In de maanden augustus en september van vorig jaar, was deze rubriek bijna een wekelijkse resident, soms zelfs tweemaal per week. Daarna zakt mijn dvd-consumptie even in en verschijnt de rubriek opnieuw na de jaarwisseling. De laatste paar weken regent het raddraaiers, maar blijft De Video Draait een beetje liggen. Toch zit ik nog immer op zes films per week en vrij vaak een uitschieter. Maar echt de tijd vinden voor De Video Draait is er vaak niet bij. Op mijn verjaardag had ik in het bijzonder zin in 'High Fidelity', maar tot mijn teleurstelling hadden ze deze niet bij de videotheek in Meppel. ,,Maar...", voegde de man eraan toe. ,,Als je over een maand vraagt, hebben we hem wel. Ik ga hem nu bestellen". En zo zag ik twee weken geleden opnieuw 'High Fidelity', dé cultfilm voor vinylverzamelaars uit 2002. Een weerzien na negen jaar met gemengde gevoelens...
De zondagavonden van 2002 en 2003 breng ik bijna allemaal door in De Buze in Steenwijk. Barman Bas houdt dan een filmavond, hij kiest zelf een leuke titel uit bij de videotheek en vertoont deze. Na afloop krijgen we onze portie Metallica en Slayer, maar misschien heeft 'Solex' ook wel een tasje elpees meegenomen op zijn wandeling vanaf Tuk. Vaak heb ik niet meer dan vijf gulden in de zak en toch kom ik bijna tien uren later lam als een balletje uit De Buze rollen. Het is ook de tijd dat de dozen chips nog gewoon achter de bar staan. Door de vele jointjes die in de ronde gaan, krijgt iedereen last van een 'vreetkick' en heb je aan een doos niet genoeg! De kassa blijft op deze avonden erg leeg... Ik heb mijn liefde voor film hier ontwikkeld, daar ben ik Bas nog altijd erkentelijk voor, ook al ben ik later meer de Filmhuis-richting ingeslagen.
Bas is ook audiofiel en vinylverzamelaar, het is dus genieten met een hoofdletter G als hij ons in 2003 'High Fidelity' voorschotelt. Ik herinner me nog een discussie. We zien John Cusack in de film singles poetsen met een schuurspons. Dat kun je bij Amerikaanse singles inderdaad wel doen, bij Europese persingen is dat funest! Bovenal is het zó herkenbaar! De klant die door Barry wordt gek gemaakt met een Japanse persing van zijn favoriete groep. Dan besluit Barry hem op dat moment niet te verkopen en je ziet de verzamelaar waanzinnig worden. Ik had eens op een platenbeurs mijn laatste vijf gulden opgemaakt aan wat alledaagse sixties-dingen, toen ik bij een buurman 'Nights In White Satin' zag liggen. De Israëlische!!! Vraagprijs: vijf gulden. Ik bedoel maar, de film is lichtelijk autobiografisch!
In 2007 ga ik met Willemijn op vakantie naar België. In de trein naar Roosendaal vraag ik wat ze leest. 'High Fidelity'. Over de eigenaar van een platenzaak die...? ,,Hee wacht, daar heb ik de film van gezien!". Willemijn wist niet dat er een film van was, die heeft ze later gekeken en toen mocht ik haar boek hebben. Ik kan hem bijna spellen! Ik heb het boek driemaal achtereen gelezen! Fantastisch verhaal! Hoewel Willemijn de voorkeur gaf aan de film, kon ik me weinig meer herinneren van de rolprent, maar wist wel dat er verschillen moesten zijn tussen film en boek. Voorlopig bleef het boek de winnaar.
En dat is het nog! Bij een boek heb je nog ruimte tussen de regels, 'mijmerwerk' dat zich niet laat vertalen in een filmscéne. Zoals het moment waarop zijn contactgestoorde werknemer Dick aanbiedt om te luisteren als Rob zijn hart wil uitstorten. In het boek overweegt Rob dat ook even werkelijk, ook al zou het zijn om dit unieke moment te vieren. Wat ik vooral jammer vind aan de film is dat het verhaal uit het begin van het boek ontbreekt. Rob krijgt een telefoontje van iemand die een platencollectie aanbiedt. 'Hij moet vooral even komen kijken, het zal hem vast interesseren', aldus de dame. Hij komt terecht in een villawijk en wordt binnengelaten door een dame van middelbare leeftijd. Ze leidt hem naar een kamer waar, keurig geordend, een kleine duizend singles staan. Hij kijkt de bakken door: Eerste persingen van Elvis en The Beatles, de A&M-single van The Sex Pistols, een onuitgebrachte Otis Redding... Om een lang verhaal kort te maken: De dame wil de hele partij in één koop kwijt voor 50 pond. Dat is een fractie van de waarde en, hoewel het de kans van zijn leven is, laat hij die liggen omdat hij niet schuldig wil zijn aan diefstal. De vrouw wil geen stuiver meer of minder dan 50 pond. Haar man, van wie de collectie is, is bij een jongere fiancée in Spanje gebleven en heeft haar opdracht gegeven de singles te verkopen. Hij had geen prijs genoemd, wel dat zij twintig procent mocht houden. ,,Dat tientje ga ik inlijsten!", lacht de vrouw. Het gaat Rob als vinylverzamelaar natuurlijk door merg en been! Jammer dat dit de film niet heeft gehaald!
Verder is het nogal bizar dat de filmmakers het laten afspelen in Amerika, terwijl dat niet van het scherm spat en de humor en de verhaallijnen zó typisch Engels zijn. Het is Engels chauvinisme dat Green Day de kunst heeft afgekeken van The Clash en The Buzzcocks. Er is geen Amerikaanse dealer die de laatste vergelijking ooit zal maken. Nee, het is geen vervelende film, maar ik ga voor het boek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten