,,Je bijt je er ook meteen goed in vast", merkt Dirk op. De spijker op zijn kop! Ik ben gisteren op de fiets naar Zwolle geweest. Ik kwam eigenlijk in De Singel om te vragen wat ik niet durf te vragen en wat ik gisteren ook niet heb gedurfd... Hoewel ik wel weet dat het eigenlijk wel goed zit en dat 2007 alweer vergeten is, voelt het toch pijnlijk om te vragen of ik eindelijk weer eens in De Singel mag draaien. Bovendien waren de omstandigheden er ook niet naar, want ik begreep meteen al dat de vader van Dirk op het sterfbed ligt. Toch was het een gezellige avond, ook al gingen de gesprekken soms nét even dieper dan anders, en na een paar melancholische platen zette Dirk een cd op met 'Casino Classics' en is ook hij vanaf zaterdag van de partij! De 'Northern Soul Jukebox' ademt vooral Nijeveen. Het arriveerde de dag dat ik mijn eerste kijkje nam in het kasteel en toen ik 's middags in de bus naar Ruinen moest om de papieren te tekenen. 's Avonds zette ik mijn eerste schreden op de 'jukebox' en dat was met 'Spring Song' van The Accents meteen raak! Hoewel ik nu The Autographs in de schijnwerpers zet, een soundtrack van de eerste weken in Nijeveen, is er over de groep niks te vertellen en gaan we het over de platenmaatschappij hebben: Okeh Records.
De eerste weken Nijeveen... Het voorjaar breekt aan en ik moet regelmatig terug naar Steenwijk om de Rembrandtstraat te ontruimen. Dat gaat moeizaam! Zoals vaker blijkt dat ik het beste werk met een 'deadline' en die is dan nog nauwelijks in zicht. Bij iedere fietstocht van en naar Steenwijk word ik vergezeld door mijn mp3-speler. 'Oo-ma-liddi' van J.J. Jackson hoort bij die tijd, maar ook 'Packin' Up' van Damon Fox. Eén van de eerste platen in het lijstje (vaak tussen molen en afslag Tweede Nijeveense Kerkweg) is 'I Can Do It' van het groepje The Autographs. Een plaat die hebberig maakt, maar waarvan je al aardig snel bekomt als je de vraagprijzen ziet. In zowel mod- als Northern Soul-kringen zijn plaatjes op Okeh erg verzamelwaardig en dit drijft de prijs op. Ik heb eigenlijk nog steeds spijt dat ik niet die van twintig pond heb gekocht, want goedkoper is een illusie! Zelfs de bootleg uit 1972 is een verzamelobject geworden en zeldzamer dan een zuurstokroze Bugatti. Ik leer Okeh in 1994 kennen als Sony G. Love & The Special Sauce tracht te slijten. Als ik me niet vergis is het nog vóór Beck in de hitparade staat met 'Loser' en dan is G. Love iets dat 'ongehoord' mag heten.
Otto K. E. Heinemann is de oprichter en naamgever van Okeh. Tijdens de Eerste Wereldoorlog emigreert hij naar New York om daar een opnamestudio en een platenperserij te beginnen. In 1918 verschijnt de eerste plaat op Okeh. Hoewel grammofoonplaten voor 'the lucky few' zijn, is er dan al sprake van een platenbusiness. Heinemann probeert zich te onderscheiden van collega's en neemt ook Zweedstalige en Balkan-artiesten op of perst ze in licentie, speciaal voor de in Amerika woonachtige immigranten. Zo komt hij in 1920 op het spoor van de Afrikaanse blueszangeres Mamie Smith. Smith mag een plaat opnemen, die aanvankelijk in de 'gewone' 4000-serie uitkomt, maar deze plaat zal leiden tot zogenaamde 'Race'-series bij diverse platenmaatschappijen. De belangstelling voor negermuziek blijkt groot en omdat Okeh erg vroeg is met de ontdekking, heeft het de fraaiste artiesten voor het oprapen. Enige tijd later begint Okeh met de 8000-serie, speciaal voor deze aangelegenheden. Tot 1933 verschijnen er ruim 900 platen in die serie. In 1934 gaat Okeh voor een eerste maal op slot. Okeh wordt sinds 1928 gedistribueerd door Columbia Records.
In 1940 gebruikt Columbia nog even de naam Okeh, maar dan verdwijnt het weer in de archieven. In 1952 vindt er beademing plaats, maar als Columbia een jaar later Epic opricht, verhuizen de artiesten naar dat nieuwe label. Dan is het 1965, het sterfjaar van Heinemann (hij werd 88 jaar) en dan krijgt Carl Davis de leiding. Larry Williams, een rock'n'roll-legende uit de jaren vijftig, wordt de huisproducer van Okeh en voorziet de ingedutte carriére van Little Richard van een nieuwe impuls. Toch is Okeh geen doorslaand succes in de jaren zestig en dit cult-imago maakt het in Northern Soul-kringen alleen maar populairder. Larry Williams weet een stempel te drukken op de 'nieuwe soul' van Okeh. Er zit geen slechte plaat tussen. Allemaal ademen ze juist die energie die vrij kwam uit de rock'n'roll en die in de Northern Soul zo wordt gewaardeerd. Larry Williams neemt zelf ook platen op, ondermeer met Johnny 'Guitar' Watson in de gelederen. The Autographs schuift ook voorbij in die tijd, evenals een jonge Carl Douglas. Die moet zeven jaar wachten op zijn 'Kung Fu Fighting'.
In 1970 draait Columbia de deur op slot en de artiesten worden overgezet naar Epic, net zoals dat in 1953 was gebeurd. Carl Davis gaat naar MCA/Brunswick en voedt de carriéres van Jackie Wilson en The Chi-Lites. In 1990 plant Sony zorgvuldig haar wraakactie op Philips, dat met de compact disc de wereld heeft veroverd. Sony heeft de minidisc als troef, maar het enige probleem is dat Sony geen platenmaatschappij heeft. En dus neemt het bedrijf per 1 januari 1991 Columbia/CBS over en brengt ons later dat jaar de minidisc met de volledige CBS-catalogus op voorbespeelde MD. Dit blijkt een kansloze actie en na 1993 verschijnen er nauwelijks meer voorbespeelde minidiscs, maar Sony houdt er wel Columbia aan over. Als ze in 1994 met G.Love & The Special Sauce, Keb'mo en Popa Chubby een nieuwe dimensie aan de blues willen toevoegen, wordt Okeh opnieuw in het leven geroepen. In 2000 is het echter alweer gedaan en wederom worden de artiesten overgeheveld naar het Epic-label. Sindsdien is het stil rond Okeh, hoewel het Engelse Northern Soul-heruitgaven-label Outta Sight bij tijd en wijle de Okeh-kenmerken mag gebruiken voor nieuwe persingen van onder andere 'You're Gonna Make Me Love You' van Sandi Sheldon. Ik hoop The Autographs ook nog eens te begroeten in die serie. Het beeldmerk van Okeh is een icoon geworden en het kledingmerk Forever 21 heeft de exclusieve rechten hiervoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten