tune-of-the-week: Mary Wells

Chips... Ging het net zo lekker met de podcasts, breekt me gisteravond een naald af tijdens de opname. Mijn reservenaaldje ligt nog in Steenwijk en die kan ik niet eerder dan donderdag ophalen, dus tot die dag is Soul-x-rated eveneens uitgesteld. Vandaag heb ik dan maar het tweede deel van de Blauwe Bak-Vreemdelingen gedaan, inclusief een 'live'-verslag hoe een naald kaduuk wordt gedraaid. ,,Eind deze maand heb ik een tweede Stanton", roep ik dan ook nog te pas en te onpas. Tot mijn schrik zie ik net dat Bax al vier weken levertijd voor zo'n ST-62 rekent! Met andere woorden, hij gaat fijn! Nu is er niet over iedere 'tune-of-the-week' een volledig bericht te schrijven, vandaar dat ik hem vorige week heb overgeslagen. De 'tune' van volgende week is ook al bekend, maar dat kan opnieuw weer een kluif worden. De artieste van vandaag is dan een stuk eenvoudiger: Mary Wells. Hoewel 'My Guy' niet de tune is, ben ik vlug tot een concessie bereid als ik zo'n mooi vroeg Motown-hoesje op singlehoesjes.nl zie staan!

Mary Esther Wells komt op 13 mei 1943 ter wereld, vlak in de buurt van Wayne State University, maar in een ronduit armoedig gezin. Als Mary tien jaar is, heeft ze het kerkkoor al verlaten en zingt in nachtclubs. Als ze zeventien lentes jong is, tekent ze bij Motown. Wells schrijft dan zelf al liedjes en had eentje in gedachten voor Jackie Wilson. Berry Gordy had even daarvoor Wilson een hit bezorgd en Wells hoopte dat hij haar liedje aan hem zou geven. In plaats daarvan zingt Wells even voor Gordy en komt er een contract op tafel. Hoewel ze nog wel eens wordt betiteld als 'The First Lady' is Wells in werkelijkheid de derde. Miracles-zangeres Claudette Rogers was de eerste, Mable John in 1959 de eerste zelfstandige vrouw bij Motown. Iets waar Wells wel de eerste in is, is ze zelfs voor op de mannen. Nadat ze een paar grote hits voor Motown heeft gescoord en daarvan maar weinig terug ziet op haar spaarbankboekje, is ze de eerste die een rechtzaak tegen Berry Gordy aanspant.

Gordy bekijkt Motown als een bedrijf met artiesten als werknemers. De werknemers zorgen voor het succes van de fabriek en krijgen daar een normaal salaris voor. Wells is de eerste die vind dat ze best wel recht heeft op een extraatje. Gordy wil echter de vele dollars die hij heeft verdiend aan de monsterhit 'My Guy' spenderen aan promotie van de nieuwe Supremes-single 'Where Did Our Love Go'. De rechtzaak wordt zo besloten dat Wells onmiddellijk mag vertrekken met een geldbedrag, maar dat ze haar successen bij Motown op geen enkele manier mag etaleren in haar verdere loopbaan. De invloed van Motown op de radiostations begint Wells na een jaar pas te dagen. Ze heeft dan enkele platen opgenomen voor 20th Century die beslist niet slecht zijn. Ze ontdekt dat Gordy de radiostations betaalt om haar platen NIET te draaien! Ze tekent in 1966 bij het iets machtiger Atlantic en scoort haar laatste hit met 'Dear Lover'. In 1972 wordt in Engeland 'My Guy' uit de mottenballen gehaald en wordt opnieuw een hit. Wells treedt zelfs op in Top Of The Pops, ondanks de afspraak met Motown dat ze niet meer mocht pronken met haar Motown-successen. In 1974 neemt ze evenwel afscheid van de muziek. In haar privé-leven gaat het ineens een stuk minder. Haar huwelijk met Cecil Womack (die samen met broer Bobby in The Valentinos zat) loopt in 1977 stuk, nadat Wells is betrapt met Cecil's broer Curtis. Als dit uitlekt, tracht Wells zichzelf van het leven te beroven.

Mary is een kettingrookster en ook niet vies van verdovende middelen. Desondanks vecht ze zich in 1981 terug aan de top met de post-disco-klassieker 'Gigolo'. In 1983 heeft ze voldaan aan het contract bij CBS en richt ze zich even op de opvoeding van haar jongste dochter uit de relatie met Curtis Womack. In 1990 neemt ze een aantal liedjes op voor Motorcity Records in Engeland, het label van Ian Levine. Het is gedurende deze sessies dat ze last krijgt van haar stem. Een bezoek aan een dokter levert op dat ze een tumor heeft in haar strottenhoofd. Wells is niet verzekerd en met hulp van Motown-collega's als Diana Ross en Smokey Robinson, maar ook bewonderaars als Bruce Springsteen, wordt een operatie bekostigd. Wells herstelt aanvankelijk goed totdat het in juli 1992 wederom toeslaat. Dan gaat het snel. Op 26 juli van dat jaar overlijdt ze. Wells is dan nog maar 49 jaar.

De 'tune-of-the-week' neemt ze op voor 20th Century, nauwelijks een jaar nadat ze bij Motown is weggegaan. 'Love Songs To The Beatles', heet de elpee waarop Wells diverse Lennon-McCartney-composities van een 'big band soul'-sausje heeft voorzien. 'Please Please Me' wordt als single uitgebracht, hoewel ik de voorkeur geef aan de andere zijde: 'I Should Have Known Better'. Wells heeft een speciale band met The Beatles. Ze is de eerste Motown-artiest die in Engeland optreedt en wel als voorprogramma van The Fab Four op hun tournee door Engeland. Ze zijn tevens vurige bewonderaars van elkaar, dus komt de Beatles-tribute niet als een verrassing. En als Berry Gordy niet meer smeergeld had gehad dan de payola van 20th Century, dan had het wel eens een heel groot succes kunnen worden...