Een verhaaltje voor het slapen gaan. Toch wel weer een enerverende avond die zich vooral heeft beperkt tot Facebook. Hoe de stand van zaken is wat betreft mijn shows, weet ik nog niet. Wel dat de voorgenomen nieuwe show op zondagavond is verplaatst naar dinsdag, waardoor mijn huidige Vinyl Countdown-slot weer vrij is. Tja, kunnen we dan ook niet net zo goed alles terugdraaien? Het woord is aan Wolf en ik hoop morgen meer te weten. Intussen ben ik ook nog bezig geweest met het samenstellen van Floorfillers. Daarvan resteert nu nog twintig minuten die gevuld moeten worden, maar dat zal wel opgelost worden met singles. Een verhaaltje voor het slapen gaan. Wat dat betreft had ik geen betere artiest kunnen treffen als Kate Bush. Een zangeres waarbij ik menigmaal in slaap ben gesukkeld en niet omdat ik haar muziek zo vervelend vind! De Raddraaier is vandaag: 'Sat In Your Lap' van Kate Bush (1982).
Kate Bush heeft ook ergens in de opvoeding gezeten, maar ik weet niet of het nu rechtstreeks van mijn oudste broer of van mijn zus komt. Misschien ook wel in het voorbij gaan op Hilversum 3. 'Wuthering Heights' geeft een beeld, zoals ik dat met meer platen uit die tijd heb. Een hele korte 'flashback' naar toen ik klein was. Ik werd drie toen 'Wuthering Heights' hoog in de hitparade stond. Moeten we het nog over dat boek hebben? Die heb ik tot vijfmaal gepoogd om te lezen, maar iedere keer kwam ik niet verder dan de eerste 'geestverschijning' van Kathy. Mijn zomer van 2006 was 'geletterd'. Ik had op verschillende adressen heel veel boeken gekocht en wederom zat 'De Woeste Hoogten' als pocket daartussen. Toen, op een dinsdagavond, heb ik het boek in één ruk uitgelezen. Het móest eens en ik heb daarna besloten het nóóit weer te doen. Wat een rotverhaal! Gelukkig hebben we de muziek nog. Het is wel leuk dat ik nu de tekst 'begrijp', maar verder had ik zonder dat ding kunnen leven.
Ik groei op in de jaren tachtig en gedurende dat decennium duikt Kate Bush bij tijd en wijle op. Vooral de videoclip van 'Cloudbusting' heb ik altijd bijzonder gevonden en is me dus bij gebleven. In de jaren negentig raken we haar allemaal uit het vizier? Ze neemt in 1992 een uitvoering op van Elton John's 'Rocket Man' en staat in 1994 nog even in de Tipparade, maar verder spendeert Bush haar meeste tijd met het vormen van een gezinnetje. Dat is haar goed afgegaan en het is pas halverwege het vorige decennium dat ze terug slaat met 'Aerials'. Ik heb de cd in de nadagen van de hersenschudding voor weinig uit een uitverkoopbak mee gekaapt en... ik vind hem niet slecht, maar ook niet heel erg goed. Dat is trouwens iets wat ik met meer albums van Kate Bush heb. Na een paar nummers geloof je het wel. Toch herinner ik me de uitspraak van een mede-forummer: ,,Vind je ook niet dat ze erg goed Tori Amos na doet?".
Kate Bush komt na twaalf jaar afwezigheid in 1997 weer in mijn leven. We gaan met een aantal vrijwilligers van Het Bolwerk naar een kampeerboerderij in Vledder. Zaterdagmiddag een vergadering, 's avonds de plaatselijke kroeg onveilig maken en de zondag uitkateren. Het is mijn ADM-tijd. Ik word na afloop dan ook gedropt op het station van Steenwijk en ga vanuit daar weer naar de ADM. Hoewel ik nooit echt dé beruchte kraker ben geworden, heb ik al wel een eigenschap onder de knie gekregen: Lenen. Lenen in de kraakbeweging betekent dat je het waarschijnlijk nooit meer terug ziet. Ikzelf verlies vooral geld aan een mede-kraker die een erg goed lopende bar opzet (gedurende twee avonden), maar van de verdiensten aan de lsd-trips gaat. 'You win some, you lose some'. Het trommeltje dat ik heb 'geleend' van iemand in De Silo blijft nog jaren in mijn bezit. Nu heeft mijn Popkelder-collega Jan een cassettebandje mee naar Vledder, wat ik wel even wil 'lenen' voor wat afwisseling in de walkman. De afloop kunnen jullie raden? Sorry Jan, het is niet moedwillig gegaan. Beslist niet!
Het cassettebandje heeft aan één zijde 'Dummy' van Portishead en 'The Whole Story' van Kate Bush op de andere. Het zijn beide albums die de winter van 1997/98 ademen. Een winter met flinke afstanden tussen de verschillende plekken en ook verschillende toestanden. Eerst nog met de trein (en soms liftend) pendelen tussen Friesland en Amsterdam, de korte maar heftige tijd (voor mijn gevoel drie jaar, maar het zijn kwalijk vier weken geweest) met Syl en daarna naar Engeland. Overal word ik vergezeld van ditzelfde cassettebandje. In York dient het aanvankelijk nog om de heimwee tegen te gaan. Heimwee? Ja natuurlijk, ik kwam uit het 'bruisende' stappersleven van Sneek en plots ben je moederziel alleen in een wildvreemde stad. De ergste tijd moet nog komen en ook dan is Kate Bush een 'soundtrack'. Ik heb 'The Man With The Child In His Eyes' menigmaal gebruikt om in slaap te vallen. Ik 'geloof' dan zelfs in het nummer. Ik kan de geur van de slaapkamer van Syl oproepen als ik het hoor. Onnodig om te zeggen dat ik uiteindelijk alleen maar strontdepressief word en ik luister een hele tijd niet meer naar de Portishead-kant. Kate Bush is één van de allereerste elpees die ik in York koop en ik draai hem nog net even verder richting de afgrond. Inmiddels heb ik een beter exemplaar van die elpee, maar kan die 'oude' maar niet weggooien. De datum staat erin geschreven: 25 of 26 januari 1998. Een dag later wordt mijn pinpas ingeslikt en begint het overleven.
Het bandje ben ik uiteraard kwijt geraakt of het is een keer dol gedraaid. Als ik terugkom in Nederland en in De Bilt een uitkering heb gekregen, is 'Dummy' van Portishead een van de eerste cd's die ik koop. En nog steeds gelden ze beide als iets aangenamere herinneringen aan verder toch wel een pijnlijke tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten