tietaantjes

Nog net geen stomdronken barkeepers en de volgende middag met zijn allen opruimen. Verder was het gisteravond bijna nét een ouderwetse Buze-avond. Zo eentje waar je lekker nostalgisch over kan ouwehoeren, hoewel het nog maar een jaar of zeven geleden is. Ik weet niet of dit bij het ouder worden hoort, maar inmiddels begrijp je wel dat zoiets écht niet kon, maar toen...? De Buze-vrijwilligers kregen toen alle vrijheid van de wereld en soms werd daar wat onvoorzichtig mee omgesprongen. Toch heeft het ook hele leuke dingen als gevolg. Het zal in 2007 zijn geweest dat Bernard een feestje gaf. Het kan niet zijn verjaardag zijn geweest, want het was hartje zomer. Ik denk dus dat het een examenfeestje is geweest. Ik schijn 'Trainspotting' te hebben meegebracht, maar kan dat niet meer herinneren. Kerwin maakt die avond zijn debuut met zijn noise-apparaten. ,,Heb je morgen iets te doen?". ,,Neuh". ,,Nou breng je apparatuur dan lekker mee, kun je nog wel even noise maken in De Buze". Zo eenvoudig werd dat toen opgelost. Ik had ook al jamsessies en een uitgeweken punkconcert in de bar gehad. Om dat laatste heb ik toen nog wel op de lazer gehad, want er werd wel het een en het ander gesloopt. Gisteren is alles heel gebleven, op mijn twee naalden na. Niet zo gek: Ik heb buiten een paar intermezzo's om bijna zeven uren gedraaid en beide naaldjes waren al een beetje gaar...

Nu is Bernard dan toch écht jarig en viert het met een literaire avond. Leuk! Weer eens wat anders! Doet herinneren aan de tijd van Dimensies en Ravage. No-budget-activiteiten in de barruimte. Bernard heeft een schrijver, een columnist en een dichteres uitgenodigd en zelf draagt hij ook een lang gedicht voor. Toch zijn het twee 'bijgerechten' die al snel de overhand krijgen. Ten eerste maakt Kerwin zijn rentree als ChemobOI! De laatste keer dat hij in het openbaar noise maakte, was in 2010 samen met mij als Rabinet Kutte ('de kogel kwam van links, de noise komt van rechts'). Mijn afscheid als podium-'artiest'. Een meisje gaat een 'performance' doen en het lekt al snel uit hoe dat eruit gaat zien. Het is vooral dat laatste dat de gemoederen bezig houdt. Ze zal namelijk naakt 'het podium' betreden.

Poëzie en literatuur beschrijven, heb ik altijd lastig gevonden. Ik zou de schrijvers tekort doen als ik ze niet zou noemen. Ze hadden allemaal 'iets', datgene dat mij bij de les houdt. De eerste presenteerde haar 'zine': Het klonk als een dagboek van een fictief persoon. Van de columnist heb ik alleen 'Ben je geil, bel dan...' gehoord. De clou? Hij wordt uitgelachen door het meisje, mannen zijn volgens haar allemaal hetzelfde en kunnen niet lezen. Er staat namelijk geschreven 'ben je Giel?'. Ja, daar wil ik wel meer over lezen. De dichteres is me een beetje ontgaan, de nicotinebehoefte ging even voor. Bernard is de 'local hero', het gedicht was aan de heftige kant, maar knap gedaan! Intussen was de performance al geweest.

Tsja... Een spiernaakte vrouw die zich aankleedt voor een pool-expeditie. Vijf stuks ondergoed, acht topjes, vijf panties, zeven truien, dat verhaal... Wat ze ermee wilde vertellen? Het is mij ontgaan. Ik heb zelfs niet beleefd geapplaudisseerd na afloop. ChemobOI! was weer van ongekend niveau. Weinig knutselwerk, maar rechttoe rechtaan piepen en kraken vanachter een poppenkast en, voor het eerst, visuele effecten middels zwart-wit films. Natuurlijk met een stukje piratenmuziek vooraf. En tóch heb ik nog steeds een klein aandeel in zijn act. Ik heb hem in april mijn oude mixer gegeven die inmiddels zwaar op de proef wordt gesteld. Maar... het is en blijft een Behringer en die krijg je niet zo snel kapot!

Ik mag draaien en heb alle vrijheid gekregen. Toch voelt het donderdagavond alsof ik niet alleen maar obscure soul kan draaien en dus zoek ik wat bekendere disco-dingen erbij. Ik heb een fraaie mix gedaan, heb een paar overgangen 'geleerd' en kon ook heel gemakkelijk 'switchen' tussen genres. Ik ben al een tijdje bezig met vlotte disco-hits als er een meisje bij me komt. Of ik iets bekends heb, iets wat zij kent. Queen of The Beatles ofzo? Even krijg ik het moeilijk. Toch weer Amy Winehouse opzetten? Maar dan weet ik het... ik heb Mannenkoor Karrespoor bij me. En zo heb ik de dansvloer vol met springende en hossende punkers en hipsters. Het leven kan soms zo eenvoudig zijn...