Schijf van 5: voorwaarts mars!

Vanaf de midden jaren tachtig tot en met 1992 speelde ik bij de plaatselijke fanfare. Hoewel mijn eerste instrument een cornet is, kwam de muziekdocent er snel achter dat ik gerust een krachtiger instrument kon gaan bespelen. En zo ging ik bariton spelen, ook wel tenor-tuba. Van de 'bastoeters' met de beker de lucht in is dat de lichtste. Nu heb ik aan mijn geboorte een vertraagde motoriek overgehouden, waarvan ik in 70 procent van de gevallen geen last heb, maar bij enkele handelingen werkt het als een handicap. Neem nou het marcheren. Het was zo ongeveer eens per jaar dat we door het dorp moesten marcheren. Na twee keer dit te hebben gedaan, zorgde ik steeds weer voor dat ik op het moment ziek was of een andere uitvlucht had. Tegelijk het 'benenwerk' in de gaten houden, oppassen dat je nergens tegenop botst én muziek spelen, was voor de vertraagde motoriek nét een stapje te veel! Op zichzelf jammer, want qua repertoire mocht ik erg graag marsen spelen. Vandaag hoef ik nergens voor te vrezen, alleen het toetsenbord en het scherm in de gaten houden en ik speel jullie moeiteloos vijf marsen voor!

De eerste maanden van 2009 zijn niet bepaald mijn gelukkigste geweest, om het zwak uit te drukken. Ik heb te kampen met een zware depressie en zuip dagelijks een krat Hertog Jan weg in het plaatselijke café. Ik stel dan nog iedere maand een Top 100 samen, die van maart 2009 heb ik nooit afgemaakt, maar als ik twee maanden later de kandidaten voor de desbetreffende lijst zie? Jakkes, wat had ik mezelf snel gedistantieerd van die lijst! Eén van de artiesten die synoniem staat aan die periode is Noa Babayof. Een Israëlische singer-songwriter met inktzwarte folk. Ergens kan ik haar nog steeds wel een beetje waarderen, maar zo erg als het in 2009 was, zal het wellicht nooit meer worden. Vandaar dat ik Babayof vandaag een plekje gun in de Schijf van 5. Ze staat met 'Marching Band' (2008) op nummer vijf.

Op de vierde plek vinden we nog een liedje over marsen, dat zélf niet echt een mars is. Een paar jaar geleden vond ik een cd van Earth & Fire uit de collectie van de drive-in-show van Radio Noordzee Nationaal. Het vroegere bandje van hun grote baas moest natuurlijk wel gepromoot worden! De cd bevatte de albums 'Song Of The Marching Children' (1971) en 'Atlantis' (1973) en het is middels die cd dat ik me bewust ben geworden van Earth & Fire als zijnde een elpee-groep. Ik had ze tot dusver meer als singles-groep bekeken. Met name 'Song Of The Marching Children' is een prachtig conceptalbum, zonde om daar kleine stukjes uit te draaien. Maar omdat het titelnummer eveneens de b-kant werd van 'Memories' heb ik er niet zoveel moeite mee om dit 'Song Of The Marching Children' op vier te zetten.

Voordat ik verder ga met de top drie. Ik hoorde in januari een 'soundfile' op Rarenorthernsoul.com van een single die 'March' heette en volgens mij was uitgevoerd door The Group. Ik vond de plaat dermate interessant dat ik hem meteen heb besteld, maar omdat Ebay toen nog met een e-check werkte in mijn belang, was de plaat al verkocht toen RNS het geld kon innen. Hélemaal niks over te vinden, ik heb helaas ook de mail weggegooid. Hoewel ik begin te twijfelen, had deze 'March' volgens mij niets te maken met de nummer 1. De nummer drie in deze Schijf is wel een echte mars. Bekend uit de film en van de driedubbelelpee 'Woodstock' presenteer ik de Paul Butterfield Blues Band met 'Love March'. Een beetje ter vervanging van The Group...

We hadden het vorige maand in 20 Years Ago Today over Humble Pie. Peter Frampton was een creatieve geest die opgesloten zat in The Herd, Michael Nesmith mocht niet zijn eigen muziek maken in The Monkees en Alex Chilton had ook meer ambities dan eeuwig de marionet te zijn van het productieteam achter The Box Tops. Toch maakte The Box Tops nog heel wat leukere platen dan de bekende dingen als 'The Letter', 'Cry Like A Baby' en het weinig verheffende 'Choo Choo Train'. Neem nu die single uit vroeg 1969, dat is echt een vergeten klassieker. Tussen neus en lippen door een eerbetoon aan dames met het oudste beroep ter wereld. Op twee staat deze week The Box Tops met 'Sweet Cream Ladies, Forward March!' uit 1969.

Hoewel de zwarte gemeenschap ook wel degelijk hun doodsmarsen kenden, associeer ik een mars toch altijd als eerste met de westerlingen. Ik heb nog nooit een neger de Radetzky-mars horen spelen. Misschien is het ook wel vanuit dat oogpunt dat ik de nummer 1 van deze Schijf van 5 wel een 'novelty' vind. Het is een plaat die ik de laatste tijd geregeld tegenkom, mede omdat het reissue-label Out Of The Past onlangs een nieuwe vinylpersing op de markt heeft gebracht. The Shirelles maken een echte mars van de nummer 1. Het is derhalve feestelijk genoeg voor op de dansvloer. Het publiek had het er destijds maar moeilijk mee, de plaat kwam in Amerika niet verder dan 104, dus 'bubbling under'. Hier mag die zonder schaamte op de eerste plaats: 'March (You'll Be Sorry)' van The Shirelles (1965)

Volgende week gaan we iets doen dat we dagelijks toch wel een paar keer doen. Nee, ik bedoel niet Soul-xotica lezen... Ademen. Plaatjes over adem en het ademen, er hoeft niet noodzakelijk in geademd te worden (als in de hijgschijf), maar dat de artiesten blijven door ademen is een verplichting... Over twee weken is het lachen geblazen, dan gaan we lachen! Ofwel: Plaatjes waarin gelachen wordt. Van Elvis die dubbel ligt om zijn achtergrondzangeres tot het macabere lachje in 'Little Girl' van Syndicate Of Sound of de óverhysterische lach van Boudewijn in 'Het Land Van Maas En Waal'... Ze mogen in principe allemaal!