Raddraaien: Long John Baldry

Dat was een hele marathon en ik heb het nu eigenlijk ook wel een beetje gehad. Toch nog maar even publiceren, want morgen zou het 1350e bericht moeten komen. Ik ben in Do The 45 tien minuten langer door gegaan en in Floorfillers twintig minuten, bovendien heb ik van acht tot negen The Lucky Dip gedaan. Dat geeft een totaal van vijf en een half uur, maar dat is zonder een centje pijn verlopen. Van The Lucky Dip heb ik wederom een pop-show gemaakt met enkele recente favorieten (Anna Kendrick en Ilse Delange bijvoorbeeld), ietsje ouder (Muse, Natalie Imbruglia en KT Tunstall) tot stokoud (The Pretty Things, The Moody Blues, The Zombies en The Love). En 'Merry Go Bye Bye' van Mr. Bungle was een passende afsluiter. Er is sinds gisteravond opeens erg veel onduidelijkheid over het verloop van mijn programma's. Onze nieuwe presentatrice zou de uren van The Vinyl Countdown overnemen, maar zit plotseling op de dinsdagavond. Als nu blijkt dat er geen speciale plannen zijn met de zondag, wil ik de boel wel weer terugdraaien. Die vroege vrijdagochtend is niet heel erg geschikt, meer iets van 'het moet maar zo'. In dat geval zou ik liever Do The 45 naar een doordeweekse dag schuiven, zodat ik de zaterdag overdag vrij ben. Ik hou jullie uiteraard op de hoogte! De vijfde serie van Raddraaien komt spoedig ten einde, ik heb nog een paar te gaan. Vandaag een Raddraaier uit de jaren zestig: 'Let The Heartaches Begin' van Long John Baldry (1967).

,,Eigenlijk is Long John Baldry een soort lul geworden". Weinig vleiende woorden van Hitweek voor de single 'When The Sun Comes Shinin' Thru' van Long John Baldry. ,,John had teveel gedronken de avond daarvoor en ook het orkest heeft een kater". Over de b-kant: ,,Dan is John de ergste koppijn kwijt en doet hij een gezellig walsje". De carriére van Baldry kent geen logica. Als hij niet die paar singles voor Pye had gemaakt, was hij zo arm als een kerkrat gebleven. Maar tegelijk doen de Tom Jones-probeersels het imago van de beste man niet goed. Zonder 'Let The Heartaches Begin' en 'Mexico' had de man vast een andere status gehad dan dat hij nu heeft. Hoewel... heeft Long John Baldry wel een status? Is het niet 'gewoon' zo'n jaren zestig-artiest die daarna nog een sporadisch succesje heeft gehad?

Als het waar is, doen we John William Baldry onrecht aan. Het is namelijk de eerste blanke Engelse zanger die het aandurft om zwart blues-repertoire te vertolken. Hij leent zijn stem voor de peetvaders van de Britse blues, Alexis Korner en Cyril Davies. Op een gegeven moment staat hij aan de wieg van The Rolling Stones en formeert even later een bandje om The Stones bij concerten te ondersteunen. Als Cyril Davies in 1964 plotseling overlijdt, neemt Baldry moeiteloos het stokje over. Dat is het begin van The Hoochie Coochie Men, dat zal uitmonden in de supergroep Steampacket. In die laatste formatie wordt de mannelijke leadzang verzorgd door Baldry en Rod Stewart. Stewart komt terug van een optreden van Baldry en zingt op het station een liedje van Muddy Waters om een biertje bij elkaar te scharrelen. Baldry hoort het en neemt hem meteen aan. Julie Driscoll doet de vrouwelijke leadzang en Brian Auger beroert de toetsen van het orgel. Als Steampacket uiteen valt, gaan Driscoll en Auger samen verder. Baldry richt meteen een andere band op: Bluesology.

Caleb Quaye en Elton Dean zijn de gitaristen en de pianist heet Reginald Dwight. Als die laatste een jaar later solo gaat, vernoemt hij zich naar Dean en Baldry en wordt dus Elton John. Sinds gisteravond mag ik de legendarische Peter Van Bruggen tot mijn Facebook-vrienden rekenen. Een enorme eer, want de man is een voorbeeld voor me waarvan ik enkel kan dromen om ook maar iets in de buurt te komen. Mijn Subspace-show van augustus is geïnspireerd op werk van Van Bruggen. Zo kwam ik gisteren een recent interview tegen dat Felix Meurders met Van Bruggen had over diens' manuscript 'Logeren Bij Lou Reed'. Hij is nog op zoek naar een uitgever voor de verzameling muziekverhalen. In het interview horen we ook een stukje Elton John die vertelt hoe bang hij is geworden van vrouwen. Nu blijkt Baldry daar ook nog eens een grote rol in te hebben gespeeld. Hoewel Baldry het voor het grote publiek tot 1979 geheim heeft gehouden, weten zijn vrienden al in de midden jaren zestig dat Baldry's seksuele voorkeur uitgaat naar mannen. Hij schijnt zelfs een relatie met Dave Davies te hebben gehad. Baldry en Bernie Taupin vinden Elton John in 1970 in een erbarmelijke toestand. Hij heeft net zijn relatie met een vrouw beëindigd en is zó bang van het fenomeen geworden, dat hij heeft geprobeerd zelfmoord te plegen. Het is mede door de gesprekken met Baldry dat Elton John zijn geaardheid is gaan accepteren. Dit voorval inspireert hem in 1974 tot 'Someone Saved My Life Tonight'. Baldry wordt in de midden jaren zeventig opgenomen voor psychische problemen, als hij op vrije voeten komt, verschijnt de elpee 'Baldry's Coming Out'. Het is de eerste plaat waarmee Baldry zich manifesteert als homoseksuele artiest. Hij woont dan inmiddels in Canada, in Engeland is homoseksualiteit tot 1980 een strafbaar feit.

Baldry heeft in de midden jaren zestig al een paar uitstekende singles gemaakt op United Artists en ook zijn latere werk getuigt van smaak, maar het blijven die wanstaltige hits op Pye die maken dat geen criticus hem serieus neemt. Blues en smartlap liggen dicht naast elkaar en in het geval van Baldry heeft hij die grens overschreden. Overigens niet zonder succes, want 'Let The Heartaches Begin' is een vette nummer 1-hit. In Nederland heeft hij pas in 1981 zijn grootste hit met 'Walk Me Out In The Morning Dew'. Baldry overlijdt aan een infectie op 21 juli 2005. Hij is dan nog maar 64 jaar oud.