Nee hoor, we zijn niet weemoedig. We gaan met frisse zin door in de zesde serie. Toch herinnert de Raddraaier van vanavond even aan het begin van deze serie. De naam is niet helemaal passend bij het concept dat ik momenteel hanteer, maar heeft alles te maken met een héél ambitieus plan dat ik had. Ik zou namelijk vijf- tot zesduizend singles selecteren en deze een nummer toe wijzen. Ik zou vervolgens jullie, lezers, vragen mij een paar nummers te geven en aan de hand daarvan het rad te laten draaien. Zesduizend singles, op papier, in een willekeurige volgorde zetten is een klus waaraan je niet wilt beginnen en toen ontstond het huidige idee. In het begin vroeg ik maar aan vrienden op Facebook om een cijfer te noemen, maar ook dat bleek teveel inspanning te kosten. Toen zat ik opeens door een Gouden Gids te bladeren en toen wist ik het! Ik moest nog even snel een beroep kiezen dat overal in de straat, tot zeven hoog op een flat, kan zitten en kwam toen uit bij de kappers. Er zijn immers genoeg 'mobiele kappers' die in een flat wonen. Zie hier: De uitwerking van het Raddraaien. De huisnummers bepalen hoeveel singles ik tel vanaf de vorige uit die bak en daar gaat het verhaaltje dan over. Joe Cocker was één van de allereerste artiesten, toen met 'Cry Me A River', vandaag mag 'Feelin' Allright' in de schijnwerpers.
In dat eerdere bericht hebben we de persoon Joe Cocker ook wel genoeg behandeld, net als bij Bobbi Lynn van gisteren ga ik nu eens dieper in op de songschrijver: Dave Mason. Van die man heb ik slechts één single in de bakken staan ('The Lonely One' uit 1974) en de kans dat die ooit in Raddraaien zal voorkomen, is nihil. Toch zijn er lieden die minder hebben uitgehaald dan Dave Mason, ook al benader ik zijn werk met enige reserve. Als Traffic-fan is Dave Mason eigenlijk een vloek. Natuurlijk: De hits van Traffic zijn allemaal door hem geschreven, maar binnen de groep heeft hij geen plaats. Steve Winwood erkent dit later in een interview: ,,Jim Capaldi, Chris Wood en ik probeerden samen te schrijven en muziek te maken. Dave Mason kwam met een kant-en-klare compositie in de studio en vertelde ons wat we moesten doen. Alsof we zijn begeleidingsgroep waren". Ja, het is tekenend voor de eigenzinnigheid van Mason, maar dat zal hem later bij menig grootheid op het podium brengen. Maar wees nou heel eerlijk, Steve Winwood? Zou jij geassocieerd willen worden met 'Utterly Simple'?
David Thomas Mason wordt op 10 mei 1946 geboren en ontmoet drummer Jim Capaldi in de groep The Hellions, die even later een doorstart maakt als Deep Feeling. Hoewel Mason oorspronkelijk van Worcester is, hangt hij rond 1967 rond in Birmingham. Hij is zodanig betrokken bij de oprichting van Traffic. Amerikaanse distributeurs zijn inmiddels gewend om Engelse albums onder handen te nemen voor de eigen markt, kijk maar naar The Beatles. 'Paper Sun' is slechts een van de weinige nummers die ze alle vier hebben geschreven, maar de grootste hitsingle van 'Dear Mr. Fantasy', het debuut van Traffic, komt uit de pen van Dave Mason. Het is het quasi-psychedelische 'Hole In My Shoe', dat later niet onverdienstelijk wordt gecoverd door Neil uit The Young Ones. Het is lulligheid ten top in vergelijking met de overige groepsnummers. Op de Engelse uitgave staan twee solo-dingen van Mason, 'Hope They Never Find Me There' en 'Utterly Simple', maar die worden van de Amerikaanse persing gehouden. De vervangende tracks zijn 'A Hole In My Shoe', dus het enige Dave Mason-solonummer op de plaat, en het uitstekende 'Smiling Phases' (gecoverd door Blood Sweat & Tears). Mason staat evenmin afgebeeld op de Amerikaanse hoes. Hij heeft Traffic reeds verlaten als het album nog moet uitkomen.
Voor het tweede album 'Traffic' keert hij even terug op het nest en doet mee aan een paar sessies. Op dat album staat dan ook het origineel van een 'evergreen' en 'Feelin' Allright' is ook nog een bescheiden hit. Mason heeft alweer de benen genomen en keert in 1971 nog eenmaal terug op 'Welcome To The Canteen', maar heeft het bovenal te druk met zijn eigen loopbaan. Hij speelt de twaalfsnarige akoestische gitaar op 'All Along The Watchtower' van Jimi Hendrix, nadat deze Bob Dylan's versie heeft gehoord op een feestje bij Mason thuis. Hij toert met Delaney & Bonnie & Friends en levert hen 'Only You Know And I Know'. Hij is te horen op 'All Things Must Pass' van George Harrison, maar net niet op 'Layla And Assorted Love Songs' van Derek & The Dominoes. Hij produceert 'Music In A Doll's House' van de Schotse formatie Family en deze band speelt mee op zijn eerste solo-single. Vanaf 1970 maakt Mason aan de lopende band elpees, waaronder eentje met Cass Elliott, de dikke mamma uit The Mamas & The Papas. Zijn pensioen heeft Mason echter al heel vroeg geregeld, want dat is 'Feelin' Allright'.
Mongo Santamaria, Joe Cocker en Grand Funk Railroad hebben elk een hit met het liedje en de opsomming geeft mooi aan hoe breed de cover-versies zijn. Cocker heeft echter de grootste. Hij neemt zijn eerste versie op in 1969, maar dat liedje bereikt in 1972 een 33e plek in Amerika. In Nederland komt Cocker in 1972 op een veertiende plek. Omdat Traffic negen plaatsen lager eindigde, is het ook hier dé hitversie. Even een knipoog naar de soul? De zussen Brenda en Patrice Holloway doen de achtergrondvocalen met Merry Clayton. En nu we het toch over soul hebben, ik ga dadelijk aan de gang met het bericht voor morgen. Omdat ik dan tussen 1 en 3 's nachts Floorfillers heb, kom ik vast niet aan schrijven toe. Morgen besluiten we de vijfde serie Raddraaien met eentje uit de Blauwe Bak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten