En alsof er niks aan de hand is, gaan we onverdroten door met Raddraaien. Tja, wat is er nu allemaal aan de hand dan? Het schijnt dat er vanavond een spelletje van 90 minuten op televisie is en verder is de mijn microfoon na drie weken trouwe dienst ermee opgehouden. Ik ga morgen dezelfde eerst maar weer halen, heb vanochtend georiënteerd op speciale podcast-microfoons. Degene die ik tegen kwam, hadden allemaal alleen maar een usb-kabeltje. Maar ik wil juist de microfoon via de mixer hebben. Je moet niet zomaar van alles in de computer stoppen, is mijn mening. Nog nieuws? Ja, ik heb vanochtend een professionele singles-koffer besteld. Ruimte voor driehonderd singles in een aluminium behuizing. Hoewel ik niet meteen de verfroller ter hand neem, wordt dit evenwel de nieuwe Blauwe Bak. De 'vreemdelingen' blijven grotendeels achter in het oorspronkelijke huishoudmandje. Dan heb ik, geloof ik, de meest schokkende dingen van deze woensdag wel met jullie doorgenomen, dus kunnen we los met de volgende kandidaat in Raddraaien. De negentiende in bak 17 heeft een hoog 'oooh'-gehalte bij mij. Een plaatje waar ik bijna verliefd op ben: 'All The Love In The World' van Consortium (1969).
Ik leer het liedje kennen middels Radio 10 Gold, ook al vind ik het aanvankelijk nogal een stoplap. Gedurende het nummer weet je gewoon dat er een betere titel erna komt! In 1994 koop ik dan toch mijn eerste exemplaar. Verre van fraai, vooral het label heeft last van vocht gehad en begint te schilferen. In 1996 kom ik een betere single tegen, maar nog steeds zonder fotohoes. Het is rond 1999 dat ik de plaat op waarde ga schatten en het is pas vorig jaar augustus dat ik de single vind mét fotohoes en in een prachtige staat. Opnieuw moet hij weer even worden gedraaid en dan is de liefde definitief. Een juweeltje! Nederland is voor veel Engelse en Amerikaanse bands een belangrijke springplank gebleken. Denk aan Dire Straits, die hebben in 1978 hun eerste hit in ons land. De rest van de wereld volgt op enige afstand. The Equals, die we al eens in Raddraaien hebben gehad, hebben het eerst een hit met 'Baby Come Back' in Nederland, in Engeland pas een half jaar later. De lijst is eindeloos, maar alleen maar succes in Nederland hebben is derhalve erg weinig en dat is het probleem van Consortium. Dit groepje Engelsen komt bijeen in 1966 als Group 66. Ze doen voornamelijk covers en met name het repertoire van The Four Seasons en The Beach Boys doet ze realiseren dat hun close harmony-zang eigenlijk belangrijker is dan de muzikale capaciteiten. Ze gaan zich toeleggen op dit genre, bovendien is slaggitarist Geoffrey Simpson gestart met tekstschrijven. Ze noemen zich Xit en krijgen een contract bij Pye. Producer Tony MacAuley is enthousiast over de kunsten van het kwartet, maar is minder gecharmeerd van de naam. Overigens is rond 1970 een Israëlische groep actief op het Rare Earth-label onder de naam Xit. De Britse groep gaat zich The West Coast Consortium noemen. De singles die onder leiding van MacAuley verschijnen, floppen stuk voor stuk. Daarna gaat MacAuley zich helemaal toeleggen op zijn tweede 'kindje', The Foundations. Hoewel er in die tijd nog nauwelijks sprake is van een elpeemarkt en bands een album moeten verdienen met hits, krijgt West Coast Consortium de mogelijkheid om een langspeler op te nemen. Het blijft echter in het demo-stadium en pas in 2002 verschijnen de opnames op cd.
Dan komt Cyril Stapleton in beeld, een andere producer/arrangeur van Pye. Hij stelt voor een oudere opname opnieuw te arrangeren en dat resulteert in 'All The Love In The World'. De single blijft in Engeland op 22 steken, hun enige hit aldaar, maar klimt in Nederland tot een dertiende plek. De band is veelvuldig aan het vasteland te vinden, ondermeer in combinatie met The Hollies. 'When The Day Breaks' komt nog een beetje in de buurt van een hit, maar latere singles schuiven automatisch door naar de uitverkoopbak. Hoewel de liedjes worden geschreven door Simpson, is leadzanger Robbie Fair de meest in het oor springende. Hij heeft het talent van een krachtige kopstem en dit maakt de singles van The Consortium zó apart. De naam West Coast Consortium is ook aangenomen om de groep extra Amerikaans te laten klinken, maar aldaar heeft nog nooit iemand van de groep gehoord!
Het contract loopt af bij Pye en Consortium komt onder contract bij het minuscule Trend-label. Daaropvolgende singles zijn evenmin een succes en Geoff Simpson verlaat de groep als deze in 1971 een tournee door Italië wil maken. Simpson kiest voor zijn gezin. Consortium houdt het al met al nog lang uit, pas in de begin jaren tachtig komt de groep tot een halt. In die ruim vijftien jaar heeft de band dus maar één hitje gehad en dan ook nog een plaat die niet vooraan ligt in het collectieve geheugen. Misschien dat een keertje draaien in Soul-x-rated geen kwaad kan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten