De verwachte singles uit Engeland doen het in het gewone tempo, die zullen morgen of woensdag wel binnen druppelen. Je raakt soms een beetje verwend. De vorige keer dat ik van deze verkoper kocht, was de single ('Soul Coaxing' van Raymond Lefevre) binnen een paar dagen over. Nu gaat het echter om een aantal singles en is er sprake van een pakket, dus dan is een week tot 9 dagen vanuit Engeland acceptabel. Zodra deze platen binnenkomen, volgt een tweede Singles round-up, voor de datum noemen we die dan 'december 1', maar deze mogen nog mee in de Blauwe Bak Top 100. Dan nu de drie singles van Ebay van vorige week en een stapel van de Meppeler kringloopwinkels.
Ik was voor dit afgelopen weekend al een beetje ambitieus. Eigenlijk al de week ervoor, maar toen was ik even 'vergeten' dat ik nog één 'The Vinyl Countdown' op zondag had te gaan. Het KNMI bleef aardig weer, voor de tijd van het jaar, voorspellen voor gisteren en dus moest er gefietst worden. Dat is er toch niet van gekomen, omdat ik momenteel recht heb om een beetje op de centen te zitten. Bij de fietstocht zat ook een treinritje inbegrepen, dus vandaar dat het over ging. Zaterdag was ik vroeg wakker en zag nog wel even tijd om naar Meppel te fietsen voor de kringloopwinkels. Tot mijn grote vreugde heeft De Kring weer enkele binnen, nadat die een maand geleden de volledige voorraad heeft weggekieperd. De 'oude' kringloopwinkel heeft voor driekwart de partij staan waar ik al doorheen ben geweest, maar zowaar weer een exotische soundtrack-single plus twee singles die ik uit het Hitdossier ken en die héél erg leuk blijken te zijn. Dit is de vangst:
* Joe Bataan- Rap O Clap O (NL, Salsoul, 1979)
* B.F.I.- Why Not Jazz (NL, Bounce, 1992)
* Duncan Browne- The Wild Places (NL, Logo, 1978)
* Gap Band- Oops Up Side Your Head (NL, Mercury, 1980)
* Jermaine Jackson- Let's Get Serious (US, Motown, 1980)
* Los Diablos- Un Rayo De Sol (Spanje, Odeon, 1970)
* Montevideo- Ode To Linda (NL, Pink Elephant, 1972)
* Phil Tate & His Orchestra- Falling In Love Again (UK, Oriole, 1960)
* Phil Tate & His Orchestra- Never On Sunday (UK, Oriole, 1960)
* Gary Toms Empire- 7 6 5 4 3 2 1 (NL, Epic, 1975)
* Maurice Vander & Orchestra- A Man And A Woman (NL, United Artists, 1967)
B.F.I. is eentje die ik was 'vergeten', maar waar ik goede associaties mee heb. Dat blijkt, want ik vind hem 21 jaar later nog steeds bereleuk! Duncan Browne is tijdelijk totdat ik een beter exemplaar heb gevonden. Gap Band was vorig jaar al eens een mysterie voor mij, maar nu weet ik het zeker: Dit nummer is in 1979 uitgebracht als b-kant van 'Who Do You Call', maar dan met de titel 'I Don't Believe You Want To Get Up And Dance'. Los Diablos en Montevideo zijn de aangename verrassingen. Vooral de laatste is onverwacht goed, een beetje Focus-achtig maar dan zonder fluit. De Phil Tate's hebben te maken met het Oriole-hoesje van de ene, in de verwachte partij uit Engeland zit namelijk een Oriole waarvoor ik dit hoesje in gedachten heb. Maurice Vander is de soundtrack-verrassing, een aantrekkelijke versie van 'Un Homme Et Une Femme' van Francis Lai. Gary Toms Empire mag in de reserve-Blauwe Bak, maar is niet wereldschokkend.
* Derek & Ray- Interplay (UK, RCA Victor, 1967, re: 1976)
Hoewel ik de Engelse aanwinsten ook in alfabetische volgorde doe, is de aankoop precies andersom. Deze van Derek & Ray is het 'kassakoopje'. Voor de niet-ingewijdenen: 'Interplay' is een gezellig instrumentaaltje met een hoofdrol voor de klavecimbel. Als je met beide benen in de Northern Soul staat móet je hem kennen, maar of je hem dan wilt kennen is een tweede. Het nummer wordt door evenveel geliefd als gehaat en daar tussenin zit een categorie die de plaat dood negeert. Tja, het is één van die deuntjes die niets heeft te maken met 'soul' en toch door velen als Northern Soul wordt beschouwd. Het is een compromis met de dansers, die het in de jaren zeventig niet meer zoveel kan schelen. Zij willen alleen maar uitgedaagd worden op de dansvloer, vlotte nummers met ritme-wisselingen. Als zij het voor het zeggen hadden, werden ook alleen maar instrumentale nummers gedraaid. Zie hier de voedingsbodem van 'Interplay', een plaatje dat bij mij niet veel mocht kosten en voor drie pond heb ik hem in een absolute nieuwstaat. Overigens staat 'God Knows' van Mike McDonald op de andere kant. En Mike McDonald kennen we allemaal beter als Michael McDonald van The Doobie Brothers. 'God Knows' is een matig nummer uit 1970, alleen leuk vanwege de 'celeb-link'.
* Bobbi Lynn- Earthquake (UK, Bell, 1968, re: 1972)
Middels 'Bobbi Lynn' als zoekopdracht op Ebay kwam ik bij deze verkoper terecht. Ik keek even bij zijn overige handel en zag Jerry Williams als een 'buy-it-now' en heb die eerst vastgelegd. Bobbi Lynn liep af op zondag en Derek & Ray op maandag. De jaren zeventig-bootleg van 'Just Like The Weather' van Nolan Chance ging een beetje boven de pet. De platen blijken in een uitzonderlijke kwaliteit, deze van Bobbi Lynn is zelfs helemaal nieuw! Het lijkt erop alsof het zijn eigen collectie is, want hij heeft bij de heruitgaven en de bootlegs de 'nieuwe' verschijningsjaren staan. Dat 'Earthquake' in 1972 opnieuw was geperst, wist ik inmiddels. Vaak zijn Northern Soul-klassiekers en met name bootlegs uit de jaren zeventig zwaar afgedraaid, maar bij deze man had ik graag wat meer boodschappen gedaan. En... bootlegs niets waard? Er zaten reeds enkele rond de veertig a vijftig pond!
* Jerry Williams- What Do You Plan To Do About It (US, Calla, 1966)
'US original'. Tja, ik geloof de man op zijn woord en eigenlijk maakt het ook niet heel veel verschil voor mij, maar toch is het frappant dat alle andere uitgaven van deze plaat 'Little Jerry Williams' als artiest hebben. Ik zou ook met beide benen erin zijn getuind, want hij lijkt helemaal echt en is geen styreen. Dat is wel een grappig detail: Omdat veel Amerikaanse soul-platen in de jaren zestig op styreen werden geperst, deden de bootleggers in de jaren zeventig dat ook. Niet wetende dat ze styreen-persingen maakten van platen die alleen maar op vinyl waren verschenen. Jerry Williams is natuurlijk niemand minder dan mijn Grote Held Swamp Dogg en omdat we hem binnenkort als Week Spot hebben, hou ik het hier kort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten