Vandaag wilde ik even niet Raddraaien, maar eigenlijk weer eens een liedje 'uit de jeukdoos' doen, ofwel één van de bijna tweeduizend tracks op de dvd 'Northern Soul Jukebox'. Zullen we dan eens aandacht besteden aan de Nederlandse bijdragen op de harde schijf van een collega-verzamelaar en -dj? Goed idee. Swinging Soul Machine dan? Nee, geen zin in. 'I've Got The Need' van Spooky & Sue? Vanmiddag nog gedraaid, maar is eigenlijk ook maar weinig over te vertellen. En dan valt het me opeens op: Ik mis er eentje. Een plaat die reeds in 1968 een grote Engelse 'hit' was onder mods in Blackpool en die pas dertig jaar later opnieuw een opleving in de northern soul zal krijgen. Een plaat die per definitie geen typische soul is... Ja, ik ga vandaag eens aandacht besteden aan de eerste hit van Shocking Blue mét zangeres Mariska Veres: 'Send Me A Postcard' uit eind 1968. In Engeland brengt deze onder verzamelaars topbedragen op!
Mods en rockers hebben beide dezelfde achtergrond en werken vaak samen in smerige fabrieken. Als vrijdagmiddag de stoomfluit heeft geklonken, wordt opeens het verschil zichtbaar. De mods investeren iedere verdiende cent van hun mager loontje aan nieuwe pakken en hun scooter, de rockers gaan bier drinken. Als het zaterdagavond is, hebben de mods hun geld opgemaakt en moet er nog steeds een avondje plezier worden gemaakt. Zij experimenteren al heel snel met drugs, zodat je minder dorst hebt en toch de hele nacht kan doorgaan. Met benzadrine achter de kiezen moet de muziek ineens snel en agressief zijn en zo ontstaat 'mod' als muziekgenre: uptempo rhythm & blues, soms licht-psychedelisch. Qua tempo en alles is het dus goed te begrijpen dat de mods in Blackpool geweldig uit hun dak gingen op de tonen van 'Send Me A Postcard' en de b-kant, 'Harley Davidson', van Shocking Blue. Dan nog een onbekende naam in Engeland. Het duurt immers tot 1970 eer 'Venus' een internationale hit wordt.
Ik leer in 1998 Kees kennen, dan temidden van een midlife crisis. Hij wil het leven oppakken waar hij het in 1969 heeft moeten verlaten om de zakenwereld in te gaan. Hij is bij mij en andere hippie-vrienden een welkome gast. Kees is rond 1966-67 een 'mod' in Den Haag en noemt Robbie Van Leeuwen als zijn voorbeeld. Het wordt bijna een obsessie om de kledingsmaak van Van Leeuwen te imiteren. In 1967 verlaat Van Leeuwen The Motions om zijn nieuwe groep te presenteren: The Shocking Blue. Aanvankelijk nog met een zanger, wil hij de groep een Westcoast-geluid geven, parallel aan groepen als Moby Grape. Echter, om als Jefferson Airplane te klinken, moet hij wel een zangeres aantrekken. Dat wordt Mariska Veres, die in 1967 de single 'Topkapi' had gemaakt. Dat 'Send Me A Postcard' als Jefferson Airplane moest klinken, kan ik nauwelijks geloven. De Britse mods horen er in ieder geval een snel freakbeat-nummer in.
Dat veel Nederlandse 'serieuze' muziekliefhebbers nogal eens denigrerend willen doen over Shocking Blue, staat in schril contrast met de waardering die dit plaatje krijgt in Engelse verzamelaarskringen. Shocking Blue is volgens velen teveel 'bubblegum', een term die Van Leeuwen zélf in een interview in 1970 noemt. ,,Wat is er mis met bubblegum?", vraagt hij zich af. Het is in ieder geval fijn binnenlopen voor Shocking Blue en Van Leeuwen lacht het laatst. 'Uniek' of 'zeldzaam' zijn kwalificaties die niet horen bij de Engelse persing op Olga (van oorsprong een Zweeds platenlabel), maar dat de plaatjes gewild zijn mag blijken uit de prijzen die ervoor betaald worden. Veertig pond is niks!
Ook in Nederland stroomt de markt niet over van exemplaren van 'Send Me A Postcard', hoewel het hier nog wel een veertiende plek in de Top 40 heeft behaald. Ik maak al bijna tien jaar noodgedwongen gebruik van een totaal versleten Belgisch exemplaar van 'Send Me A Postcard', die me desondanks drie euro moest kosten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten