Allereerst mijn welgemeende excuses voor het niet-plaatsen van de link van de podcast. Hij staat nu wel onder opmerkingen, dus hij kan beluisterd worden! Het kan nog eenvoudiger: Wordt volger op soulx1975.podomatic.com en je krijgt automatisch bericht als er een nieuwe podcast online staat. In deze podcast is ook Michel Polnareff te horen met 'Ta Ta Ta'. Nu was ik al een tijdje van plan om eens iets te schrijven over deze merkwaardige Fransman en zijn prachtige muziek, dit lijkt het uitgelezen moment. Ook om een andere plaat van een andere artiest in de schijnwerpers te zetten. Dat is de reden waarom ik als fotomodel heb gekozen voor 'Ame Caline' van Michel Polnareff uit de zomer van 1967. Zijn carriére lijkt er dan al op te zitten, maar niets is minder waar! Polnareff leeft... en hoe? De man is bijna vijftig jaar terug van nooit weggeweest.
Polnareff wordt op 3 juli 1944 in het Franse Nérac geboren en komt uit een artistiek gezin. Zijn moeder, Simone Lane, is een danseres en zijn vader werkt als Léo Poll samen met Edith Piaf. Hij leert als jongeling piano en gitaar spelen en breekt in 1965 door tijdens een talentenjacht. Hij gaat er met de hoofdprijs vandoor, een onderdeel daarvan is dat hij een single mag opnemen voor Barclay. Polnareff is echter tegendraads en maakt niet gebruik van het aanbod. Het lukt het Franse platenlabel AZ in 1966 wel om Polnareff aan zich te binden. Zijn eerste single, 'La Poupee Qui Fait Non', wordt, vooral tot Polnareff's eigen verrassing, een hele grote hit. In Nederland bereikt hij een vijfde plek met de plaat. Franstalige folkrock met een knipoog naar de Amerikaanse Byrds met een hele sterke melodie. Hij zal later nog zo'n plaat voortbrengen, maar daarover straks meer. De opvolger heet 'L'Amour Avec Toi', maar de Franse radio heeft moeite met de 'pornografische' tekst en de plaat mag pas na elven 's avonds worden gedraaid. Als je het vergelijkt met een 'bling'-hiphop-tekst is het kinderspel. In Nederland hebben we met de tekst minder moeite, maar de plaat zélf scoort een stuk minder dan 'La Poupee Qui Fait Non'. Waar Johnny Hallyday als rocker de oude garde vertegenwoordigd, daar hebben de Franse nozems in Michel Polnareff hun idool.
Zoals de mods in Engeland, heeft Polnareff oog voor het uiterlijk. Flamboyante kleding, zwarte zonnebril, regelmatig het kapsel aanpassen... Hoewel David Bowie dan nog totaal onbekend is, kan achteraf bezien gezegd worden dat Michel Polnareff in 1966 was, wat David Bowie in de midden jaren zeventig zou worden. Iemand die geregeld van imago wisselde, maar bovenal muzikaal ook een 'statement' weet neer te zetten. In de eerste maanden van 1967 stormt hij de Nederlandse top tien binnen met 'Ta Ta Ta'. Een titel waarmee de Franse radio minder moeite mee moet hebben? In de zomer van 1967 vervolgt Polnareff zijn muzikale loopbaan met een liedje dat in eerste instantie helemaal niet een grote hit wordt, maar toch een eigen leven zal gaan leiden...
Het is rond dezelfde tijd dat Vicky Leandros meedoet aan het Songfestival en ergens onderaan eindigt. Als de Franse orkestleider Paul Mauriat een instrumentale versie opneemt, wordt het plotsklaps een 'evergreen': 'L'Amour Est Bleu' of 'Love Is Blue'. Hetzelfde gebeurt ook met 'Ame Caline'. Raymond Lefevre neemt met zijn orkest een instrumentale versie op en noemt deze 'Soul Coaxing'. Het is eerst Radio Luxemburg die de instrumentale versie als 'station call' gaat gebruiken. Daarna zal praktisch iedere zeezender gebruik maken van het nummer. De meeste Nederlanders zullen echter de melodie associëren met de Top 2000 van Radio 2, waar de discjockeys het als 'bedje' gebruiken voor af- en aankondigingen. Via muziekvriend en, hopelijk snel, Wolfman Radio-collega Lee Madge leer ik in augustus een Engelstalige uitvoering kennen van Peggy March. Zij heeft in 1968 'If You Love Me' aan het vinyl toevertrouwd. Qua tekst heeft het niets te maken met 'Ame Caline', het is een 'nieuwe' Engelse tekst, gebaseerd op 'Soul Coaxing'. De plaat moet in 1978 héél groot zijn geweest in de Northern Soul-scene van Nottingham. Moeilijk te geloven, want het is pure pop, maar mooi... Peggy doet de melodie heel fraai uitkomen. De plaat staat hoog op mijn verlanglijst, maar het enige exemplaar dat ik tot dusver heb gezien, was een jaren zeventig-heruitgave die twintig pond moest kosten! We blijven door zoeken...
In Nederland heeft Polnareff na 'Ta Ta Ta' niet meer in de Top 40 gestaan. 'Ame Caline' heeft even in de Tipparade gestaan, dat instituut was juist begonnen bij Radio Veronica. Tien jaar later staat hij in dezelfde lijst met 'Lettre Á France'. In Frankrijk is hij gedurende de jaren zeventig en een deel van de tachtiger jaren niet meer welkom en Polnareff poogt zijn succes uit te venten in Amerika. Zijn plaatverkoop blijft echter fenomenaal in Frankrijk en als hij een optreden in België doet, stroomt Frankrijk leeg om hem op te zoeken. In 1989 is hij weer welkom in Frankrijk en hij zondert zichzelf af met vage vrienden, bergen drugs en zijn nieuwe composities. In 1990 maakt hij zijn voorlopig laatste album, maar staat hij geregeld aan de Franse top met een single. Polnareff is een mythe, waarin menig documentairemaker zich heeft vastgebeten, maar de werkelijke ziel van deze charismatische persoonlijkheid niet bloot weet te leggen. Polnareff is ook alweer veertig jaar de lieveling van het roddelcircuit. In 2010 bevalt zijn vriendin van een kind, een paar weken later meldt Polnareff dat DNA heeft uitgewezen dat hij niet de vader is en nog een maand later is zijn vriendin met kind gevlucht. Wij houden het maar bij de muziek, al zijn we in 2012 daar rap klaar mee. Optreden doet hij nog incidenteel en dat langverwachte album... Tja, de meeste fans hebben die hoop al opgegeven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten