Belofte maakt schuld en dus is het werk aan de winkel! Naar aanleiding van de Do The 45 van afgelopen zaterdag beloofde ik spoedig een bericht over The Foundations. Eén van de meest kleurrijke platen op de 'Northern Soul Jukebox', zowel letterlijk als figuurlijk. Laten we het dan vooral in de figuurlijke zin houden, want tussen de obscure vinylrips en artiesten die nog geen grammetje succes hebben gehad, steekt deze Britse hitgroep wel wat schril af. Ze zijn met maar één nummer vertegenwoordigd, namelijk hun Britse nummer één-hit uit 1967: 'Baby Now That I've Found You'. In het begin van de 'Jukebox' kon ik maar moeilijk wennen aan zijn aanwezigheid, maar sinds ik hem afgelopen zomer had bij gezet op een fiets-mp3-spelertje, begon ik hem meer en meer te waarderen. Inhoudelijk heeft de plaat namelijk alles wat een obscure Northern Soul-plaat ook heeft, met dien verschil dat dit een monsterhit is geweest. Dat had zomaar anders kunnen lopen, dat zal dit verhaal wel duidelijk maken?
Toch moeten we het ook even over het letterlijke hebben van het 'kleurrijke'. Er is in vijfenveertig jaar gelukkig veel veranderd, hoewel er nog steeds bevolkingsgroepen zijn die het niet kunnen uitstaan. Maar een gemengde popgroep was anno 1967 een noviteit. Gemengd als in van verschillende rassen. Muziek heeft al jaren verbroederd en het is dus ook mooi om te zien dat muziek zoiets weet te overbruggen. The Foundations staan niet alleen, rond dezelfde tijd zijn The Equals ook al actief in Swinging London, toch moeten zij nog even wachten op de grote doorbraak (hoewel ze in Nederland al bijna zijn doorgebroken). Die doorbraak van The Foundations had ook nogal wat voeten in de aarde. De BBC was nog maar net met haar popzender begonnen en wilde in het begin nog wel eens iets gaan 'pluggen' wat de piratenstations nooit zouden hebben willen doen. De Britse 'blue eyed soul' was één zo'n stijl die nooit serieus is genomen door de Britse zeezenders. 'Baby Now That I've Found You' is in eerste instantie dan ook totaal geflopt, totdat de BBC het in oktober 1967 ging pluggen. In november staat de groep bovenaan de Britse hitlijsten.
De groep heeft dan al een hele geschiedenis achter de rug. Zélfs Arthur Brown, de 'shock rocker' van 'Fire', is een maand lang de zanger geweest van The Foundations naast Clem Curtis, maar Brown is al vertrokken als het contract met Pye een feit wordt. De groep wordt 'ontdekt' door Tony Macauley, songschrijver en A&R-manager van Pye. De dag van de auditie staat bij Macauley in de boeken als de ochtend met de ergste kater. Hij toog naar de plaats van afspraak waar The Foundations buitengewoon hard speelde en, volgens eigen zeggen, ook niet al te best. Macauley, overmeesterd door zijn kegel, besluit het te wijten aan zijn hoofdpijn en tekent de groep zonder pardon. Macauley schrijft ook de daaropvolgende hits van de groep, ook al protesteert de groep later dat ze totaal geen creatieve vrijheid genieten. Macauley laat ze nog niet eens b-kanten schrijven! Dan zijn The Equals wat dat betreft beter uit!
De spanningen lopen onderling geregeld erg hoog op en leadzanger Curtis keert de groep in de zomer van 1968 de rug toe. Buiten 'Baby Now That I've Found You' heeft de groep dan de belofte nog niet echt waar gemaakt, want 'Back On My Feet Again' is slechts een matig verkoopsucces. Colin Young voegt zich dan bij de groep en Tony Macauley vormt aan het einde van dat jaar een tandem met Manfred Mann-zanger Mike D'Abo en dit levert de monsterhit 'Build Me Up Buttercup' op. Nog eenmaal staat de groep volop in de schijnwerpers, maar het jaar 1969 is beduidend minder glansrijk. Er zijn nog wel fraaie persoonlijke successen in de vorm van optredens met grote sterren, maar de plaatverkoop hobbelt drastisch achteruit. In 1970 komt de groep al helemaal niet meer aan bod en tegen het einde van dat jaar is de groep geschiedenis. Maar dan staat Clem Curtis alweer klaar om een nieuwe Foundations op te richten, waarmij hij de daaropvolgende jaren door het cabaret-circuit zal trekken. Curtis is vandaag (of gisteren, ik weet niet welke datum dit bericht mee krijgt) 72 jaar geworden. Hij zal het inmiddels wel ietsje rustiger aan doen?
Als de plaat nu geen hit was geweest, dan zou het nu een gigantische status in de Northern Soul hebben genoten. Maar ja, met een topnotering als deze gaat die vlieger nu eenmaal niet op. Tóch zijn we eigenwijs genoeg om hem toch lekker in de set te stoppen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten