Schijf van 5: New York

Dat is al een hele tijd geleden dat ik voor het laatst om tien-voor-twaalf publiceerde. Blogger houdt de Pacific Standard Time aan en volgens mij pakken ze dat ruim. In ieder geval biedt het ons, Europeanen, een flinke buffer om alsnog op de vorige dag te publiceren. Ik was gisteravond een beetje uitgeteld. Een totaal van zeven uren uitzending (Vinyl Countdown werd 'last minute' toch weer twee uren) en last van een jetlag na ons korte bezoek aan New York. Hou maar op, ik heb gisteren weer genoeg over me heen gekregen. Dat het veel te krap was gepland en het bezwaar dat er geen overnachting in het pakket zat. Jullie konden immers ook niet weten dat ik 's avonds gewoon weer bij Wolfman aan de bak moest. De nu volgende Schijf van 5 duurt in totaal zo'n twintig minuten en dat is negentien minuten méér dan dat we werkelijk in New York zijn geweest, maar ondanks de paar zure reacties was iedereen het erover eens: Zo'n uitstapje gaan we weer eens doen! Vandaag presenteer ik jullie de Schijf van 5 over New York.

Ik zeg het nog eenmaal: Ophouden nu! Het was een uiterst gezellig uitstapje, laat het nu niet verknallen door die zestig seconden die we in New York zijn geweest. Dat is maar een detail! Het heet niet voor niets een reisje: De eindbestemming doet er niet toe, het gaat om de lol van het verplaatsen. De nummer vijf moest, de schoonheid in ogenschouw nemende, hoger staan in deze Schijf, maar ik begin er maar mee om verlost te zijn van de zuurpruimen. Op vijf staat een plaatje dat, vreemd genoeg, herinneringen oproept aan een maandag. Hij werd toendertijd ook veel gedraaid bij de KRO, maar doorgaans moest je dan tot dinsdag wachten eer je weer zo'n KRO-hit hoorde bij de Vara. In dit geval geloof ik dat Don Henley een dag lang RTV-tip is geweest bij de Avro. Die 'alarmschijf' van de Avro was vaker niet dan wel een garantie voor een hitsucces en ook Don Henley bleef in de Tipparade steken. Vandaag op 5: 'New York Minute' van Don Henley (1989)

Het ene heeft met het andere te maken: Even dacht ik vorige week aan een Schijf van 5 over nummers van Lou Reed, maar eigenlijk ben ik niet zo dol op dergelijke top 5-lijsten. De man zaliger heeft afgelopen week heel wat postume veren in zijn wijlen achterwerk gekregen. Maar mensen toch... hij heeft inderdaad een paar klassiekers op zijn naam staan, maar de helft van de tijd was het zwaar teleurstellend waar de man mee kwam. Ik heb de afgelopen week niemand gehoord over 'Metal Machine Music'. Ik heb geen 'Sally Can't Dance' of 'High In The City' op de radio gehoord. Het heeft evenmin voor een impuls in de verkoop van zijn cd met Metallica gezorgd. Conclusie: Velvet Underground, 'Transformer' en 'New York' en dan houdt het wel op met Lou Reed. Zelf bewonder ik 'Metal Machine Music' omdat het waarschijnlijk de vroegste vorm is van electronoise, maar het is geen 'easy listening'. Sterker nog: Het is niet eens 'listening', het is pure sado-masochisme. De man is voor altijd verbonden met New York en heeft er meerdere malen over gezongen. Ik had bijna het nihilistische 'New York Telephone Conversation' gedaan, maar doe toch maar 'NYC Man' uit 1996. Staat vandaag op vier, maar alleen omdat-ie een week dood is...

Lou Reed mag voor altijd verbonden zijn aan New York, dat geldt evenzeer voor The Ad-Libs. Wie ook alweer? Ja, goed beschouwd heeft de groep maar één hit gehad in 1965: 'The Boy From New York City'. Hoewel de bezetting nog wel eens is gewisseld, is The Ad-Libs toch in ieder geval nog zeventien jaar door gegaan, maar op de hitparade hebben we daar weinig last van gehad. Wie Soul-xotica al een tijdje volgt en ook mijn vroegere podcasts en tegenwoordige radio-uitzendingen, kent inmiddels 'Nothing Worse Than Being Alone' van The Ad-Libs (1969) als een van mijn favorieten. De b-kant is in de loop der tijd eveneens populair geworden in mijn wereldje. De nummer drie hebben we in de eerste maanden van 2012 al eens in 'De Jeukdoos' gehad. Ik had niet voor niets geadviseerd om batterijen mee te nemen, want de electriciteit in New York heeft nogal een dubieuze reputatie. Tweemaal verscheen een liedje over een langdurige hapering: 'New York City' was in 1978 een hit voor The Trammps, op drie staat vandaag 'New York In The Dark' van The Ad-Libs (1968).

Bijna hadden de pretletters op 1 gestaan, maar ik druk liever een singlehoesje af dan een albumhoes. Toch is deze nummer twee dermate mooi dat-ie niet had misstaan. Nederland heeft Nick & Simon, Amerika had Simon & Garfunkel. Mijns inziens is er niet zoveel verschil. Ik heb waarschijnlijk een even grote hekel aan het titelnummer van de laatste Nick & Simon-cd als aan 'Bridge Over Troubled Water'. Het leven is té kort voor een drama van vijf minuten! Vijf minuten, dat is vier meer dan gisteren... Goed, terug naar Simon & Garfunkel dan. Ik heb 'Bridge', de elpee, eerst grijsgedraaid als vinyl. Ja, kom op zeg, ik was zeventien! Later heb ik hetzelfde nog eens gedaan met de cd, maar ik kan de plaat al ruim zeventien jaar niet meer uitstaan. Toch blijf ik een zwak houden voor 'The Only Living Boy In New York', dus deze mag vandaag op twee.

Het is ruim een jaar geleden dat Peter langs kwam in Nijeveen, binnenkort gaat de 'return' plaatsvinden. Ik ontving afgelopen week nog een lijstje met de platen die op me liggen te wachten en daar zit ook de nummer 1 bij. Trouwe volgers van Soul-xotica weten dat Peter (van de singlehoesjes) en ik beide een zwak hebben voor Bee Gees-singles uit de jaren zestig. Ook vanwege de kleurrijke hoesjes! Ik heb de meeste Bee Gees-singles in de jaren 1989 tot en met 1991 bijeen gescharreld, maar 'New York Mining Disaster 1941' is altijd een pijnpunt gebleven. Ik vind het nummer zó ontzettend goed, maar hij wilde maar niet op mijn pad komen. Pas in 2009 kwam ik een exemplaar tegen in Utrecht, zonder hoes en verder getuigt het plaatje ook van een zwaar leven. Over enkele weken hoop ik hem dus beter te hebben. Als puntje bij paaltje komt, hoort Simon & Garfunkel gewoon op twee, want dit is gewoon het allermooiste New York-plaatje dat ik ken. Verdiend op de bovenste plek: 'New York Mining Disaster 1941' van The Bee Gees (1967).

Volgend weekend is een radio-loos weekend, maar ben ik wel de verhuizing van een vriendin aan het voorbereiden. In Engeland vindt komend weekend het Specialized-festival plaats, waar Wolfman een groot aandeel in heeft. Inspireert tot een thema: Vijf platen met 'special' in de titel. Met recht een 'gespecialiseerde' Schijf!