Ai! Net te laat... Ik dacht twee weken geleden nog even aan mijn Duitse maat. Ik moest maar weer eens op zijn site gaan kijken. Vanmiddag kreeg ik een mailing van hem, hij heeft de hele handel op Ebay staan. Jorg heeft een gruwelijke hekel aan Paypal en daar had ik mijn voordeel mee kunnen doen. Hij heeft wederom topspul erbij staan en sommigen (die pas zondag aflopen) zijn nu ook al goed voor topprijzen! Ik hoop dat ik nog een of twee kan meepikken bij hem. Verder dreigt december een stille maand te worden met de platenaankopen, maar aan de vooravond van de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100 kan ik gerust stellen dat het goed is gegaan in de laatste 12 maanden. De volgende singles heb ik vorige week maandag gekocht van een FB-vriend in Engeland en zijn vanmiddag gearriveerd. En... bij hem ga ik vaker boodschappen doen!
Raymond Lefevre was een beetje een vreemde instap bij Marcus. Hij had die single op het zeer ongebruikelijke 'Ex-' geschat, dat wordt vaker gedaan als 'VG++' of gewoon 'VG+'. De single oogt nieuw, maar heeft toch wel wat last van 'distortion' in de dynamische delen. Eigenlijk toch meer een 'VG-' of een 'G'. Toch ontstond er een heel leuk contact met Marcus en een paar weken geleden bood hij mij een aantal singles aan. Uit eerste hand, voordat hij ze zou uitventen op een platenbeurs. Vorige week vulde hij het lijstje aan. Opvallend veel 'G-', maar... de prijzen zijn er ook naar. Een combinatie van koopjes jagen en toch maar even gokken met een paar. En de gokken van vorige week zijn erg goed uitgevallen!
* Jimmy Hughes- I'm A Man Of Action (US, Fame, 1966)
'Een paar hoorbare kraakjes'. Je moet heel goed opletten en anders mis je ze. Deze plaat zou bij menig handelaar een 'VG+' zijn geweest, maar is bij Marcus een 'G' en hoeft derhalve niet meer op te brengen dan een zuinige twee pond. Een 'G' staat voor 'Good', maar dat is niet heel erg 'good' voor een plaat, het is de laagste conditie waarbij de plaat nog steeds zonder over te slaan naar het einde van het label beweegt. De krassen bemoeilijken het wel. Welnu, Jimmy Hughes is 'schoon' van 'distortion' en is van nature hard genoeg om de krasjes tot achtergrondgeluid te reduceren. Het is misschien wel de beste die je kan tegenkomen. Deze gok is dus goed uitgevallen!
* The Jaynetts- Sally Go Round The Roses (US, Tuff, 1963)
Dit is de enige waar Marcus en ik het nog even over moeten hebben. Hij schreef me dat die deze dubbel had en dat hij het beste exemplaar voor mij zou uitkiezen. Ik denk dat hij hem visueel heeft geschat, want deze plaat klinkt brandhout. Desondanks was die niet duur en als hij het andere exemplaar nog heeft, durf ik die gok wel aan.
* Little Milton- I Know What I Want (US, Checker, 1968)
Ik heb Little Milton zelf altijd meer met blues geassocieerd dan met soul. Rhythm & blues is wat dat betreft een rekbaar begrip. Bij beluistering van deze plaat valt dat op. De b-kant heet 'You Mean Everything To Me' en is een blues-stamper, maar 'I Know What I Want' is zo'n typisch lekker Chicago-ding uit 1968. Een fraai gestileerd liedje dat vooral stampt, net als het werk van Etta James en Sugar Pie DeSanto.
* The O'Kaysions- Girl Watcher (US, ABC, 1968)
Zo'n plaat die al heel lang op mijn verlanglijstje staat, maar die ik steeds vergat te kopen. Mijn geduld is beloond, want Marcus is niet bepaald duur met deze (drie pond) en het verkeert in een prachtige staat. Eigenlijk meer Mod dan Northern Soul en vandaar dat ik hem heel vaak niet tegenkwam, maar toch ook een liedje dat iedereen lijkt te (her)kennen, net zoiets als 'Nobody But Me' van The Human Beinz.
* Joe Tex- C.C. Rider (US, Dial, 1967)
Marcus heeft nog twee van Dial-originals van Joe Tex en ze hebben allemaal dezelfde gradatie en mini-prijs. Als die nu net zo goed zijn als deze 'C.C. Rider', moest ik ze toch nog maar even bestellen. Okay, een beetje geschreven op het label en onder het licht ziet het styreen er schrikwekkend uit. Haarlijntjes bij de vleet, maar dat geeft met styreen immers niet. De plaat klinkt hard en zuiver en dat is waar het hem om gaat. En als we het over 'C.C. Rider' gaan hebben, Marcus had ook nog Lavern Baker's versie die ook niet heel hoog werd ingeschat. Ik denk dat ik in december nog eens boodschappen bij hem ga doen! Nu is deze 'C.C. Rider' een speciaal geval: Joe Tex heeft eigenlijk het origineel als inspiratie gebruikt voor een nieuw nummer met een afwijkende tekst. Joe Tex is een van de weinige Atlantic-artiesten waarvoor je mij midden in de nacht kan wakker maken, dus zulke plaatjes doen het altijd goed in mijn Blauwe Bak.
* Little Stevie Wonder- Fingertips (UK, Oriole, 1963)
De duurste van de zes en nog steeds maar vijf pond. Marcus is zelf verzamelaar van rock'n'roll en rockabilly maar omdat zijn vriendin van soul-muziek houdt, neemt hij die ook vaak mee. Zij heeft de eerste keuze en ik de tweede, daar komt het nu ongeveer op neer. Een goudeerlijke verzamelaar, iemand die ook spuugt op 'puristen' en zelf eveneens tevreden is met een betaalbare heruitgave, en een hele leuke kerel in de communicatie. Hij mag dan zelf niet veel op hebben met soul en zwarte rhythm & blues, hij weet wel wat hij in handen houdt. Toch heb ik even getwijfeld bij deze. Ik heb zelf sinds jaar en dag de Motown Yesteryears-uitgave en die draai ik niet bepaald grijs. Maar toch... zo'n originele Engelse Oriole... Is toch eigenlijk best grappig. De koop is gesloten en sinds zaterdag heb ik het bijpassende Oriole-hoesje op de kop getikt. Nou ja, degene in de foto is het meest tijd-eigen, maar dat is van dat dunne 'pakpapier' dat na 50 jaar grotendeels is vergaan. Hij zit nu in de labelhoes van omstreeks 1960, dat is steviger papier. De plaat klinkt opperbest en ik verbaas me er weer over dat ik zelfs na 22 jaar nog steeds kippenvel krijg bij het horen van 'Fingertips Part II'. Wat een feestje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten