Eigenlijk een onderdeel van een 'Singles round-up', één van de drie die vanmiddag is binnen gekomen. Ik had eigenlijk een andere Week Spot in gedachten gehad, maar dat heeft dan ook vooral te maken met de verplichting een verhaaltje te schrijven. Laten we meteen met de deur in huis vallen: Over deze Bobbi Lynn is helemaal niets te vinden. En nee, het is niet de BobbiLynn die onlangs het album 'Halfway Home' heeft gemaakt, er zijn meer hondjes die Fikkie heten. Over de tekstschrijver van het liedje is iets meer bekend en dus richten we daar onze pijlen op. Om terug te komen op de 'Singles round-up': Ik heb gisteravond vijf singles gekocht van een bevriende Engelse verzamelaar. Hij vestigde bij mijn laatste bestelling het snelheidsrecord en het zou zomaar kunnen dat deze voor het weekend nog binnen druppelen. Dat wordt dan één 'Singles round-up' en daarna gaat de boel 'op slot', ofwel: Dan ga ik de balans van een jaar opmaken en de Top 100 samenstellen. Vandaag eerst de Week Spot, een plaat die al ruim een jaar op mijn verlanglijst staat, maar sinds de stormachtige maandag móest ik hem hebben en wel zo snel mogelijk. De Week Spot is 'Earthquake' van Bobbi Lynn (1968).
Je kan weken, maanden en jaren naar een liedje luisteren zonder dat deze je écht raakt. En dan gebeurt het zomaar opeens! Ik kan me het niet levendig herinneren. Eind augustus 2012, op een zondagmiddag. Het is reeds het hele weekeinde zinderend warm. Té warm voor welke activiteit dan ook, maar stil zitten is helemaal funest. Zo ga ik laat op de middag uit fietsen met koffie, water en broodjes. Ik heb mezelf een kleine picknick beloofd in het Dwingelerveld en ik stuur mijn fiets richting Dwingeloo. De 'Northern Soul Jukebox' vermaakt me intussen met deuntjes, sommige kan ik dromen en andere ken ik vaag. Op een of andere manier een hele gedenkwaardige middag, want ik kan nog heel veel liedjes herinneren. 'Wedding Bell Blues' van Fifth Dimension, 'The Larue' van Lada Edmund Jr. en 'The Lady In Green'. Ik fiets binnendoor en geniet van de rustieke weggetjes. Ongeveer vijf kilometer voor Dwingeloo passeer ik een bankje. Ach, waarom ook niet? Ik zit al vanaf Nijeveen continu op het zadel en krijg dorst. Daar, op dat bankje, overvalt 'Earthquake' van Bobbi Lynn mij. Later zal ik patat eten in Dwingeloo en krijg een heel klein beetje regen te verduren, maar niet de voorspelde onweersbuien. Gelukkig koelt het na deze zondag wel ietsje af.
Ik zie een Deense persing met fotohoes op Ebay en breng een bod uit. Toch ben ik niet de enige en ik ben té bescheiden: Die plaat gaat uiteindelijk voor 40 pond de winkel uit. In februari koop ik een exemplaar van 'Jump Back In The Arms Of Love', maar het is geen 'Earthquake' en ik draai hem nauwelijks. Het is de maandag van de storm dat ik plots weer 'Earthquake' hoor en het verlangen naar de plaat stijgt. Er is een Engelsman die een exemplaar aanbiedt, maar niet naar Nederland verzendt. Ik heb nog even een constructie in gedachten, maar laat hem schieten. Een week later heb ik bingo op Ebay. Een verzamelaar met een prachtige collectie en ik haal de Bell-heruitgave uit 1972 binnen voor tien pond. Daar wordt inmiddels ook al het dubbele voor betaald.
Over Bobbi Lynn is niets bekend, maar ik stel me een rondborstige Nancy Sinatra voor. Ze maakt twee plaatjes in 1968, deze 'Earthquake' en de mindere kopie 'Jump Back In The Arms Of Love'. Doordat ze kleine 'girlgroup'-elementen in 'Earthquake' stopt, is dit meteen vanaf het begin een Northern Soul-favoriet. 'Jump' is daarentegen te drammerig. De liedjes zijn geschreven door Mac Gayden. Wie? Mac Gayden is een veelgevraagd sessie-gitarist, maar heeft ook een paar liedjes geschreven waaronder een hele grote klassieker. Mac Gayden opereert in de late jaren zestig vanuit Tennessee. In zijn eigen woorden: ,,Nashvile was van oorsprong een rhythm & blues-stad totdat de country-muziek kwam. Toen gingen de bluesartiesten van de straat ervoor uitkomen dat ze op straat speelden en noemde iedereen het ineens een country-stad". In 1967 hoort Mac Gayden (McGavock Dickinson Gayden) een zekere Robert Knight en stapt op hem toe. ,,Ik ga een liedje voor je schrijven". Daarvoor roept hij de hulp in van Buzz Cason, maar het grootste deel heeft hij als vijfjarige gecomponeerd op de piano. Het liedje, speciaal voor Robert Knight, heet 'Everlasting Love'. Nadat The Love Affair een Britse nummer 1 heeft gehad met het nummer is het een fraaie inkomstenbron voor Mac Gayden. Hij schrijft eveneens 'Love On A Mountain Top' voor Robert Knight, vooral in het Mod-circuit een klassieker, en heeft The Box Tops een hitje met zijn 'She Shot A Hole In My Soul'. Hoewel Mac Gayden duidelijk uit de rhythm & blues-hoek van Nashville komt, schrijft hij nadien voor roemruchte country-vertolkers als Port Wagoner en Bobby Bare.
In de jaren zeventig is hij betrokken bij de opkomst van de bands Area Code 615 en Barefoot Jerry en deelt als wah-wah-slide-gitarist het podium met zeer uiteenlopende pop-, rock- en country-artiesten. In het dagelijkse leven is hij president van Wild Child Records en zit sinds enige jaren diep in de mystiek. Zijn meest recente cd heet 'Nirvana Blues' en heeft uiteraard niets met de grungeband te maken, maar alles met de staat van verlichting. Zolang iedere vijf jaar nog een Sandra of een Jamie Cullum voorbij komt die 'Everlasting Love' op de hitparade krijgt, heeft Mac Gayden een leuk pensioen. En wat zou er toch van die arme Bobbi Lynn geworden zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten