Ik moet even een beetje oppassen, want Watford komt er ook nog aan. Toch heb ik bijgaande vijf singles gekocht met het oog op dat optreden. In de vroege zondagochtend heb ik de treintickets gekocht. Ja, inderdaad, tóch met de trein. Ik ben al lang van het plan af om mijn 'professionele' koffer mee te nemen, het wordt een plastic bak met ongeveer 150 singles in een weekendtas. Die paar onderbroeken, sokken en toiletartikelen passen daar wel bij in. Blijft in zijn geheel nog steeds onder de dertig kilo, maar wil vooral geen risico lopen dat ik onverwacht moet bijbetalen. Bovendien is Watford handig per trein te doen, laten we het vliegavontuur nog even houden voor meer binnenlandse optredens. Het is achtmaal zestig minuten vanuit Meppel. Overstappen op Zwolle, Rotterdam en Brussel en dan ben ik om zeven uur Engelse tijd op London St. Pancras. Ik ga op maandagmiddag twaalf uur terug vanaf St. Pancras en ben dan om negen uur in Meppel. Ik heb er zin in en om dit kracht bij te zetten, presenteer ik jullie vandaag vijf kanonschoten van de bovenste plank. Ik heb vanavond eentje gekocht op Marktplaats, verwacht nog zes van mijn kameraad in Chicago en heb negen in de bestelling gedaan bij Marcus. Komt wel goed met de Blauwe Bak Top 100 van 2014!
* Rose Battiste- Hit & Run (UK, Revilot, 1966, re: 2011)
Op eentje na zijn het allemaal repro's, eentje van dubieuze kwaliteit en drie officiële releases. Van de huidige labels vind ik die van Outta Sight en Kent het meest interessant. Outta Sight bracht onlangs de honderdste Northern Soul-heruitgave uit (moet ik niet vergeten te bestellen!): 'Skiing In The Snow' van The Invitations mét een speciaal fotohoesje. Van de voorgaande 99 heb ik een flink aantal in mijn koffers zitten. Outta Sight brengt om de drie maanden een setje van drie Northern-singles uit, vaak hebben die een overeenkomst. In 2011 heeft het label een paar rare Detroit-labels behandeld. Zoals bijvoorbeeld Revilot. De b-kant is hier 'I Miss You Baby', maar dat is in 1966 de eigenlijke a-kant. Dat nummer is opvallend omdat het 'Bari Track' van Doni Burdick als achtergrond-tape heeft. Toch geef ik alle 'credit' aan 'Hit & Run'. Volgens mij de eerste plaat uit Detroit die niet voor Motown is gemaakt, maar wel zo klinkt. 'Hit & Run' klinkt als het betere werk van The Marvelettes of The Vandellas. Ik heb me laten vertellen dat dit eigenlijk wordt gezongen door The Debonaires. Inderdaad, dat groepje op Golden World, het platenlabel dat heel kort daarna gekocht zou worden door Motown. Waarschijnlijk om er zeker van te zijn dat The Debonaires niet verder hun geluid zou inpikken en dat het toen is uitgebracht onder de naam Rose Battiste? Dat blijft een vraagteken. 'Hit & Run' blijft, hoe dan ook, een dijenkletser van de bovenste plank.
* Big Maybelle- 96 Tears (UK, Rojac, 1966, re: 2012)
Volgens 45cat is dit een bootleg en ik geloof het meteen. Hij komt namelijk van een adres dat aan de lopende band (en in de openbaarheid) nieuwe bootlegs uitbrengt. De opnames zijn voor de oorspronkelijke platenmaatschappijen geen bal meer waard en dus kan hij er onverdroten mee door gaan. Ik had bij mijn maat in Chicago op tien singles geboden en daartussen zat ook deze '96 Tears' van Big Maybelle, maar dan in de oorspronkelijke uitdossing. Het is de eerste waarop ik word overboden, direct gevolgd door een stoffige 'Go Now' van Bessie Banks. Die laatste had ik vooral als aardigheid, maar die Big Maybelle ben ik echt gaan waarderen in de laatste maanden. Toen herinnerde ik me opeens deze nering met deze heruitgave/bootleg en ik ben precies op tijd geweest. Hij lijkt nu zo goed als uitverkocht. Big Maybelle doet de hit van ? & The Mysterians nog eens dunnetjes over. Op de andere kant laat ze zich gaan in een héérlijke 'That's Life', het nummer dat in 1966 een hit is geweest voor Frank Sinatra.
* Etta James & Sugar Pie Desanto- Do I Make Myself Clear (US, Argo, 1966)
Etta en Sugar Pie kennen elkaar vanaf de zandbak en zijn beide succesvolle artiesten als ze samen 'Down In The Basement' op de plaat zetten. Dat is in 1965 een redelijke hit voor de dames en ze vervolgen dat in 1966 met 'Do I Make Myself Clear'. Een uitstekende 'work-out', waarin ze weer een strijd aangaan wie het best kan brullen. Aanvankelijk verschijnt het op Argo en is het in Chicago een lokale hit. Dan brengt Chess een uitgave voor de nationale markt. 'Do I Make Myself Clear' doet in niks onder voor 'Basement', alleen is het slechts een bescheiden succes. Na 'Do I Make Myself Clear' scheiden de dames elkaar weegs en doet Desanto nog eenmaal van haar spreken met 'Go Go Power', terwijl voor Etta met 'Tell Mama' en 'I'd Rather Go Blind' de vette jaren aanbreken.
* Ronnie & Robyn- As Long As You Love Me (UK, Sidra, 1967, re: 2011)
En dit is de plaat die ik in de introductie noemde als die van twijfelachtige kwaliteit. Nee, er is niks mis met de opname. Ja, okay, hij klinkt net zo stoffig als het origineel en de overige bootlegs. In 1980 zou deze single een officiële heruitgave krijgen bij Grapevine, maar deze is nooit uitgekomen omdat Grapevine hetzelfde jaar het loodje legde. Het origineel is inmiddels erg schaars geworden en dus zijn wij overgeleverd aan 'neppers' als deze. Overigens wel weer een echte bootleg, want de single ziet er gewoon té nieuw uit om uit 1967 te komen. Weer zo'n kip of ei-verhaal. Het lijkt me alsof de muziek eerst is gecomponeerd, deze staat op de b-kant ('Sidra's Theme'). Compositie en arrangement zijn beide van ene Dale Warren. Als Warren samen met dit onbekende duo het budget had gehad van Barry Ryan, dan had 'As Long As You Love Me' van het 'Eloise'-kaliber kunnen zijn. Het arrangement met de harp is lieflijk en slaat dan om in bombastisch en grimmig. In tragisch mono klinkt het rommelig, maar dat geeft de plaat juist weer zijn waarde onder de soul-verzamelaars.
* Yvonne Vernee- Just Like You Did Me (UK, Inferno, 1965, re: 2012)
Ik ben doorgaans niet zo happig op eenzijdig bespeelbare bootlegs en heruitgaven. In het geval van 'Magic Touch' van Melba Moore was zo'n eenzijdig bespeelbaar ding de goedkoopste optie geweest, maar ik ben toch maar voor de Kent gegaan (met 'Bricks, Broken Bottles And Sticks' van Dean Parrish op de b-kant). Ik heb tot nu toe slechts eentje gekocht, een 'outtake' van 'You Got To Pay Some Dues' van Willie Tee op het Sonic Wax-label, toch heeft Yvonne Vernee me nogal wat 'kopzeer' gegeven. Deze is momenteel niet anders te krijgen, buiten de Soul City uit 2002 die ineens schrikbarend duur is. En over die originele Sonbert gaan we het al helemaal niet hebben. Als die opduikt, brengt hij grif duizend pond op. Inferno bracht in de eerste maanden van 2012 drie of vier van deze eenzijdig bespeelbare singles uit in de serie 'Made In Detroit'. Het zijn in alle gevallen zeer moeilijk te vinden rariteiten uit Detroit. Yvonne Vernee is de oudste en de meest interessante. Ik leer trouwens net dat Vernee de zangeres van The Elgins was, dat wist ik niet! Als je luistert naar deze 'golvende' opname (de Soul City is niet anders...), maar ook naar het vuur en de pit waarmee Yvonne het zingt, dan begrijp je opeens waarom verzamelaars zoveel over hebben voor het plaatje. Waarbij oplettendheid op zijn plaats is, want er is sinds jaren een Italiaanse bootleg die sprekend op het origineel lijkt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten