recenzeuren: De Dikke Lul Band

Na een tijdje afwezigheid is de rubriek Recenzeuren weer terug, ook al zou ik hem vandaag beter Recensuren kunnen noemen. Eén van mijn weinige claims-to-fame in de popmuziek: 'Meespelen' in de videoclip van 'Dikke Lul', de verrassingshit van De Dikke Lul Band. En, vooruit, als die voorradig is, zet ik het linkje naar de video erbij! Helaas, dat laatste gaat niet door. Youtube biedt enkel een karaoke-versie en eentje met een stilstaand plaatje van de heren Kuipers en Kamminga. Die memorabele, maar toendertijd ook bloedirritante zondagavond 'werken', is dus voor niks gebleken! Verder dan een anderhalve keer op TMF is het ook vast niet gekomen. Als recensent werkte ik van 1992 tot en met 1997 voor het Sneeker Nieuwsblad en in deze rubriek kijk ik terug naar concerten uit die periode. De exacte datum kan ik niet meer nagaan, maar het zal ergens in september 1994 zijn geweest toen de opnames waren van de videoclip in café De Freonskip in Blauwhuis. Ik was in functie, dat was mijn excuus...

De entree was gratis, dus ik had de perskaart wel thuis kunnen laten. Arie Kuipers en Arjen Kamminga bleken behoorlijk gespannen vóór de opname en te druk erna, dus tijd voor een interview was er niet. En wat had ik ze moeten vragen? Ik ging dus lekker op in de massa en dat betekende ondermeer dat ik evenals de andere aanwezigen op commando moest mee hossen op 'Dikke Lul'. Er is me wel eens mediageilheid toegeschreven en dat klopt ergens wel. Maar dit is wellicht de meest schrijnende vorm geweest. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het vijftien tot twintig keer over moest. Vijftien keer de Radetzky-mars met die tekst waarom je de vijftiende keer nog moet 'lachen' voor de camera. Gelukkig kreeg de plaat niet heel veel 'airplay', werd wel een monsterhit (nummer drie in de Top 40, nummer 1 in de Mega Top 50) en iedere keer als ik het intro hoorde, kreeg ik last van jeuk en braakneigingen.

Heel vaak staat Sneek niet in de volgspots van de muziek. Maywood, of op zijn minst één van de zusjes, woonde ten tijde van het succes van 'Late At Night' en 'Rio' in het nabijgelegen Uitwellingerga. Sinds de jaren negentig doet Fokko Dam een aantal maal van zich spreken. Met Arie Kuipers vormt hij de Zware Jongens, ook al zo'n product van een torenhoog niveau. Raar, maar waar... Ik heb in de midden jaren negentig een aantal zeer fijne dranksessies in de Sneker horeca met Dam en vind in hem net zo'n gepassioneerde muziekliefhebber met een uitmuntende smaak! Toch zijn de eigen uitspattingen uiterst banaal. Ik zal het heel voorzichtig schrijven, want helemaal zeker ben ik niet van mijn zaak. Vormden Arie Kuipers en Arjen Kamminga ooit niet Duo Nooitgedacht? Hoe het Duo ook heette, als de Vlootschouw de Sneekweek had geopend, stond het duo bekend als Het Sneekweek Duo. 'De Rasexy Mars'is al een jaren oud fenomeen. Bij het intro kan de feestganger zich schrap zetten, in het ergste geval weten de heren zoveel 'vieze' woorden met drie lettergrepen te bedenken, dat het ruim een half uur doorgaat!

Maar het kon nog erger! Zoals deze zondagavond in Blauwhuis, vijftien keer 'Dikke Lul' achter elkaar. In het begin was het hossen, maar halverwege moesten we een polonaise vormen. Als ze zes camera's tot hun beschikking hadden, kon het ook in zes keer gepiept zijn. Maar nee, er was maar één camera die de meute uit verschillende hoeken moest opnemen. Vandaar dat het eindeloos over moest. Een echte recensie kon het nauwelijks heten, het moest meer een sfeerverslag worden. In mijn enthousiasme schreef ik de Radetzky-mars nog maar even toe aan Händel, iets dat alleen mijn oom Jelte is opgevallen! Ik kan de 'morning after' nog wél herinneren, ik had bij hoge uitzondering de maandagochtend vrij gekregen van mijn werk ten behoeve van deze recensie. Ik had een kater!

De heren Kuipers en Kamminga hadden al een lange staat van dienst. Arjen Kamminga zat in de midden jaren zeventig bij Road. Niet te verwarren met de Brabantse formatie van de hit 'Never Leave Me Lonely' uit 1971. Hier wordt de Friese Road bedoeld, een groep uit Leeuwarden die nationaal niet verder is gekomen dan een paar weken Tipparade met 'To Know That I Love You' (1976), maar in Friesland populairder was dan George Baker Selection. Ook Arie Kuipers was een gerespecteerd muzikant. Vakcollega's namen hen na 'Dikke Lul' niet serieus meer, maar dan had het duo een weerwoord: Getuige een artikel in Muziekkrant Oor nam Eddie Van Halen een exemplaar van 'Dikke Lul' mee als souvenir naar Amerika! Overigens bestaat de Dikke Lul Band half-om-half nog steeds. Als er een vraag komt vanuit het studentencircuit en de heren hebben een gaatje in hun agenda, dan gaat het 'Dikke Lul all the way'!