Toen ik bijna een jaar geleden de 'Northern Soul Jukebox'-dvd in handen hield, duizelde het al iets voor mijn ogen. De dvd was geadverteerd als '1500+', bij nadere inspectie in maart bleek het maar liefst 1980 tracks te bevatten. Natuurlijk kende ik er een aantal van, maar dat percentage was erg klein! Nu, bijna een jaar later, ontdek ik nog dagelijks nieuwe nummers die ik tot voordien nog niet had gehoord of die me niet waren opgevallen. Erg veel slechte vinyl-rips, waarvan de oorspronkelijke platen nóg lastiger zijn te vinden. Little Jewell staat zo al een tijdje hoog op mijn verlanglijstje, maar nog niet eentje op mijn spoor gekomen. En wat te denken van 'Come Go With Me' van The Para-Monts? Er bestaat, naar verluid, een doowop-groep uit de late jaren vijftig met die naam, maar de Amerikaanse Ebay weigert zoekopdrachten met Paramonts en vertaalt het meteen naar Paramount (wat dus alle platen op het ABC-Paramount label oplevert). Er staan ook diverse groeibriljantjes tussen. Aan een 'Spring Song' van The Accents of 'I Don't Want To Talk About It' van Nancy Ames hoefde ik niet lang te wennen, maar 'Getting Mighty Crowded' van Betty Everett kostte toch wel een paar keer. Ik weet nog goed waar ik was toen ik 'verliefd' werd op dat nummer: Onderweg naar Nijeveen, vlak voor het kruispunt van Bovenboer. Ik zou die middag gordijnen gaan uitzoeken.
Veel van de platen op 'Northern Soul Jukebox' stammen uit de late jaren zestig, maar er staat ook nog wel wat 'Modern Soul' tussen en een paar verdwaalde eenlingen (The Maisonettes en Angie Stone zijn de uitschieters). Toch heeft Bernie, eigenaar van de harde schijf en verkoper van de dvd-kopie, ook een zwak voor protodisco. Onder die categorie mogen we ook de plaat rekenen die vandaag in de schijnwerpers staat. Als we het over een groeibriljant hebben... Ik had hem al een paar keer gehoord toen Wolfman-collega Lee Madge hem draaide in zijn Northern Soul-show 'From The Catacombs'. En nog steeds viel het kwartje niet, hoewel ik hem 'wel leuk' vond. Er staat me iets van bij dat de plaat rond dezelfde tijd, in augustus, ook op Marktplaats werd aangeboden. Helaas is die nu al weg. Want, het is zo recent als maandagavond. Zondagmiddag, voor de fietstocht, heb ik nog een rits nieuwe nummers op de mp3-stick gezet en maandagavond heb ik wel zin aan een wandelingetje. Speler in de binnenzak en de grote 'oorwarmers' op en zo Nijeveense Bovenboer om lopen. Dat is ongeveer een uurtje flink doorstappen. Ik word onderweg verrast op vele 'oude bekenden': 'Packin' Up' van Damon Fox, 'Shy Guy' van The Uptights en 'Keep A Hold On Me' van Diane Lewis. Ik kom net weer Nijeveen binnen als een bijzonder modern geluid mijn oorschelpen binnen dringen. Ik denk allereerst aan een lelijke heropname, maar nee, het geheel ademt een zekere klasse uit. Dan valt de zang in en kan ik beginnen met gissen. Ik ken het immers wel... Dan breekt dat goddelijke refrein aan en dan weet ik het! 'Love Don't Go Through No Changes With Me' van Sister Sledge. Een nostalgische brok protodisco. Ik word spontaan smoorverliefd op het nummer!
Debbie (1954), Joni (1955), Kim (1957) en Kathy (1959) zijn, hoe kan het ook anders, zussen en zijn de kleindochters van de populaire operazangeres Viola Williams. Ze treden aanvankelijk op als 'Mrs. Williams' Grandchildren', maar besluiten dan toch de naam van hun vader te gebruiken en zo wordt het Sister Sledge. De groep komt in 1971 onder contract bij Atlantic. Ze zijn op dat moment (volgens Wikipedia, zelf twijfel ik aan die info) de enige meidengroep op het label en dus werkt Atlantic zich een beetje in het zweet voor de dames. Het eerste stukje erkenning komt in 1973 als 'Mama Never Told Me' onderaan in de Britse singlelijsten komt. Dan volgt in 1974 'Love Don't Go Through No Changes With Me', dat op de Billboard een kleine indruk maakt, maar in de 'dance-chart' een vette top tien-hit oplevert. Een single met een dubbele a-kant 'Protect Our Love/ Pain Reliever' is in 1975 een tweede top tien-hit in dezelfde lijst. Hoewel de optredens van Sister Sledge veelbesproken zijn, laat de erkenning lang op zich wachten. Dan verschijnt in 1979 het album 'We Are Family', geschreven en geproduceerd door de jongens van Chic en is het hek van de dam. Het titelnummer, alsmede 'Lost In Music', worden grote hits. De samenwerking met Chic wordt ook voortgezet op het volgende album, 'Love Somebody Today', maar dan kiest de groep voor Narada Michael Walden. Met name de titeltrack van 'All American Girls' is een grote hit in Europa, maar in Amerika is men het disco-geweld een beetje beu en zakt de interesse weer in.
Toch kan de disco-liefhebber niet om genoemde tracks heeb. Ze worden ook nog een aantal malen geremixed, wat tot nieuwe hits leidt. In de jaren negentig raken de zussen elkaar kwijt en worden bij optredens veelal gebruik gemaakt van gastzangeressen. Het is niemand minder dan Oprah Winfrey die in 2011 alle Sledge-zussen weer op een podium weet te krijgen. Ze doen dan nog eenmaal 'We Are Family', dat in Amerika één van de meest aangevraagde nummers aller tijden is. Eigenlijk is deze info ook van weinig belang voor deze aflevering van 'de jeukdoos'.
'Love Don't You Go Through No Changes With Me' zit ernstig op de wip. Is het nu protodisco of pure disco? Ik kies dan toch voor het begrip protodisco. De term 'disco' is pas in 1975 gemeengoed geworden en is sinds de inmenging van Frank Farian en Giorgio Moroder een echte stijl geworden. In 1974 is het nog iets meer 'dansbare soul', hoewel het ritme wel erg neigt naar disco. Wat je het ook wilt noemen, ik ben momenteel tot over mijn oren verliefd op het nummer, moet het driemaal daags horen en hoop hem spoedig aan mijn verzameling te kunnen toevoegen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten