Soul-x-rated week 44

Okay, allereerst een statement maken. Als je zó van kunst houdt, waarom zet je het dan op je rug? Lijst het dan in en hang het aan de muur! Nee, ik moet niks van tatoeages hebben, maar ik raak sowieso al een beetje opgewonden als ik plaatjes zie en als ze dan ook halfnaakt is... ja, dan hebben we weer een ultieme Soul-x-rated-assistente gevonden. Ik heb de muziekselectie maar niet aan haar over gelaten, want als ik de eerste hoes bekijk die op de grond ligt, dat heeft ook maar weinig om het lijf... Maar goed, laten we het eens over de Soul-x-rated hebben. Zoals beloofd het tweede deel van de singles die ik met Peter heb geruild, plus een plaatje waarop mede-Flutwood Meuker Albert me trakteerde. En niet te vergeten de Week Spot. Meer heeft deze Soul-x-rated niet te bieden: Zeventien plaatjes met presentatie in 57 minuten! Beetje kort... Het lijkt wel alsof ik ergens voor aan het oefenen ben?

1. China Grove-The Doobie Brothers (1973)
Er staat me iets van bij dat ik ooit heb geschreven over mijn ervaringen bij de ziekenomroep in Sneek. Volgens mij vorig jaar juli, vlak voordat ik met dezelfde Albert drie uren lang plaatjes heb mogen draaien voor Omroep Rijnswoude. De allereerste plaat die ik heb gedraaid in de Popinjectie, het popprogramma van de ziekenomroep, was deze van The Doobie Brothers. Die kraakte echter drie keer harder, maar tikte niet over in het refrein. Ach, ik kan weer even vooruit!

2. Message From Maria-Joe Simon (1968)
Ik heb Joe Simon altijd een moeilijk geval gevonden. Hij heeft best hele leuke platen gemaakt, maar soms zat-ie heel erg in de hoek van Percy Sledge, zoals in dit drama met hoofdletters. Vooral de strofe dat Maria voor haar laatste adem zijn naam heeft uitgeschreeuwd. Waar was onze Simon? Zat-ie in de nor of had hij de warmte van een andere vrouw opgezocht? Ik moet bekennen dat ik de tekst nog niet heb bestudeerd, zal het zeker nog eens doen! Maar zo'n single van Joe Simon op de Nederlandse Monument met het fotohoesje, daar heb ik dus een zwak voor. Overigens was dit een hele directe ruil, want Peter heeft mijn dubbele exemplaar van 'Music In My Bones' mee genomen.

3. Sea Of Delight-Brainbox (1969)
Nadat ik me suf had gezocht naar het Nederlandse hoesje van 'Medicated Goo' van Traffic en die uiteindelijk bij Peter vond, werd deze prompt mijn eerste volger. In de eerste maanden 'brabbelde' ik er wat op los. 'Everlasting Love' zou oorspronkelijk van The American Breed zijn? Lariekoek! Toen nog een flater bij Brainbox... Als Peter er in die tijd niet was geweest, was Soul-xotica na twee maanden een zachte dood gestorven, maar zijn aanwezigheid en oplettendheid maakte dat de discipline steeds hoger werd en Soul-xotica dóór ging. Ik weet niet meer wat ik fout had gezegd bij Brainbox, maar 'Sea Of Delight' kwam ter sprake. En ja, daar had Peter nog wel een dubbel exemplaar van. Daar ben ik ontzettend blij mee, want ik was hem nog nimmer tegen gekomen op single. Ik heb hem, de single-versie, wel grijsgedraaid van elpee. 'Sea Of Delight' is namelijk een titel met twee totaal verschillende liedjes. De single heeft niets met het uitgesponnen instrumentale album-nummer te maken.

4. Gonna Give Her All The Love I've Got-Jimmy Ruffin (1967)
De man is het meest beroemd geworden vanwege zijn mega-hit 'What Becomes Of The Broken Heart', maar ik ben de afgelopen week erg van deze single gaan houden. Het begint al met het xylofoontje, heel erg Northern, maar ook het dynamische refrein. Hoewel Tamla Motown eigenlijk een beetje 'not done' is in de Northern scene, acht ik deze 'obscuur' genoeg om hem erin te drukken.

5. Foottapper-The Shadows (1963)
Ik heb vorige de week de Stanton Discmasters al eer toegezwaaid, maar bij deze van The Shadows is dat ook wel op zijn plaats. Ik heb vanavond 'Foottapper' ervaren zoals ik hem nog nooit heb gehoord! Nu was het voor mij ook al heel lang geleden dat ik hem voor het laatst had gedraaid, volgens mij in Engeland en van album. Ik verbaasde me ook over het einde. Ken ik hem niet met een afslag aan het einde? De 'fade-out' kwam erg onverwacht, maar gelukkig was ik andermaal een ontspannen presentator die snel de microfoon inschakelde en niets liet merken. Het lijkt net alsof we ergens op oefenen...

6. Since You Came Into My Life-The El Dorados (1971)
De Week Spot en dus even terug bladeren naar dinsdag voor het verhaaltje hierover.

7. It's Alright-Stanley Winston (1965)
Het jaar heb ik van Youtube gehaald, maar zelf geloof ik dat-ie van ietsje recenter bouwjaar is. Er was nog iets met deze plaat, maar dat kon ik me niet herinneren. Die 'b-kant' had ik proestend afgezet bij de begintonen. Zonde! Ik ontdekte na de opname van deze podcast dat dit 'No More Ghettos In America' is. Hoewel het een royale dweilpauze is, mag dit toch wel een beetje een klassieker heten. Overigens ook een grote favoriet van John Peel! Die gaan we een volgende keer een herkansing geven, maar deze 'It's Alright' geloof ik inmiddels wel!

8. Let's Go To San Francisco (Part One)-The Flowerpot Men (1967)
Bij de aankondiging van deze plaat bind ik me al ietsje in. Toen Jon Lord in juli overleed, wist ik te melden dat hij de organist was op deze van The Flowerpot Men. Inmiddels heb ik geleerd dat het een 'waarschijnlijkheid' is, maar ook niet meer dan dat. Jon Lord hield geen boekhouding ben en hij vergat snel over gespeelde sessies.

9. Some Things You Never Get Used To-Diana Ross & The Supremes (1968)
Het einde van een kleine overdosis Diana Ross in twee podcasts, hoewel het wel naar meer gaat smaken... Nee hoor, Marianne, ik maak maar een grapje!

10. Love The One You're With-The Isley Brothers (1971)
Ik heb altijd nogal een pet op gehad van The Isley Brothers, maar hier meppen ze naar mijn mening de plank flink mis. Een 'Summer Breeze' is duidelijk te onderscheiden van het origineel van Seals & Croft, maar dit...??? Leg hem naast Stephen Stills en zoek de tien verschillen. Onmogelijk!

11. Security-Etta James (1968)
Ik heb onlangs nog op het punt gestaan om deze plaat te kopen, maar heb het toen niet gedaan. Gelukkig maar! Ik was vergeten dat Peter een dubbel exemplaar op 'mijn' stapeltje had liggen. Zo fijn als deze klinkt, was die trouwens ook al niet. En ook al niet met het fraaie Nederlandse fotohoesje.

12. Lovely Lovely-Chubby Checker (1965)
Chubby had de liefde van zijn leven gevonden in Catharina Lodders, de toenmalige Miss World. Daardoor hing hij rond 1965 veel rond in Nederland en het zal hebben bijgedragen in het grote succes van deze plaat. Later zou hij met De Maskers gaan optreden en platen maken en rond deze tijd moet hij ook 'You Just Don't Know' hebben opgenomen, dat sinds de eind jaren zeventig een 'floorfiller' in de Britse Northern Soul is.

13. Shoo Be Doo Be Doo Be Doo Da Day-Stevie Wonder (1968)
Stevie Wonder en gemakzucht gaan niet eenvoudig samen. Natuurlijk had hij in het begin van zijn loopbaan weinig inbreng over het repertoire en kreeg hij de meest walgelijke covers door zijn strot geduwd, maar in het geval van 'Shoo Be Doo Be Doo Be Doo Da Day' is et geen gemakzucht ten aanzien van het refrein. Het blijkt het enige juiste refrein te zijn. Tóch is het zonder voorbedachte rade, dat deze vooraf gaat aan de weinig verheffende titel 'Ta Ta Ta'. Ik heb de singles gecategoriseerd en daardoor proberen te verdelen over de zeventien nummers.

14. Ta Ta Ta-Michel Polnareff (1967)
En deze man ga ik zeer binnenkort eens in de schijnwerpers plaatsen en dus hou ik het nu kort.

15. At The Top Of The Stairs-The Formations (1968)
En daar ruik ik een toekomstige Week Spot en ook daar dus weinig tekst over. Daarvoor moest ik even flink huiswerk gaan doen, dat is een ding dat zeker is!

16. Have You Seen Your Mother Baby-The Rolling Stones (1966)
Eén van de 'onmogelijke' platen van The Stones voor mij. Ik ben hem nog nooit tegengekomen en was verheugd toen ik hoorde dat Peter hem dubbel had. ,,Stel je niet teveel voor bij het vinyl", liet hij alras weten. Dit is het bewijs! De single moet ik beslist nog een keer beter hebben, maar het Nederlandse fotohoesje heb ik op zijn minst!

17. The End Of Our Road-Gladys Knight & The Pips (1968)
Van wie is 'I Heard It Through The Grapevine'? In Steenwijk menen ze dat Marvin Gaye het 'gejat' heeft van Creedence Clearwater Revival. Er zijn maar weinig die weten dat Gladys Knight verantwoordelijk is voor het origineel. 'The End Of Our Road' is typisch zo'n opvolger die precies zo klinkt als de grote hit. Terwijl Knight niet eens zo'n héle grote hit had gehad met 'I Heard It Through The Grapevine', ademt dit nummer meer van hetzelfde. Ook hetzelfde tempo. Het was Marvin Gaye die het nummer vertraagde en er wellicht de meest definitieve versie van heeft gemaakt. Wat als hij nu voor 'The End Of Our Road' had gekozen?

De link staat weer onder opmerkingen.

Tot slot nog een detail over het begin. Vorige week riep ik erg spontaan: 'Welcome my people'. Vanavond kreeg ik een mailtje van mijn Engelse 'superfan' Anthony. ,,Your introduction, welcome my people... Awesome! Stick to it mate!". Waarvan akte...