Voor degene die Soul-xotica nog maar pas hebben ontdekt: Tot afgelopen mei was '20 Years Ago Today' een vaste rubriek op mijn blog. Gestart in december 2010 was het vooral georganiseerd om mijn singles-aankopen van 1991 in beeld te brengen, het laatste jaar dat ik met zes gulden zakgeld in de week me moest zien te redden. Met ingang van 1992 kwam daar de recensentenvergoeding van het Sneeker Nieuwsblad bij en toen ging het hek echt van de dam. Toch is het ongeveer 20 jaar geleden dat ik mijn duizendste plaat kocht en dat vind ik de moeite waard voor weer een berichtje. Ook omdat het einde van 1992 veel veranderingen in hield en ik graag even mag terugkijken naar dat toch best wel naïeve knaapje met zijn afgedraaide platen. We gaan dus een diepe duik in het verleden nemen en verplaatsen ons naar oktober en november 1992. Een jongeman met 'poddehierren' en puisten die zonet zijn duizendste single heeft gekocht. Of toch niet?
Die laatste twee zinnen verdienen opheldering. 'Poddehierren' is Fries voor baardhaartjes die nog niet een volwassen baard kunnen opleveren. En dus moet daar de Philishave overheen. De laatste zin, dat vraagteken. Tja, ik geloofde toen dat het echt mijn duizendste single was, maar achteraf gezien kan ik wel begrijpen waarom het niets werd in een administratieve richting. Na nummertje 900 is mijn kaartenbak bij vlagen een zootje. Dubbele nummers, maar ook nummers die ik heb overgeslagen. Héél strikt bekeken heb ik er nog geen duizend, maar dat ontdek ik pas in januari, als ik de 'planning' van 20 Years Ago Today van dit jaar maak. Hoe dan ook: Het is een memorabele plaat, te meer omdat ik de nacht ervoor over deze plaat heb gedroomd en dus mag deze de nummer duizend heten. Einde discussie!
Hoewel in Jutrijp iedereen nog denkt dat het 'best goed' gaat op school, weet ik wel beter. Het zelfstandige werken van het KMBO is nu niet bepaald het meest geschikt voor de zeventienjarige Louwsma. Met bepaalde vakken en modules raak ik steeds meer achterop, maar doe er ook niks aan om het in te halen. Ik blijf steeds vaker weg van school, soms fiets ik op grauwe mistige maandagochtenden kilometers door de regio, alleen maar om niet op school te zijn. Valt het moeder nu echt niet op dat mijn gymkleren na drie weken nog helemaal schoon ruiken? Misschien dat dat niet zo opvalt, maar dat ze wel eens wat anders aan mij ruiken. Onze-zoete-lieve-Gerritje paft namelijk al een half jaar Marlboro's.
Binnen de twee jaar van het KMBO vallen vier stages. Ik heb mijn derde in het vooruitzicht, dat gaat IJsselmeerbeton in Lemmer worden. Ik krijg nog een onpasselijk gevoel als ik eraan terug denk. Zo koud als het beton was, was ook de stemming op kantoor. Dat is een koude douche na het warme bad bij het waterschap en de knusse administratie van onze school. Volgende maand meer over IJsselmeerbeton en de gevolgen ervan. Is er nog een positieve noot over deze tijd? Jawel, mijn zus bevalt van een kerngezonde zoon, de tweede 'oomzegger' (ik heb nog maar een paar jaar geleden geleerd dat dit een Friecisme is...).
Op vrijdagavond heb ik met mijn kameraden opgetreden op de playbackshow als Morbid Angel, in feite het debuut van het latere Horrible Dying. Ik heb een 'keyboard' gemaakt van piepschuim, dat ik na het intro aan vlokken mep. Het dorp wordt even flink wakker geschud, maar we leggen het af tegenover Vader Abraham & De Smurfen. De volgende middag ga ik naar een rommelmarkt in een kerk in Sneek. Ik koop daar twee singles. 'Hey Mrs. Jones' van The Ramsey Lewis Trio kwam onlangs nog ter sprake op de Facebook-groep, de nummer duizend is 'Blue Moon' van The Marcels (1961).
Ik heb wel vaker gezegd dat ik geen enkel probleem heb met ouder worden. Eigenlijk kijk ik best met een bepaalde genegenheid terug naar die periode en lach me soms het apenzuur om de kleine leedjes uit die tijd. Zou ik op mijn 57e net zoveel plezier hebben om die gast met zijn weblog en zijn Engelse radioprogramma? Vast...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten