Eindelijk! In het Nederlands en los van Facebook kan het eindelijk hardop worden gezegd: De uitzending van vanmiddag was ontzettend opgenomen en er gaat zeker nog één (en ik denk zelf wel meerdere) 'podcast' volgen. Over podcasts gesproken, ik ben nog immer van plan om vanavond weer eens een Soul-x-rated op te nemen, daar is het klad toch wel een beetje in gekomen. Bij Wolfman Radio staat men, begrijpelijk, nogal afkeurend tegenover podcasts met muziek en dus kan ik via Wolfman geen reclame maken voor de Soul-x-rated. Dat het andersom Wolfman wel weer aan 'nieuw publiek' helpt, is tot daar aan toe, maar het is Wolfman een doorn in het oog dat we zomaar in het openbaar plaatjes draaien zonder auteursrechten af te dragen. Tja... gelegenheid maakt de dief. En zolang Podomatic dj's uitnodigt om hun mix op te sturen en zoveel capaciteit aanbiedt, dat je de hele dag podcasts zou kunnen publiceren, vind ik het nogal pathetisch om je te verzetten tegen de hobby-podcasters. Feit is wel dat 'Do The 45' zoveel voorbereiding en inspiratie kost, dat er momenteel weinig over blijft voor de Soul-x-rated.
Terug naar 'Do The 45'. Zoals gezegd weer opgenomen en gisteravond voor het eerst integraal beluisterd. Ik had tijdens de opname al zo'n voorgevoel en die bleek te kloppen: Een half jaar na mijn eerste primitieve Soul-x-rated heb ik het geflikt! Deze 'Do The 45' klinkt voor mij zoals een show hoort te klinken. Een dynamische vlotte babbel, tikkeltje eigenwijs, her en der een persoonlijk tintje tot slap geouwehoer met wat titels. En een fijne muziekselectie. Waarvan akte...
1. Spring Song-The Accents
Ik gebruik maar de oorspronkelijke titel, hoewel mijn exemplaar 'New Girl' vermeldt. Dat wijst op de tweede persing, slechts een paar weken na 'Spring Song' in 1964 uitgebracht. Alleen de échte verzamelaars maken er een punt van, want het scheelt toch snel een paar tientjes! Ik heb hem in het uiterste begin van de Soul-x-rated ook al eens gedraaid en was toen na afloop zéér tevreden over het resultaat. Toch voelen die eerste podcasts als lichtjaren geleden en ik kan er eigenlijk niet meer naar luisteren!
2. Take Me By The Hand-Kent & The Candidates
Eén van de 'slapers' in mijn collectie. Ik heb de single in 1995 op een rommelmarkt in Oudega (toen nog Wymbritseradiel) gekocht, maar in bijna zeventien jaar niet aangeraakt. In april heb ik deze wakker gekust, eerst vanwege het sfeervolle 'Trouble', maar tenslotte toch deze kant ontdekt. Het kostte me wel een paar keer voordat ik hem ging waarderen, maar nu zit hij geramd in mijn set!
3. Do The 45-The Sharpees
Vorige week had ik mezelf ervan weerhouden en ook deze week ben ik er niet mee begonnen. Hoezo eigenwijs? Hoezo onvoorspelbaar? Ik ben nogal kritisch ten opzichte van 'openers', die moeten meteen raak zijn en daar vind ik The Sharpees nog immer wat te zwak voor. Het ligt hem in dat geval vooral aan de doffe opname.
4. Just Ain't No Love-Barbara Acklin
Anthony en ik komen bijna even lang op Wolfman Radio, we hadden er beide vóór augustus nog nooit van gehoord! Het is door middel van Lee Madge en zijn 'From The Catacombs' dat we zijn gaan luisteren en Anthony heeft hele dagen dat hij in de chatroom zit. Het is ook door de aanmoedigingen van deze Anthony geweest dat ik de Engelse podcasts heb voortgezet en hij heeft mij ook aangeprezen bij Wolfman. Ik heb dus veel aan hem te danken en daarbij hoort wel een 'shout-out' en een plaatje. Blijkt hij vanmiddag opeens te moeten overwerken... Maar, het is geen straf om 'Just Ain't No Love' van Barbara Acklin nog eens te moeten draaien! Het is wel de meest beroerd klinkende plaat van deze uitzending...
5. Hurtin' Inside-Barbara & Brenda
Nee, zo'n 'Do The 45' samenstellen doe je niet zomaar even. Bovendien leg ik mezelf ook een paar disciplines op. Ik kan rechttoe rechtaan gaan knallen met favorieten, maar dan zit ik voor de kerst al door mijn repertoire heen. Zo had ik mezelf vorige week ook verboden om Barbara & Brenda te draaien. Maar nu kom ik tot een lastig punt. Ik heb eigenlijk twee kandidaten voor de Week Spot. Jackye Gerard heb ik vorige week al gedraaid en die zou ik niet snel volgende week weer draaien. Of we doen volgende week de keerzijde van deze van Barbara & Brenda. De nichtjes Gaskins hebben vooralsnog de meeste voorkeurstemmen en dan kunnen we hem ook gerust in 'Do The 45' draaien. Daarna maar een maand niets van Barb & Bren. Het moest maar zo...
6. Didn't I-Jackie Wilson
De Week Spot van deze week, zie dus het bericht van dinsdag.
7. This Love Is Real-Dana Valery
Het leek me wel een mooie gelegenheid om na Jackie Wilson deze versie van 'This Love Is Real' van Dana Valery te draaien. Een cover van Jackie Wilson met behulp van dezelfde begeleidingstrack. De andere kant van de single, 'You Baby', komt binnenkort ook nog eens aan bod. Hoewel de single in een gelimiteerde oplage is, durf ik het toch nog wel aan een beetje een 'hit' te maken van deze bijzondere single.
8. Oh No! Not My Baby-Maxine Brown
Afgelopen zondag maakte ik een fietstocht. Dat hebben jullie gemerkt doordat ik niet heb gepubliceerd op die dag. De heenweg naar Steenwijk liet ik mezelf begeleiden door de gehele Blauwe Bak Top 40 en het was gedurende deze lijst dat het idee ontstond. Ik hoorde 'I Need You Like A Baby' van Andrea Henry en hoorde opeens waarover ze zong. 'Ik heb je nodig als een zuigeling', 'Als een baby huil ik, ik heb jou rustgevende wiegen nodig'. Nu had ik onlangs een tussenstop gemaakt op een website met verhalen over 'rollenspel', het 'meester-slaaf'-idee, maar dan op een speelse manier en opeens had ik het idee. Toen kwam ook nog Maxine Brown voorbij in de lijst en toen wist ik het zeker. Een rollenspel! Andrea Henry is mijn baby en niet die van Maxine!
9. I Need You Like A Baby-Andrea Henry
En daar hebben we de boosdoener. Een niet te verklaren detail uit het nummer blijft 'de brug' in het tweede couplet. 'I need you, boy/ I need you, girl', zingt ze luid en duidelijk. Het zal toch niet dat mevrouw Henry op het grote MGM-label in het jaar 1967 refereerde aan een lesbische vriendschap? Dat zou meteen verklaren waarom de plaat geen hit is geworden, maar het lijkt me sterk. Zou ik het toch verkeerd verstaan? Hoe dan ook: Dit blijft natuurlijk een monument en is al terecht een Week Spot geweest.
10. Sugar Daddy-Levert Allison
De hijgende damesstem in het intro brengt me bij stap drie van het rollenspel met Andrea Henry. Levert Allison is een groeibriljant: Ik ga de plaat na een aarzelende start steeds meer op waarde schatten, het is achteraf bezien toch best wel een fijn nummer!
11. My Baby Loves Lovin'-The White Plains
De schets op papier was toch wel min of meer definitief, hoewel ik bij 'Do The 45' maar lastig kan inschatten hoeveel platen ik in een uur kan stoppen. De gebruikelijke zeventien van de Soul-x-rated zijn té mager, maar daarin heb ik ook meer tekst. En dus had ik twintig platen geselecteerd, waarvan zeventien definitief. Bij het klaarzoeken van de drie reserveplaten kwam ik ineens deze tegen en die pastte ook nog wel in het rollenspel. Bovendien had ik nu een mooie brug naar Jackie Day en het slot van het rollenspel, want zoiets mag natuurlijk niet te lang duren.
12. Naughty Boy-Jackie Day
Anders kregen jullie op Soul-xotica wel te horen over nieuwe aanwinsten, maar aangezien het merendeel toch vroeg of laat Week Spot wordt, doe ik het steeds minder vaak. Door het ontbreken van de Soul-x-rated was deze ook nog niet aan bod gekomen. Het is één van mijn meest recente aanwinsten. De plaat had mijn Kopje Cultuur-weekend in september 'gemaakt' toen het opeens een resident op mijn mp3-stick werd. Die euforische toeters en het 'oe-hoe-hoe'-achtergrondkoortje maken dat ik altijd ga glimlachen van deze plaat. In het rollenspel is 'Naughty Boy' een variatie op datgene met Andrea Henry, nu speel ik het jongetje en Jackie Day de mamma. Het kost me soms veel moeite, maar ik heb altijd weer de neiging om 'mamma's' te roepen als ik langs de school fiets waar de moeders op hun kroost staan te wachten.
13. (If You Think You're) Groovy-P.P. Arnold
Nee, over het podcasten worden we het niet eens, maar verder merk ik steeds meer dankbaarheid en collegialiteit bij David Crane. Een man met een indrukwekkende staat van dienst. 'Ik ben in het begin nog wel eens bang van de microfoon', biecht ik op in de chatroom. 'Daar had ik ooit ook last van, maar inmiddels heb ik er schijt aan!', antwoordt David. Gelukkig... Ik ben niet de enige! Ik draag dat nummer vooral aan hem op vanwege de prachtige poster die hij heeft gemaakt. Hij is sowieso de huisontwerper van Wolfman Radio en dus een logische keus, maar toen ik een beetje had rondgekeken op de site, verwachtte ik niet veel. Mijn poster is een stuk uitbundiger dan die van andere shows en dus mag duidelijk zijn David de show een warm hart toedraagt! En een kruiwagen met zo'n reputatie in de Engelse radio kan nooit geen kwaad...
14. Year Of Decision-Three Degrees
Alsof je een excuus moet hebben om zo'n fijne Phillysoul-plaat te draaien? Tja, 'Do The 45' is een specialistisch programma en Wolfman Radio is van zichzelf al behoorlijk alternatief (veel ska en oi!-punk), maar toch voelde ik dat ik best ietsje minder obscuur mocht doen. Die van The White Plains pastte mooi in het rollenspel, maar verder was dat al een concessie. Dit is dan de grootste aanpassing aan een 'mainstream'-publiek, maar nogmaals: Het is helemaal niet erg om zo nu en dan iets te draaien wat iedereen wel kent. Muziekvriendin Ulli kent helemaal geen soul en dus deze van Three Degrees ook niet. Ik heb mezelf ten doel gesteld om iedere week minstens één plaat te doen die Ulli wél zou moeten kennen, net zo lang totdat ik er eentje heb gevonden. Volgende week probeer ik het met The Foundations.
15. Fancy-Rosalind Madison
Rosalind krijgt dan eindelijk de waardering die ze verdient, vooralsnog alleen in Europa. Toch moet ik zeggen dat geen van de andere Rosalind Madison-platen die ik tot dusver heb gezien en gehoord zó leuk is als 'Fancy'. Desondanks wordt er door Duitse en Italiaanse Northern Soul-deejays gevochten om haar werk, die dus stevige prijzen doen.
16. Do Your Duty-Betty Lavette
Ja, er moet wel wat te lachen blijven en dus bedenk ik opeens om het Friese spreekwoord 'Doch dyn plicht en lit de lju mar rabje' eens te verkondigen op een Engels webradiostation. 'Do Your Duty' betekent immers 'doch dyn plicht', alleen loopt dat niet zo lekker in het refreintje van Betty.
17. Starting The Hurt All Over Again-Brenda Holloway
En bijna zat er geen Motown in deze aflevering! Omdat 'Geni' als instrumentaaltje als nummer zeventien telde, was Brenda één van de reserves. Toen kwam ik erachter dat ik nog bijna tien minuten had en kon-ie opeens. Ik had hem abusievelijk al aangekondigd in het begin van de show: 'A bit of Motown', dus eind goed al goed!
18. Ain't No Color To Soul-Okie Duke
En toen werd het écht improviseren. Iets van zeven minuten te gaan. De tekst van Okie Duke had ik niet voorbereid en dit komt er niet geheel vloeiend uit, maar ik heb wel eens erger lopen stamelen!
19. Can't Satisfy-The Impressions
En daar bedenk ik ter plekke de afkondiging van en die is goed! Het einde is nu in zicht en ik voel gewoon dat het boven vrwachting is gegaan!
20. Geni-The Groovesville Men
Eerst 'check' ik of de microfoon uit is (dat gaat met zo'n klik, dat je hem kan horen) en dan joel ik het uit! Wat een opname! Overigens kan ik meedelen dat 'Geni' waarschijnlijk mijn vaste slottune gaat worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten