Hoewel de grote platenmaatschappijen en de -studio's zich in Londen vestigden, was Liverpool in de midden jaren zestig hét centrum van de Britse popmuziek. The Beatles zette de Merseybeat-beweging in gang en bracht ons acts als Cilla Black en Gerry & The Pacemakers, hoewel zij zelf natuurlijk de meeste platen verkochten. In 1963 deed Manchester nog niet mee, maar twee jaar later was de stad uitgegroeid tot de op-een-na belangrijkste muziekstad. Nu opnieuw met een groep in het bijzonder die voor deze status zorgde. De plaatverkoop van The Hollies deed nauwelijks onder voor die van The Beatles. Het jaar 1965 zag echter ook successen voor Wayne Fontana & The Mindbenders en Freddie & The Dreamers. De 130e single in bak 18 brengt ons bij die laatste groep, die in Nederland nauwelijks iets heeft voorgesteld, maar in Engeland een unieke stempel op de popmuziek heeft gedrukt. De eigenlijke single is 'You Were Made For Me' uit 1964, maar dit hoesje van 'Susan's Tuba' op singlehoesjes.nl moest wel eens gebruikt worden!
Nee, Londen stelde tot 1968 niet zo heel veel voor in de Britse muziek. Juist, ze hadden de studio's en The Beatles en The Hollies (en andere groepen uit het noorden) moesten een halve dag reizen om een plaat op te nemen, maar de invloed was gering. The Rolling Stones, The Pretty Things en The Who verkochten té weinig om tegen het geweld uit Liverpool en Manchester op te boksen. Lang heeft die laatste stad er geen plezier van gehad. Na 1966 versplinterde de 'scene' en duurde het pas tot 1990 met de Madchester-rage voordat de ogen weer gericht waren op Manchester. Intussen bleef de stad van zich spreken door middel van 10CC.
Freddie Garrett en zijn companen hadden in de jaren 1964 en 1965 enkele hele grote Engelse hits, ondermeer met 'You Were Made For Me', 'I'm Telling You Now' en 'If You Gotta Make A Fool Of Somebody'. Met die laatste plaat brachten ze ook Maxine Brown in de schijnwerpers, die eerder het nummer had opgenomen. Freddie & The Dreamers wist popmuziek met iets te combineren dat erg populair was in het noorden van Engeland: cabaret. Speelse liedjes met nogal belachelijke dansjes, ze probeerden een soort slapstick-achtige stunteligheid op het podium en de plaat te brengen en dat legde hun geen windeieren. Haaks op het succes in Engeland staat het minimale succes dat de groep in ons land had, maar de grappen en grollen waren dan ook meer geënt op de noordengelse 'working class'. Ik heb van mijn levensdagen nog nooit 'Susan's Tuba' gehoord, maar ik vermoed dat het van een zelfde laken een pak is, lekker kolderiek.
Het mag nauwelijks een verrassing heten dat Garrett na zijn succes met The Dreamers het cabaret-circuit is ingerold. Dat hij nog steeds niets aan gekte had ingeboet, bleek tijdens een Goud Van Oud-spektakel in de eind jaren tachtig. Tijdgenoten van Freddie & The Dreamers waren The Barron Knights dat met een serie medley's de beatgroepen uit die tijd op de hak nam. De groep had eind 1964 een bescheiden Nederlands succes met 'Call Up The Groups'. In feite waren The Barron Knights en Freddie & The Dreamers de wegbereiders voor The Scaffold en, in mindere mate, The Bonzo Dog Doo Dah Band. De laatste was immers meer van een antwoord op Mothers Of Invention met een duidelijke inslag qua Britse humor.
Kan ik nog melden dat P.P. Arnold gisteren in Nijeveen is gearriveerd. Alweer of nog steeds? Ik dacht een paar weken geleden wel klaar te zijn met 'piepie' toen ik de dubbelsingle had gekocht, maar even daarna ontdekte ik dat de originele 'The First Cut Is The Deepest' een fantastische b-kant kent: 'Speak To Me'. Vanwege die kant mag die in de Blauwe Bak! Kan ik ook melden dat ik nog wat vakantiegeld heb gekregen (genoeg voor een zak krentenbollen en spaatje blauw), dus ik ga morgen een microfoon kopen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten