'Dikke pret met Nat en Pat'. Dat wordt morgen de titel. In 2005 viel 13 augustus ook op een zaterdag en daar hoort een muzikale herinnering bij! Gisteren schreef ik dat woensdag mijn wereld instortte. Klinkt dramatisch en dat is het ook! Hoewel het weinig van doen heeft met de overige berichten, wil ik het toch eens uitleggen. Het is namelijk géén normale situatie...
Tussen juli 2000 en september 2007 was ik werkloos, buiten wat verzwegen en inmiddels achterhaald (en verrekend) zwart werk. Deels weigerde ik werk op idealistische grond, maar in de zomer van 2007 was ik de armoede van de uitkering zat en meldde op eigen initiatief bij de Sociale Dienst dat ik aan het werk wilde. Mede daardoor viel ik in een hele mooie regeling en kwam in dienst van het reïntegratiebedrijf Noordwestgroep (NWG). Het kwam erop neer dat door een subsidie de Sociale Dienst meer dan de helft van mijn salaris vergoedde.
Ik werd gedetacheerd bij Dyka, producent van pvc buizen. Dat ging ruim een jaar naar wens. In november 2008 raakte ik in een winterdepressie, die erg hardnekkig bleek. De weken in 2009 en begin 2010 die ik werkte, waren niet genoeg om de ziekteperiode te onderbreken. Op 4 oktober 2010 hervatte ik het werk voor NWG, inmiddels intern, voor 18 uur om langzaam uit te bouwen tot 32 uur. Ik ontdekte voor mezelf al snel dat die 18 uur het plafond was, maar het UWV had me gezond verklaard. Ik stapte toen naar het kantoor met de vraag of ik het contract kon aanpassen. Nee. Dan zou die regeling namelijk vervallen...
Per 24 november 2010 ging NWG me voor 18 uren uitbetalen en de Sociale Dienst weigerde dat aan te vullen. Mijn consulente nam contact op met de beleidsmaker van de Sociale Dienst. Hij adviseerde mij ontslag te nemen en zij zouden mij 'opvangen'. Daar heb ik voor bedankt. In januari kwam een gewijzigd voorstel. Ontslag met wederzijdse goedvinding. Omdat ik eind november 2011 via de Sociale Dienst in een werkstage uitgeleend zou worden in de postbezorging was het logisch dat ik in de tussentijd 18 uur zou blijven werken om het plekje 'warm' te houden.
Niemand die me vertelde dat ik eerst WW moest aanvragen bij het UWV. Daar kwam ik pas eind maart achter. Even later werd die me toegekend... voor 14 uur. Omdat ik 18 uur minder beschikbaar was voor de reguliere arbeidsmarkt, terwijl ik een indicatie voor de Sociale Werkplaats heb. Het was een flinke strijd, maar UWV verstrekt nu 32 uur WW. Met 500 euro is dat 200 onder het minimum en dus verzoek ik een aanvulling. In mei krijg ik bericht dat ik 212 bovenop de 500 krijg. Klaar? Nou, nee. Ik ontdek op 11 juli dat de 212 bruto is en ik dus opnieuw onder het minimum zit. Ik moet een aanvraag voor aanvullende WWB doen.
,,Een helder verhaal", oordeelt mijn nieuwe consulent die de intake doet. ,,Het moet stug lopen als de commissie hier ongevoelig voor is". De ontvangen beschikking vertelt een ander verhaal. Verzoek om aanvulling over de maanden maart tot en met juni is niet afgewezen door de commissie, maar door de consulent zélf. De WW-specificatie van juni zou voor zichzelf spreken. Dus niet! En omdat ik zo'n oen ben en drie weken later de aanvraag doe, wordt me duizend euro door de neus geboord. Wederom kan niemand weer wat doen en zal de voorzieningenrechter er aan te pas moeten komen. En dat kost weer geld...
De vakantie is afgeschreven, ik kan alleen maar dromen van een fiets en een boterham is luxe...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten