Doorgaans klik ik bij de meeste programma's van Wolfman-collega's op 'join', nog het meeste uit sympathie. En zo maakte Wolfman in eigen persoon ons attent op 'the biggest give-away', een speciale aflevering van zijn 'Last Train To Skaville'-show op woensdagavond. Ik was niet van plan geweest om te luisteren, maar... ik schijn één van de 25 te zijn die mee doen in de competitie en de prijzen liegen er niet om. Ik verdenk hem echter ervan dat hij al prijzen heeft geselecteerd voor de deelnemers, want er zit ook een pakketje vinylsingles bij. 'This Ole House' van Shakin' Stevens, eentje van Wizzard en nog een paar uit de jaren tachtig. Zelf hoop ik toch het meest op de complete collectie t-shirts van Specialized, maar daarin ben ik niet de enige... Dit is de reden waarom ik vroeg publiceer, het kon vanavond wel eens een lange radio-avond worden! Vandaag weer een aflevering van Raddraaien, ik hoef maar eentje verder dan 'Father And Son' van Cat Stevens en kom dan weer uit bij Cat Stevens. De eerste artiest in de jaren zeventig-bak die na Cat Stevens komt, is dan Ray Stevens met zijn 'Everything Is Beautiful' en 'Bridget The Midget'. De eerste is vandaag het onderwerp in Raddraaien.
Het is best aardig dat een toekomstige Raddraaier op een moment dat ik dit nog niet weet zomaar opeens ter sprake komt. Afgelopen zondag had ik nog een conversatie met Wolfman-collega NorthernGirl. Ik vertelde haar over de veilingen die zondag afliepen en dat ik zojuist weer 'The Gorilla' van The Ideals had verloren. Dat is niet bepaald de eerste keer. De single heeft de neiging om in de laatste minuten door te schieten naar absurde prijzen, want laten we eerlijk zijn: Het is een hele leuke 'novelty', maar daar ga ik geen twintig dollar of meer voor neer leggen. Als de single nu nog eens in nieuwstaat was geweest, maar die van zondag had een helder geluid (mijn enige voorwaarde), maar was verder licht krom getrokken en niet bepaald kraakvrij. We spraken over 'novelty'-hits en toen kwam NorthernGirl met... Ray Stevens! Een man met een zeer opvallende carriére. Je hebt grappenmakers die alleen maar in dat idioom zijn blijven hangen, maar het is Stevens gelukt om de 'novelties' parallel te laten lopen met serieuze liedjes. In de laatste jaren is Stevens voornamelijk actief op Youtube en hebben zijn liedjes een zware politieke lading gekregen.
Harold Ray Ragsdale is geboren op 24 januari 1939 in Clarksdale in Georgia. Hij begint zijn songschrijvers-loopbaan onder die naam, maar vanaf 1957 bezigt hij de naam Ray Stevens. Ray is zijn middelste naam, Stevens is de meisjesnaam van zijn moeder. In de midden jaren vijftig formeert hij The Barons, zijn eerste rhythm & blues-groep. Hij slaagt voor de high school en gaat vervolgens naar Georgia State School. Zijn vakkenkeuze zal geen verrassing zijn, Ragsdale wil de kost verdienen met muziek. In 1957 krijgt hij een contract bij Prep, een klein onderdeel van Capitol. Zijn eerste zelfgeschreven hit is 'Silver Bracelet', maar staat in de schaduw van 'Rang Tang Ding Dong'. Die laatste is een cover van The Cellos, een doo wop-groep uit Manhattan. Billboard roemt Stevens vanwege zijn sterke en aantrekkelijke zang. In 1958 wordt Stevens onderdeel van National Recording Corporation en in die hoedanigheid bespeelt Stevens een hoeveelheid aan instrumenten, doet achtergrondvocalen en schrijft ook liedjes voor andere artiesten. In 1961 klopt Mercury aan zijn deur en mag Stevens zelf weer zingen. Hij doet dat aanvankelijk met 'novelty'-liedjes. Deuntjes die in je hoofd blijven hangen en waarvan de woorden puur nonsens zijn en daardoor eenvoudig te leren voor iedereen tussen acht en tachtig. 'Harry The Hairy Ape' is er eentje van, 'Ahab The Arab' is een van zijn grootste hits uit die periode. En dan is er nog die ene titel. Zal ik daarvoor maar een nieuwe alinea invoegen?
'Jeremiah Peabody's Polyunsaturated Quick-Dissolving, Fast-Acting Pleasant-Tasting Green and Purple Pills'.
In 1968 maakt Stevens middels 'Mr. Business Man' zijn eerste 'serieuze' plaat in jaren en in de volgende tien jaar zullen de 'novelties' en serieuze liedjes elkaar afwisselen. In 1970 gooit hij hoge ogen in Amerika met de Raddraaier: 'Everything Is Beautiful' is eigenlijk half-gospel, maar omstreeks die jaren is het christendom meer in de hitparade vertegenwoordigd dan ooit te voren. In Nederland hebben we DC Lewis, Mieke Telkamp en Unit Gloria en ook Ray Stevens past thuis in die omgeving. In Nederland bereikt het in 1970 een veertiende plek. Zijn tweede en laatste Top 40-hit volgt slechts enkele maanden later en is weer lachen-gieren-brullen: 'Bridget The Midget'. Een plaat die bol staat van vertraagde en versnelde banden, het is in Nederland in het begin van 1971 goed voor een derde plek. Ook in Engeland is het een grote hit, maar Amerika heeft meer oog en oor voor Stevens' serieuze werk.
Een maand voor mans' 75e verjaardag is die nog niet toe aan pensionering. De laatste paar jaren is hij voornamelijk actief op Youtube. Hij heeft nogal stelling genomen tegenover Obama en de ontwikkelingen in de Amerikaanse maatschappij en laat zijn onvrede horen (en zien) via liedjes met begeleidende videoclips.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten