Het begint met gekte!

Vanavond heb ik de nieuwste aflevering van Soul-x-rated het wereldwijde rag opgegooid, onder 'reacties' vinden jullie weer de link. Een week geleden zat ik druk te bedenken wat ik eens met de 'Extratet' zou doen, de tweede wekelijkse (althans, dat is de bedoeling...) podcast met een 'wisselend' programma. Opeens bedacht ik dat het leuk zou zijn om per 20 singles een podcast te maken. Vanaf de allereerste tot nummer 500, om nog niet té ambitieus over te komen en voor 1000 te gaan. Het zou dan '20 Years Ago Today' in podcast-uitvoering worden. Voor de eerste twintig plaatjes had ik al een subtitel bedacht: 'Alle gekheid op een stickje', want mijn singles-collectie is per slot van rekening ooit begonnen met Madness. Omdat ik binnen die eerste twintig al twee platen had die verstoppertje spelen, heb ik voorlopig het plan afgeblazen, maar Madness moet hoognodig eens een bericht krijgen. Deze Engelse band is voor mij écht de 'roots'.

Ik ben de jongste van vier kinderen. Henk, mijn oudste broer, is bijna elf jaar ouder dan mij, dus als ik leer lopen en fietsen, gaat deze al naar het voortgezet onderwijs en krijgt zakgeld. In begin 1978 is 'Mull Of Kintyre' van Wings zijn eerste single en vanaf dat moment staat de radio continu aan in huize Louwsma. Zus begint datzelfde jaar ook met singles te sparen, kort daarop (1980, volgens het Hitdossier) doet ook mijn andere broer mee en is ons huis een kakafonie van hedendaagse popmuziek. Als ik als zesjarige de videoclip zie van 'Baggy Trousers' van Madness, waarbij toetsenist Mike Barson met piano en al de lucht in gaat, ben ik meteen 'fan'. Dat komt goed uit, want ook Henk kan Madness goed waarderen, dus twee jaar later krijg ik van hem 'Complete Madness' op cassettebandje. Mijn broers hebben geluk dat het dan 1983 is en Madness is in Nederland net op zijn retour, dus de singles kunnen voor relatief weinig uit de uitverkoopbak worden gered. Op 28 april 1983, mijn achtste verjaardag, krijg ik naast de cassette ook een exemplaar van 'Tomorrow's Just Another Day'. Sinterklaas brengt later hetzelfde jaar de single 'Wings Of A Dove'.

Nummer drie in de verzameling is een oud 'overblijvertje': 'Grey Day' heeft dan al drie jaar in de uitverkoopbak doorgebracht. Zeven en acht is een dubbelsingle, van alle Madness-items vertegenwoordigd deze zelfs nu nog wel een redelijke waarde: De kartonnen klaphoes bevat de 'gewone' single 'Michael Caine' en de picture disc van 'The Sun And The Rain'. Ik krijg eind augustus 1985 een beetje zakgeld, eenmalig, en investeer het in de nieuwste single van Madness. Jawel, ik heb er mede voor gezorgd dat 'Yesterday's Men' nog een paar weken in de Tipparade heeft gewoond. Ik had ook een paar weken kunnen wachten en hem voor een rijksdaalder kunnen krijgen, maar indertijd hoopte ik nog steeds op een wondertje. De nummer 20 krijg ik tenslotte van mijn broer, het is dan oktober 1988 en heb ik zojuist mijn allereerste grammofoon gekocht: Een Philips-koffer, al wel een stereo, maar met een gehavende naald. Die Madness-single is 'House Of Fun'. Dan heb ik inmiddels The Moody Blues al leren kennen en is mijn interesse meer verschoven naar de jaren zestig en dus raak ik lange tijd geen platen van Madness meer aan. Even afmaken? 'One Step Beyond' en 'Embarrassment' koop ik in 1992, 'Cardiac Arrest/ In The City' in 1993 en 'Baggy Trousers' in 2001. Overigens is mijn exemplaar van 'One Step Beyond' twee jaar geleden bij een optreden gesneuveld, dus daar zoek ik nog vervanging voor!

In dat eerste deel van die eventuele podcast-serie komen ze dus bijna allemaal voorbij. Ik heb zojuist eens de hele geschiedenis van Madness zitten uit te diepen, er zijn heel veel feiten die ik niet wist. Madness heeft evenals UB40 maar liefst 214 weken in de Britse singles-lijsten gestaan gedurende de jaren tachtig. Madness deed dat van de twee in de kortste periode, namelijk tot 1986. Volgens de betrouwebare info is de groep alleen van 1986 tot 1992 uit elkaar geweest (slechts een paar groepsleden hebben in 1988 een album gemaakt als The Madness). Op de tijdslijn is de groep in 1998 nagenoeg compleet in de oorspronkelijke bezetting en maken ze een jaar later hun eerste studio-album in dertien jaar. Niks niet over die 'nep'-Madness die op het Dicky Woodstock Festival optrad, die horden neo-nazi's uit Italië trok, die ervoor zorgden dat die groep na drie nummers van het podium stapte. Het blijft een mysterie welk voormalig groepslid zich heeft ingegeven met dit fiasco.

Hoewel ik dus voorlopig de serie even uitstel, heb ik de plaatjes nog wel klaar liggen en zo heel nu en dan zet ik nog een single van Madness op. En dan kan ik opeens best begrijpen waarom ik dit als kind zo leuk vond. Madness klinkt anno 2012 nog altijd even ongedwongen en vrolijk als dertig jaar geleden!