Hoe zit het ook alweer met die ezel? Met die steen, ja! Ik zocht vorig jaar al eens tevergeefs op singlehoesjes.nl naar het hoesje van 'Music In My Bones' van Joe Simon en verbaasde me erover dat die er niet op stond. Terwijl ik hem dubbel heb, daar moeten we snel eens iets aan doen! Dan maar zoeken op Google, maar buiten een 'thumbnail' kom ik met de fotohoes niet erg ver. Andere foto's van Joe Simon laten eveneens te wensen over, dus dat blijft er niets anders over dan '45cat' weer even lief aan kijken voor zo'n labelscan. Joe Simon is vandaag het lijdend voorwerp in Raddraaien, dankzij de immer sympathieke Astrid van de gelijknamige haarmode-winkel uit Vledder komen we bij de 33e single in de twaalfde bak en dat is de Franse persing (in de 'Discotheque Special'-hoes) van 'Music In My Bones' van Joe Simon. De Nederlandse met het gladde hoesje zit al tijden (een beetje ten onrechte) in de Blauwe Bak. Want hoewel 'Music In My Bones' best een aardig nummer is van Joe Simon, zal ik hem niet snel op de draaitafel leggen bij een northern soul-avond.
Mijn kennismaking met Joe South was in 2003 door middel van die vreselijke Katie Moulinex die 'Drowning In The Sea Of Love' had gecoverd. Ik vond zowel cover als origineel beide niet heel erg bijzonder, daarnaast had ik nog een album van Simon dat me ook maar niet kon overtuigen. Ik heb lang de associatie van een soort van Al Green gehad, gedeeltelijk terecht, want er zit geen ruig randje aan Simon's bariton. Toch vind ik 'Music In My Bones' best wel leuk en ontdek later ook nog wat ouder werk dat er best mag zijn. In feite ben ik dus nog maar net begonnen met het ontdekken van Joe Simon. En er is genoeg!
Dusty Springfield heeft hem ooit nog bezongen? Vader Simon is inderdaad predikant en de kleine Joe maakt zijn debuut in het kerkkoor. In de late jaren vijftig gaat hij de paden op en de lanen in met de gospelgroep The Golden West Gospel Singers. In 1959 besluit de groep het eens over de seculiere boeg te gooien en neemt het 'Little Island Girl' op als The Golden Tones. Het echtpaar Gary en Carla Thompson van Hush Records beweegt Simon er toe om solistisch zijn stem te doen gelden. De zaken komen pas in 1966 goed op gang als Simon tekent bij het nieuwe Sound Stage 7-label. 'The Chokin' Kind' is mans' grootste hit uit die tijd, in 1969 om precies te zijn. Niet veel later tekent hij bij Spring, een onderdeel van Polydor en gaat met de topproducers en songschrijvers Gamble en Huff in zee. Hij is niet bepaald in gevaar qua verdrinkingsnood, toch scoort hij zijn grootste hit in die samenwerking met 'Drowning In The Sea Of Love' (1972). Niet deze, maar 'Step By Step' uit 1973, zal de Britse Top 20 nog halen, maar verder is Simon vooral een Amerikaanse aangelegenheid.
Na 'Music In My Bones' wordt het allemaal wat minder voor Joe Simon. Niet zo gek als je bedenkt dat dan de platvloerse disco losbarst en dan is er ineens geen markt meer voor kwaliteitssoul. Simon rekt zijn carriére nog tot 1981, maar dan is de Heer opnieuw in zijn leven verschenen. Hoewel het bespottelijk is om bij die gladjanus aan 'alles wat God verboden heeft' te denken, worden zijn zonden vergeven mits hij zijn stem in dienst stelt van de Here God. Dat doet grote vriend Simon dan maar. Hij heeft inmiddels een aantal gospel-cd's afgeleverd en is ook actief als producer in die hoek. Meest belangrijke van allemaal: Hij is in de voetsporen van zijn vader getreden. Je kan Joe Simon ook inhuren als evangelist!
Een gospelzanger-annex-evangelist gaat nooit met pensioen! In september mag Simon 69 kaarsjes op de taart uitblazen. Dat het oude werk van de man blijft inspireren en van generatie op generatie gaat, mag blijken uit de lange lijst van artiesten die hem 'gesampled' hebben, maar natuurlijk ook vanwege die succesvolle cover van dat schaap uit Engeland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten