Een dag die heel gelukkig begon, maar halverwege een 'knak' kreeg. Of moet ik zeggen een 'krak'? Dat laatste is letterlijker. Om te beginnen: Na mijn bericht van gisteren was er geen weg terug en moest ik vanochtend de 'email der emails' schrijven. Ik kreeg prompt een reactie. De organisator van de single-presentatie heeft wel oren naar mijn plan, maar we moeten het nog wel even goed doorspreken. Met die kleine euforie ben ik vanmiddag aan het werk gegaan. Een routine-handeling, maar iets wat ik telkens weer heel doordacht aanpak. Toch gaat er vanmiddag iets mis. Ik wil een zware doos van de grond tillen. Ik ga door mijn knieën en wip de doos een beetje op zodat ik mijn hand eronder kan stoppen. En dan... krak... In de rug, datzelfde spiertje dat me vorig jaar eens heeft geplaagd. Mijn collega's hebben snel de doos overgenomen en ik doe het sindsdien erg 'rustig aan'. Ik had nog spierverslappers en maagbeschermers liggen van de spit van vorig jaar september en heb elk van een gehad. Straks maar slapen en hopen dat het iets opknapt. Ik zou immers morgenavond in De Buze optreden en dat betekent het sjouwen van loodzware platenkoffers. Voordat ik ga slapen eerst maar even een Raddraaier bij de horens vatten: 'Wishing' van A Flock Of Seagulls (1982) is vandaag de gelukkige.
Ik heb even 'gesjoemeld' in deze aflevering. De kappers uit de Gouden Gids van vorig jaar geven me opdracht om twintig plaatjes verder te gaan vanaf 'Swing The Mood' van Jive Bunny & The Mastermixers. Ik verheug me even op The Kinks, maar helaas staat 'Op Een Onbewoond Eiland' van Kinderen Voor Kinderen vlak ervoor. Leuk als 'novelty', maar voor een aflevering van Raddraaien? Nee dank je! Twintig platen verder en bij 'Licence To Kill' van Gladys Knight weer terug naar 'Good Thing' van Fine Young Cannibals. Zo kom ik uit bij A Flock Of Seagulls. Ook een bereleuk jaren tachtig-bandje waarover ik nog niet heb geschreven. Waarvan akte.
A Flock Of Seagulls wordt in 1979 in Liverpool geformeerd en geldt als een van de bands uit een nieuwe golf van eigentijdse bands uit die stad. Daaronder bevinden zich eveneens Orchestral Manoeuvres In The Dark, China Crisis, Teardrop Explodes en Frankie Goes To Hollywood. Zanger-toetsenist Mike Score is kapper en de groep repeteert voor het eerst in de ruimte boven zijn kapsalon. Zijn broer Ali speelt drums, Frank Maudsley is present op basgitaar en Willie Woo is de oorspronkelijke gitarist, maar wordt al snel vervangen door Paul Reynolds. Het is de eigenzinnige muzikant-producer Bill Nelson, vroeger van Be Bop Deluxe, die de groep in een vroeg stadium opmerkt en hen platen laat maken voor zijn Cocteau-label. Hoewel de naam uit een liedtekst van The Stranglers komt, bewerkt Mike Score zijn kapsel dusdanig dat er een zeemeeuw in valt te herkennen. Dit laatste maakt van de groep een 'gimmick' en geeft ze een imago waar het maar moeilijk vanaf komt. Na een paar veelbelovende singles en een EP tekent de groep bij het Jive-label en verschijnt in 1982 'I Ran' op single. Bij die plaat hoort een videoclip. Als MTV de lucht in gaat, is 'I Ran' per tien video's eenmaal te beluisteren en te bekijken. Enerzijds heeft dit te maken met het beperkte aantal videoclips, maar ook het futuristische clipje speelt een grote rol, hoewel het voor zeer weinig is opgenomen. Hoewel de single in Engeland weinig doet (een bescheiden nummer 43) is het in Australië een vette nummer 1-hit. In Amerika eindigt het in de top tien, evenals Frankrijk. In Nederland komt het niet verder dan de Tipparade.
'Space Age Lovesong' doet in Engeland meer dan 'I Ran', maar valt tegen in andere landen. De tweede opvolger van 'I Ran' is onze Raddraaier. Het is in Engeland de grootste hit van de band, daar bereikt het nipt de top tien. In Nederland moet de groep nog haar grootste moment beleven, hoewel de elpee 'Listen' hier wel in de album top 50 terecht komt. Dat is in 1984 met de eerste single van 'The Story Of A Young Heart'. In de rest van de wereld is het succes tanende, maar in Nederland bereikt 'The More You Live, The More You Love' een zeventiende plek in de Top 40. Alleen 'Who's That Girl' van het album 'Dreams Come True' (1986) haalt nog de onderste regionen van de Britse single-lijsten. Mike Score is dan ongeveer het enige oorspronkelijke lid en hij noemt iedere formatie rondom hem A Flock Of Seagulls. Zo verschijnt in 1989 de single 'Magic', maar het bijbehorende album ziet pas in 1996 het levenslicht. In 2003 komt de groep in de oorspronkelijke bezetting bijeen, maar het blijft eenmalig. In 2006 levert Mike Score een bijdrage aan een eerbetoon aan Madonna, A Flock Of Seagulls speelt op het album een uitvoering van 'This Used To Be My Playground'. In februari van dit jaar laat Score echter middels Twitter weten dat hij 'ex-zanger' is van de groep, maar wat schetst een ieders verbazing? Een maand geleden heeft de groep, mét Mike Score, gespeeld op een festival in Minnesota. Mike woont namelijk al vanaf de midden jaren tachtig in Amerika.
Ik heb wel vaker geschreven dat ik een haatliefde koester voor de jaren tachtig en haar muziek. 'The More You Live' en 'I Ran' zijn twee van de zeer weinige platen uit dat decennium die ik altijd heb kunnen waarderen. 'Wishing' is overigens niets minder, maar was een beetje vergeten toen ik dit exemplaar in augustus 2011 heb gekocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten