Nogmaals: Ik ga er geen groot feest om houden, maar Soul-xotica gaat de komende 48 uur over de 40.000 pagina-weergaven heen. Omdat ik morgen niet ga publiceren (daarvoor heb ik gisteren twee berichten geschreven) vanwege mijn Floorfillers-show, wil ik het nu toch even noemen. Beetje een vreemde dag vandaag. Normaal gesproken ben ik op woensdag vrij en neemt de voorbereiding van mijn shows van het komend weekend een vast onderdeel in. Ik heb echter vanmiddag ingevallen voor een collega, waardoor ik pas vanavond laat op stoom kwam met de speellijst van Floorfillers. Dat moest op het laatst 'van dik hout zaagt men planken' met 12 inch-mixen van zeven tot negen minuten, maar het levert evenwel een aardige lijst op. Vandaag vervolg ik het Raddraaien, de tweede aflevering in de zesde serie. Het onderwerp zou over Glenn Miller moeten gaan, maar liever zet ik de schijnwerpers op beide composities. Deze Duitse single is overigens in 1957 verschenen. 'In The Mood' staat op de ene kant, Miller's andere miljoenen-hit 'Moonlight Serenade' op de andere.
'In The Mood' zal voor altijd verbonden blijven aan Glenn Miller, terwijl nadien duizenden anderen hun duit in het zakje hebben gedaan. De meest opvallende en, in mijn geval, de meest begerenswaardige versie is afkomstig van Ferranti Mark I. Nee, dat is geen 'hij' of 'zij', maar een computer. De Manchester Ferranti is in 1951 de eerste computer die een medley speelt van liedjes en 'In The Mood' is daar eentje van. De BBC moet nog ergens de opnames hebben, maar het heeft het vinyl niet gehaald. Als Glenn Miller in 1939 zijn definitieve versie opneemt, heeft het deuntje al een geschiedenis van zichzelf. Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: Het origineel van 'In The Mood' is niet bepaald afkomstig van de melkfles-witte Miller.
Het zal geen verrassing zijn dat zo'n big band-standard zijn wortelen heeft in de zwarte cultuur en dat het pas een hit is geworden toen het door een blanke werd opgenomen. Dat is namelijk het geval met tientallen liedjes. Neem bijvoorbeeld het gevalletje LaVern Baker versus Georgia Gibbs van gisteren. Wikipedia, nooit zaligmakend, draait weer eens heerlijk om de brij heen en dus ga ik mijn heil zoeken bij iemand die het móet weten. Ik heb het dan niet over die clown in De Wereld Draait Door die keihard een boekwerk loopt te citeren, maar de schrijver van dat boek: Arnold Rypens. Als deze Belgische historicus niet het antwoord weet, bestaat er waarschijnlijk geen antwoord. Welnu, Rypens is ook niet helemaal zeker van zijn zaak, maar noemt op zijn minst een titel als origineel waar geen enkele andere mee op de proppen komt. We hebben het dan ook over een origineel uit 1925: 'Clarinet Getaway'. Nee, het nummer klinkt niet identiek aan Miller's 'In The Mood', maar de melodie is hiervan afkomstig. Jimmy O'Bryant's Washboard Wonders neemt het in 1925 op voor Paramount, de melodie leeft in 1929 voort in 'Tar Paper Stomp'. Wingy Manone neemt het stuk tweemaal op, voor een andere maatschappij gebruikt hij de naam Barbecue Joe & His Hot Dogs. Fletcher Henderson (1931) en Don Redman (1932) verwerken het deuntje verder tot 'Hot'n'Anxious', maar in 1935 worden de contouren van 'In The Mood' heel erg duidelijk. 'There's Rhythm In Harlem' van Mills Blue Rhythm Band is de oer-versie van 'In The Mood' zoals we dat van Miller kennen. Saxofonist Joe Garland wordt vanaf dat moment genoemd als de componist van 'In The Mood', maar het deuntje is dan reeds tien jaar oud. Edgar Hayes introduceert de titel 'In The Mood' en zet het in 1938 als eerste op de plaat. Een jaar later gevolgd door Glenn Miller en de rest is geschiedenis...
Op de keerzijde van Miller's single uit 1957 staat 'Moonlight Serenade'. Een nummer dat dankzij zijn vertolking vooral bekend is als instrumentaal stuk, maar toch werkelijk is geschreven als een lied met een tekst. In 1935 schrijft Miller de muziek voor 'Now I Lay Me Down To Weep' met tekstschrijver Eddie Heyman. Het stuk ontwikkelt zich gaandeweg en krijgt steeds een andere tekst. George Simon schrijft de tekst 'Gone With The Dawn' en dan verschijnt Mitchell Parish ten tonele. Hij schrijft de tekst 'The Wind In The Trees' op de bestaande muziek van Miller. Als muziekuitgever Robbins Music het stuk koopt, wordt het 'Moonlight Serenade' gedoopt. Miller is op dat moment in de weer met een cover-versie van 'Sunrise Serenade' en 'Moonlight Serenade' vormt daarbij een mooi koppel. Miller demonstreert op 'Moonlight Serenade' zijn speelwijze, welke hij heeft geleerd van Joseph Schillinger. De Schillinger-techniek is dan een begrip, maar zal sinds de jaren veertig vaak ten onrechte de Glenn Miller-techniek worden genoemd. Nadat 'Moonlight Serenade' als instrumentaal een grote hit is geworden, schrijft Parish terstond een nieuwe tekst met dezelfde titel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten