Geïnspireerd door 'Floorfillers', mijn radioshow op de late zaterdagavond. In augustus begonnen als iets van tijdelijk aard, eind september een 'tijdelijke' doorstart gegeven, maar nu lijkt er geen weg meer terug en begin ik zelfs het programma bij te schaven. Niet alleen de nostalgie, maar de hedendaagse hitlijsten doen eveneens mee. De show van gisteren was echter niet geheel probleemloos. Hoe vertaal je een 'glitch'? Een kleine storing tussen mijn computer en de server in Engeland. De show heeft er tweemaal uitgelegen, maar... dat is voor het eerst sinds juli! Wat betreft de connectie, daar heb ik nog helemaal geen last van gehad. Wel 'bevroren' media-spelers en in juli een stop die eruit sprong. Uithuilen, opstarten en opnieuw beginnen. Floorfillers leeft vandaag verder in de Schijf van 5: Vijf plaatjes met 'disco' in de titel. Je zou uit de kandidaten een avondvullende show kunnen doen, maar dit zijn de vijf die ik heb uitgepikt voor deze Schijf.
De nummer vijf is een hekkensluiter en hoeft niet per definitie heel goed te zijn. Zoals het geval is met dit plaatje. Een discotheek in de zin van een plek om te dansen op zaterdagavond wordt vaak geassocieerd met de jaren zeventig. Oorspronkelijk staat discotheek voor een platenverzameling en de eerste Europese discotheken ontstaan in de midden jaren zestig. Vooral Duitsland speelt hierin een rol en de eerste Nederlandse discotheken ontstaan in de grensstreek. De monotone dansmuziek die in de jaren zeventig ontstaat, wordt al snel disco genoemd, maar de discotheken zélf zijn er al tien jaar. Willem Duys heeft het woord 'discotheek' meerdere malen laten vallen en ook Chubby Checker is er vroeg bij. Zijn 'At The Discotheque' (1965) mag vandaag op vijf.
De meeste plaatjes met 'disco' in de titel zijn ook daadwerkelijk disco-stampers. Denk maar aan 'D.I.S.C.O.' van Ottawan of 'Disco Inferno' van The Trammps. Het is aardig om bij het samenstellen van zo'n Schijf even te kijken naar muziekstijlen die niet echt geassocieerd worden met de discotheek, maar toch over dat onderwerp gaan. En dan kom je al snel uit bij Pulp. Niet bepaald mijn meest favoriete band, het album 'Different Class' heb ik sowieso nooit begrepen. De verguisde opvolger 'This Is Hardcore' vind ik ietsje leuker. De nummer vier is echter afkomstig van dat eerste album: 'Disco 2000' van Pulp (1995) staat op vier.
Het is juni 1997 als ik op een zaterdagavond in Het Bolwerk ben. Er is een dansfeestje gaande en ik zit al de godganse avond aan de bar bier te drinken als een vriend naar me toe komt en zegt: ,,Je gaat nú de dansvloer op". Ik gniffel nog wat. ,,Ik kan toch niet dansen", protesteer ik. ,,Daar gaat het niet om. Je gaat nu er tussen staan en beweegt je gewoon. Als je stil staat, sta je voor lul". Een laatste protest en dan geeft hij mij een douw. Daar sta ik dan en dus begin ik wat houterig te schuifelen. Ik ben niet meer van de dansvloer geweest. De danshits van de zomer van 1997 krijgen daardoor extra cachet, met name 'Around The World' van Daft Punk, maar ook zeker de nummer drie uit deze Schijf: 'From Disco To Disco' van Whirlpool Productions (1997).
Ik noemde hem vorig week al even in de laatste woorden, bij een Schijf van 5 over 'disco' kún je hier gewoon niet omheen. Daar komt bij dat de plaat na dertig jaar nog steeds ontzettend grappig en origineel is. Een treffender beschrijving van de discotheek is in mijn beleving niet aan het vinyl toevertrouwd. Ik zet met trots op nummer twee: 'In De Disco' van Noodweer (1983).
York? Ja, dat is een haatliefde-verhouding. Ik heb genoeg redenen de stad te haten, maar anderzijds: Het is ooit wel mijn thuis geweest. Als muziekliefhebber hoef je niet in York te zijn. Fibbers is het podium voor leuke popmuziek, maar die zit op verschillende plaatsen door het land, dus daarvoor hoef je niet in York te zijn. Muziek uit York is er ook maar weinig. De grootste claim is dat James Bond-componist John Barry in York is geboren. De gothic-band Mostly Autumn was er al vóór de ommezwaai van Within Temptation (ik heb ze in 1998 eens gezien) en heeft in de nieuwe eeuw op het punt gestaan om door te breken. De enige band uit York die het écht heeft gemaakt, is Shed Seven. Deze band heeft in Engeland in de late jaren negentig een paar redelijke hits gehad, maar het zijn 'flops' in vergelijking met Oasis, Blur en Manic Street Preachers. 'Disco Down' (1999) vervult me desondanks wel met een beetje trots, als ik deze op de radio hoor. Wat een geweldige plaat en... dat vind ik nog steeds! Voor mij de ultieme 'disco'-plaat: 'Disco Down' van Shed Seven.
Volgende week weer een uitstapje, maar ditmaal geen verre oorden. We gaan volgende week gewoon met zijn allen naar de stad. Vijf titels met 'city'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten