Een paar jaar geleden las ik 'Are You Experience', het cultboek onder backpackers, over een reis naar India. Na het uitlezen ervan kon je niet anders dan dankbaar zijn dat je thuis bent gebleven. Zo is het ook met 'Festen'. Een familiefeest met een uitmuntende cuisine, de beste wijn en een verblijf op een luxueus Deens landgoed. Eén van de vier kinderen is er niet bij, omdat ze een half jaar ervoor zelfmoord heeft gepleegd. En tóch zorgt zij voor een radicale wending in de feestvreugde!
We leren de vader kennen, een succesvol zakenman die zijn zestigste verjaardag groots wil vieren. Zoon Michael staat niet op de gastenlijst wegens wangedrag op een eerder feest, maar deze arrogante wildebras belooft beter. De excentrieke dochter Helene krijgt de kamer van Linda toegewezen, de tweelingzus van Christian die zichzelf van het leven heeft beroofd. Middels 'spoorzoeken' vindt ze de afscheidsbrief van Linda.
De introverte Christian wordt door vader gevraagd of hij Linda in een toespraak wil gedenken. Als Christian een verhaal opsteekt over pa die in bad gaat, denkt iedereen nog dat het een geintje is. Laconiek bedankt hij zijn vader voor jarenlang sexueel misbruik van hem en zijn zusje. Als Christian de zaal verlaat en naar huis wil gaan, wordt deze chefkok Kim tegengehouden. Hij moet zijn werk afmaken!
Nadat Christian in een latere speech zijn vader een moordenaar heeft genoemd, lijkt het feest ten einde. Kim heeft echter alle autosleutels ontvreemd en de taxibedrijven ingeseind vooral niet naar het landgoed te komen. Eentje komt wel en brengt Gbukai, de donkere vriend van Helene. Hij is niet écht welkom in het rechtse gezin.
Michael probeert in alle macht Christian van het feest te houden, hoewel die laatste weer steun vindt in Gbukai. Als Pia, de serveerster waarop Christian verliefd is, de afscheidsbrief van Linda vindt en deze tijdens het dessert wordt voorgelezen door Helene, verplaatst de woede die gericht was op Christian. Hij is niet langer de doorgedraaide fantast.
Thomas Vinterberg was oprichter van Dogma95, een manifest dat speelfilm tot zijn essentie wil terug brengen. Geen make-up, geen decors, geen belichting en de camera moet ten allen tijde in de hand worden gehouden. Kort na 'Festen' maakte Lars Von Trier 'The Idiots' volgens hetzelfde principe. Hoewel wapens ten strengste zijn verboden, is 'Festen' niet geheel geweldloos!
En het is daar waar het verschil het beste merkbaar is. Michael deelt rake klappen uit, maar ieder klinkt als een hardhandige veeg op menselijke huid, anders dan de echoënde mokerslagen van Quentin Tarantino. De film bevat ook een alternatief einde en daar valt op dat het geluid erg summier is. Ondertekening van Dogma95 betekent ook geen geluidsnabewerking. Dus ook geen muziek, anders dan die op de locatie, in de film, aanwezig is!
'Festen' uit 1998 is een prachtig gespeeld én gefilmd drama zonder opsmuk. Puur als het leven zélf. En het smaakt naar meer! Binnenkort 'The Idiots'...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten