Singles round-up: december 3

Ik had afgelopen nacht al huiswerk gedaan voor een mogelijke Week Spot en dacht daar net aan toen vanmiddag de brievenbus klapperde en een zwaar pakket op mijn mat viel. Ik ben een eindeloze optimist en ik heb het gered: De singles uit Amerika zijn zojuist gearriveerd. Mooi! Kan ik de maand december hierbij afsluiten. Ik neem ook een single op in het verhaal die nog onderweg is, maar die zal donderdag of vrijdag arriveren. Ik verwacht ook nog eentje uit Duitsland, maar daarover kan ik verklappen dat het een Week Spot gaat worden, dus daar horen jullie nog over. Ik heb afgelopen week eens een telling gedaan van Blauwe Bakkers die ik in 2013 heb gekocht. Met deze erbij zit ik op 175 en dat is meer dan vorig jaar. Ik heb geen goede voornemens voor het nieuwe jaar, dus ik vrees dat we er wéér overheen gaan?

* The Autographs- Sad Sad Feeling (US, Loma, 1966)
Ik kan maar niet ontdekken of dit dezelfde handtekeningen zijn als die van 'I Can Do It' op Okeh. Ik denk het niet. Die laatste klinkt meer 'girlgroup'-achtig en is een klapper van de bovenste plank. Moet ik er ook bij vermelden dat er gedurende de laatste vijftig jaar ruim twintig Autographs zijn geweest. The Autographs van 'Sad Sad Feeling' doen het op een bedrieglijke manier 'kallem an': Het resultaat is zeer fraaie midtempo. Oorspronkelijk uitgebracht op een minuscuul label, maar later in 1966 neemt Warner Bros. de distributie op zich en verschijnt de single op het Loma-label. De b-kant van de single heet 'Sad Sad Feeling Part II' en is de instrumentale versie. Waar instrumentaaltjes nogal snel doodsaai willen zijn, daar is de uitgeklede 'Sad Sad Feeling' zeer aangenaam.

* Sammy Davis Jr.- You Can Count On Me (NL, 20th Century, 1976)
Ik knipperde in april even met mijn ogen toen ik deze Nederlandse single geadverteerd zag in Engeland. 'Holland-only 7"-release with picture sleeve'. En wat betaalt het volk aan de overkant van de Noordzee voor zoiets? Tachtig pond! Ik ben nooit erg gek geweest van Sammy Davis Jr. en heb zelfs 'Baretta's Theme' heel laat gekocht. Ik kan me het nog best heugen: Het zal rond 1992-93 zijn geweest dat je 'Baretta's Theme' en deze opvolger bijna per tientallen kreeg aangeboden. Hopende op een mazzeltje ben ik een paar maal Marktplaats opgegaan, maar de enige daar heeft kennis van zaken. Bieden mag, mits het meer dan vijftien euro is. En dat vind ik net een beetje te gek voor een single uit 1976 die redelijk goed is verkocht. Afgelopen weekend waagde ik nog maar een poging en zag daar dit exemplaar. Bieden was vrij en iemand had drie euro geboden. Ik trok de stoute schoenen aan en bood het dubbele. Een dolblije verkoper als resultaat. De man moest eens weten...?

* The Major IV- Down In The Ghetto (US, Venture, 1968)
De mailinglist van mijn maat in Chicago was andermaal een feestje. Soms ook een feest van herkenning. Ik begin steeds meer het vermoeden te krijgen dat de platen afkomstig zijn van een grootgrutter in jukeboxen. De singles zijn bijna allemaal zwaar gedraaid en hij heeft blijkbaar meerdere exemplaren op voorraad. Deze van The Major IV heeft ook al een paar maal geadverteerd gestaan, maar mijn aandacht werd enige tijd geleden middels Hassle Free hierop gevestigd. Hoewel het plaatje in februari 1968 op de markt is gebracht, klinkt het duidelijk evenwichtiger dan sommige van zijn tijdgenoten. Daardoor wordt de plaat, enigszins onterecht, in de hoek van de Modern Soul gedrukt. Ook hier hebben we weer te maken met een midtempo. Gang is niet alles en zeker niet als het aan soul inboet. Daar heeft 'Down In The Ghetto' totaal geen last van, een heerlijk nummer dat destijds beslist meer had verdient!

* Bernadette Martin- Telephone (US, Cheer, 1967)
Het is ten tijde van 'Northern Soul Is In My Blood', de Northern Soul-groep op Facebook voordat ik 'mijn eigen' begin. Ik ben druk aan het speuren op Ebay en plaats zo nu en dan enkele van mijn bevindingen in de desbetreffende groep. Er is een bereleuke veiling aan de gang en ik ben bieder op meerdere singles. Ik denk dat ik andermaal té voorzichtig ben geweest, want het levert me helemaal niks op. Ik twijfel hardop bij deze 'Telephone' van Bernadette Martin. Het klinkt gezellig, maar om nou te zeggen dat ik er kapot van was...? Nee en dat ben ik nog steeds niet. De voornaamste reden is dat de plaat in 'bijna-nieuwstaat' is en dat is voor de vriend in Chicago al een uitzondering en ook in het geval van 'Telephone'. Ik ben nog maar op de tweede pagina als ik een bod uitbreng en ontdek dan dat er nog vier zijn. Achteraf gezien had het niet gehoeven, maar... nu heb ik hem dan tóch. 'Telephone' is typisch zo'n blank pop-ding wat per ongeluk de Northern Soul is in geloodst. Als het Petula Clark of Sandie Shaw was geweest, was het natuurlijk een hit geweest en had niemand je serieus genomen. Omdat het een regelrechte flop was en we niks weten van Bernadette is het opeens weer interessant. Ach, je hoort mij niet klagen, hij was relatief goedkoop voor deze conditie.

* Sheryl Swope- One Moment (US, Duo, 1969)
De naam Sheryl Swope is me al een aantal malen opgevallen en ook Chicago heeft meerdere malen plaatjes van Swope in de aanbieding. Hij had nog een ander die ik muzikaal een beetje minder interessant vond, maar wellicht dat die later nog eens mag. Een paar uur na het aflopen van de veiling zie ik dezelfde single in vergelijkbare staat in Hassle Free staan. Tachtig pond! Ik had deze voor het startbedrag en dus prijs ik me een gelukkig mens. Als ik het later met een vriend over heb, noemt deze het 'fijne seventies-soul'. Seventies? Neeee!!! Het is jaren zestig. ,,Ik ken het als zijnde seventies soul", houdt hij vol. Toch maar even kijken op 45cat en wat blijkt? Het is uitgebracht in december 1969, dus we hebben beide gelijk! 'One Moment' is een brok 24-karaats klasse en past ook beter in de Modern Soul dan tussen de krassende mono-dingen uit 1966. De arrangeur van deze schoonheid (de plaat, ik heb geen foto's van mevrouw Swope gezien) is niemand minder dan André Williams, onze voormalige Raddraaier. Deze zien we volgend jaar in de top twintig terug, daar durf ik gif op in te nemen!

* The Trends- Don't Drop Out Of School (US, ABC, 1967)
Het is eigenlijk de b-kant van 'Check My Tears', een nummer wat anno 1967 helemaal niet meer kan en dus ook wordt beloond bij de uitverkoopbak. The Trends is van oudsher een doowop-groep uit Chicago. De muziek is rond 1966 volop in ontwikkeling, maar voor The Trends is de klok in 1959 stil blijven staan. Waarschijnlijk een vroegere incarnatie van de 'millenium bug'? Ook 'Don't Drop Out Of School' klinkt antiek in vergelijking met het geluid van 'Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band' en ik zou eerder 1963 op de plaat hebben geplakt. 'Don't Drop Out Of School' is zo'n typisch 'novelty'-ding waar Ray Stevens rijk mee is geworden. Je hebt het vast dan ook honderd keer eerder gehoord, maar dan met een andere tekst. Tóch een bereleuk plaatje dat mag blijven!

* Linda Wilson- La Dee Da (US, Spindle, 1964)
Ik hou bij de Singles round-up een alfabetisch-lexicografische volgorde aan van artiesten en groepsnamen. Als Linda Archer in plaats van Wilson had geheten, had ze dus boven The Autographs gestaan. Toch valt haar vandaag de eer te beurt om de laatste in de Singles round-up te zijn en dat is geheel in stijl van de dag. Als ik de buurt hoor met de gillende keukenmeiden, rotjes, een zwarte strijker en soms, in de verte, de carbid-bussen van Wanneperveen (of is het toch Kolderveen?), dan zet ik graag nog eens 'La Dee Da' van Linda Wilson in oorlogssterkte op. Zonder meer de hardst beukende plaat uit deze aflevering! Linda Wilson is een Amerikaanse die met haar groepje en producers erg goed heeft geluisterd naar de geluiden uit de Britse Invasie. De drummer zou de neef van Dave Clark kunnen zijn en die 'breaks' met kale jengel-gitaar voor het refrein riekt naar de Mersey. 'La Dee Da' rockt, beukt en rammelt van alle kanten, maar wat een beest van een nummer! Ik beloof jullie in 2014 meer soulvol materiaal te presenteren in deze serie, maar ik besluit 2013 met deze kanonslag van twee minuten en twaalf seconden.

Vanavond ga ik nog even resumeren, maar misschien ook wel na mijn uitzending op Wolfman. In ieder geval wil ik jullie allemaal een fijne oudejaarsavond toewensen en een goed begin van 2014. Het gaat naar rotweer worden, dus als jullie behoefte hebben aan enige warmte vanuit de computer: Tussen 12 en 3 (onze tijd) ben ik op Wolfman te beluisteren en om 1 uur ga ik nóg een keer aftellen!