Thanksgiving!

Sinterklaas krijgt het ieder jaar weer steeds zwaarder te verduren door de aanwezigheid van de Kerstman, toch is Thanksgiving één van de schaarse Amerikaanse feesten waar het niet om de commercie draait. Althans, er zal in bepaalde kringen nog steeds stevig worden uitgepakt, maar gelukkig weten veel Amerikanen nog de oorspronkelijke intentie van Thanksgiving hoog te houden: Het vrijwillig verlenen van een dienst aan familie en kennissen. Het is ook de dag dat veel radiostations alleen op verzoek draaien, de luisteraars worden dan wel geacht diep in de buidel te tasten ten behoeve van goede doelen. Sarah Lee vertelde me in 2003 dat er staten zijn waar 'Alice's Restaurant' zó populair is, dat die tijdens Thanksgiving eenmaal per uur in de volledige achttien minuten voorbij komt. Het mag de meesten van jullie zijn ontgaan, maar het is vandaag Thanksgiving. Ik heb altijd al wel Amerikaanse vrienden op Facebook gehad, maar het is pas sinds dit jaar dat ik overspoeld werd met de Thanksgiving-groeten. Zelfs een aantal fans... Ja, het gaat goed met 'Do The 45'! Dan kan ik er op Soul-xotica ook niet meer omheen en zetten we 'Alice's Restaurant' van Arlo Guthrie vandaag in de volgspots.

,,Steenwijk? Dat is toch vlakbij de Witte Paarden?". Ik viel best wel een beetje van mijn stoel toen ik op deze manier in Leeuwarden werd aangesproken. Meestal is het andersom. De gesprekspartner is echter een groot liefhebber van Americana. ,,Weet je dan niet dat het neusje van de zalm van de moderne country in Witte Paarden speelt?". Nee. Nooit iets van gelezen, nooit een poster van gezien. Nee, compleet nieuwe informatie voor mij. En toch blijkt het echt waar te zijn. Het zalencentrum van Witte Paarden, rond 1970 vermaard om de optredens van The Cats en andere grote Nederlandse groepen, is in de loop der jaren nogal eens van eigenaar verwisseld. In de jaren negentig is het een steakhouse geworden. De entree van Rob Dokter was me ontgaan, evenals de bijzondere optredens die hij organiseerde. Het is eind april 2003 als ik een wandelingetje maak en een biertje drink in De Karre, dat ik op het toilet een poster zie hangen. 'Waarschijnlijk het laatste concert op de Witte Paarden', kopt de poster. Dan de naam Sarah Lee Guthrie. Ze is de dochter van Arlo Guthrie en kleinkind van Woody Guthrie. De entree is vijf euro en ik wil het wel eens met eigen ogen zien.

Zo stap ik op Koninginnenacht 2003 het steakhouse binnen en maak ik kennis met uitbater Rob Dokter. Hij is cynisch en heeft daar alle recht toe. Hij haalt 'supersterren' uit het Americana-genre naar Witte Paarden, sommige doen maar één concert in Nederland en het ontvangst in de Witte Paarden is bij het koude af. ,,Als dit geen succes wordt, kap ik ermee", laat Rob al aan het begin van de avond weten. Er komen die avond vijf betalende bezoekers en dan is het echt afgelopen. Kort daarop verkoopt hij het steakhouse weer en gaat zelf terug de muziek in. Dat laatste optreden is niet zomaar legendarisch. Sarah Lee Guthrie, één van de weinige echte kleinkinderen van folklegende Woody. Die had in ieder stadje zijn schatje en Sarah Lee vertelt later op de avond dat ze eens per jaar een reünie hebben van de buitenechtelijke kinderen van Woody. De directe familie is daar dan ook bij betrokken. Natuurlijk ontkomen we ook niet aan 'Alice's Restaurant Massacre', de achttien minuten-durende 'talking blues' van vader Arlo. Waarschijnlijk de meest ultieme 'Thanksgiving'-plaat, eentje die je ook maar één dag in het jaar wil horen!

Hoewel het lied vaak wordt opgevat als een anti-Vietnam-hymne heeft Arlo menigmaal benadrukt dat het op waargebeurde feiten is gebaseerd. Met Thanksgiving 1965 zou hij Alice een dienst hebben bewezen door haar zolder op te ruimen. Als ze de truck met rommel hebben volgeladen en naar een stortterrein willen rijden, komen ze erachter dat die allemaal gesloten zijn op Thanksgiving. Dan besluiten ze de boel maar te lozen in een berm waar meer rotzooi ligt. Hierdoor krijgt Arlo een strafblad wat hem van pas zal komen als hij even later wordt opgeroepen voor de dienstkeuring. Op de achterzijde van de elpee-hoes legt zijn voormalig werkgever de persoon Arlo Guthrie bloot. Arlo is door hem ingehuurd als kantoorklerk, maar hij komt maar zelden opdagen en als hij komt, zit hij of te 'jammen' of deelt verhalen over zijn vader met Pete Seeger. Tot de dag dat hij ontslag neemt en roept dat hij beroemd gaat worden. Dat gebeurt niet veel later op Newport. Arlo is aanvankelijk op de eerste dag van het festival weggestopt, de volgende dag keert hij op veler verzoek terug en op de slotdag heeft de organisatie geen andere keuze dan hem het festival te laten afsluiten. Zijn troef heet 'Alice's Restaurant Massacre'. In 1969 verschijnt er zelfs nog een film met die titel, hetzelfde jaar dat hij eveneens op Woodstock mag optreden.

In de begin jaren zeventig heeft hij nog een hit met 'City Of New Orleans', dat wij beter kennen als 't Is Weer Voorbij Die Mooie Zomer' van Gerard Cox. Arlo is inmiddels 65 jaar en al zijn kinderen zijn in de voetsporen van hun vader getreden. Tijdens een recente tour drumde zelfs een kleinkind van hem. Arlo is nog steeds actief. Hij krijgt nog eenmaal per jaar een vette cheque binnen voor 'Alice's Restaurant Massacre', ook al heeft hij er vrede mee dat de plaat de goede doelen nog het meeste spekt!