lijsteblij

Vanaf vandaag, iedere laatste dag van de maand De Eindstreep. Een afrekening van de tien beste, nee, leukste, nee... Het valt niet mee! Okay, de tien nummers die me het meest geboeid hebben in de afgelopen maand. Geen numerieke volgorde en de tijd gaat bepalen hoe de Eindstreep zich gaat ontwikkelen. Er was een tijd dat ik iedere maand een top 100 samenstelde. ,,Daar heb jij wel tijd voor", kreeg ik ooit als verwijt, doelend op mijn toenmalige uitkeringssituatie. Mijn repliek: ,,Iedere dag in de kroeg zitten met dezelfde koppen, dat is lekker nuttig!".

December 1999. Ik luisterde niet naar Radio 2, was me dus ook niet bewust van een Top 2000. Ik voelde op een avond dat ik een Top 100-lijst wilde samenstellen. De nummer 1? 'You And Your Sister' van This Mortal Coil. 'Nights In White Satin' op 2. Ik had een berekeningssysteem bedacht waarbij 'toeval' een grote rol speelde, want het was natuurlijk appels met peren vergelijken.

Twee dagen later had ik al spijt. Hoe had ik die over het hoofd kunnen zien? En moet die nu zonodig in de lijst? En zo ging ik iedere maand een lijst maken. Het valt op dat je heel anders naar muziek gaat luisteren. De nummer 1-hits uit 2000 weet ik niet meer allemaal, maar 'Boatflow' van Sippe Sibbele was er één. In september hoor ik op Radio 3 dat de VPRO 's avonds een primeur heeft. Het zendt integraal het nieuwe Radiohead-album uit. Ik tape het van de radio, vind het in eerste instantie té anders dan 'OK Computer', maar koop een maand later de cd. Als in november 2000 voorlopig de laatste Top 100 verschijnt, ken ik het album nog nauwelijks.

Vier jaar later wind ik mezelf op over de Top 2000 en maak weer een lijst volgens hetzelfde procedé. Nummer 1? 'How To Disappear Completely' van Radiohead, gevolgd door This Mortal Coil. Opnieuw is de lijst weer niet af en begon in januari 2005 weer met lijsten. 'Nether Lands' van Dan Fogelberg staat maanden op kop, evenals 'After The Game' van Nora Keyes en 'Sun Comes Up' van Brenda Patterson. 'Nights In White Satin' kreeg een Bijbel- en Sergeant Pepper-status en verdween na 3 maanden voorgoed. Marissa Nadler en Samara Lubelski krijgen de overhand. Bij de samenstelling van maart 2009 gaat iets mis en leg de lijst aan de kant. Twee maanden later is er zoveel veranderd in mijn leven, dat ik me niet meer met die lijst kan vereenzelvigen...

'How To Disappear Completely' heeft ook die exclusieve status gekregen als 'Nights In White Satin'. Het is voor mij persoonlijk de állermooiste plaat die ooit gemaakt is. De plaat van mijn leven. Geen discussie mogelijk. Hij heeft het na vier jaar Top 100 geheel en wel verdiend!

de eindstreep: juni 2010

Twee voor de prijs van één? In de volgende posting zal ik een en ander verklaren, maar nu dan eerst mijn Eindstreep van juni. Bovenstaande illustratie vond ik vanavond bij een Wordpress-collega. Tekenend voor mijn gemoedstoestand, irriterend flauw, moest ik heel hard hierom lachen...

Goed. Ik maak geen hitlijstje. Nummers die me gedurende deze maand erg hebben vermaakt in niet-chronologische volgorde:

* Guess Who- These Eyes
* Avant Garde- Naturally Stoned
* Nora Keyes- After The Game
* Antony & Johnsons- Crazy In Love
* Manfred Mann- Ragamuffin Man
* A Silver Mt. Zion- Microphones In The Trees
* Pink Floyd- Point Me At The Sky
* Ramón Marquez- Corazon De Melon
* Parkside- A Million Scientists
Dat zijn er negen, maar wie komen daar nog aan gerend? Joeperata? Ah, de Pinky Chicks! Jullie hebben nu de eindstreep gehaald, zal niet snel weer gebeuren. Ga maar lekker een kopje thee met Taroub drinken, die heeft het ook niet gehaald.

Cd van de maand is 'The Omnichord Album' van The High Fidelity uit 2000. Vorige week uit een euro-bak getrokken in Sneek. Binnenkort meer!

Ontdekking van de maand is Mountain Man/Mountainmen o.i.d. Hoe je het ook schrijft, het is een damesgroep uit Vancouver dat zeer fraaie harmoniezang in een grimmig folklandschap biedt.

vader piest recht omhoog

Bij ons thuis stond de radio altijd op 3 totdat de EO op woensdag ging uitzenden. We zijn dan van huis uit wel Nederlands Hervormd, wekelijkse kerkbezoek min of meer vaste prik, maar onze ouders vonden blijkbaar geen verplichte kost dat we het Evangelie ook nog via zoetsappige pop en kuntrierock moesten binnen krijgen. Maar luisteren naar de VPRO was 'not done'. Als je het al stiekem deed, was het ook net alsof je naar een buitenlandse zender zat te luisteren waarvan je de taal niet verstond.

In 1992 ging ik popconcerten recenseren, veelal in Het Bolwerk in Sneek. Opeens maakte ik kennis met de Amerikaanse songwriter Freedy Johnson, de Haarlemse crossover-formatie Gotcha! en een bloeiende Amerikaanse hardcore-scene. Dingen die je doorgaans niet op 3 hoorde, wel bij de VPRO. Ik werd desondanks geen luistervink.

In 2005 lag dat anders. Qua hedendaagse muziek zat ik in de tegendraadse folkpop, pure avantgarde en geluidskunst. Opeens had ik het gehad met het verzadigde karakter van 2 en schakelde over naar 747AM, waar de VPRO de lakens uitdeelde. 'De Gezamenlijke Zenders Van Peasens En Moddergat' en 'De Avonden' waren doordeweeks vaste prik. Het laatste programma deed interviews en reportages over kunst en literatuur, afgewisseld met eigenwijze muziek. Ik hoorde er voor het eerst Espers, Ivy Tree en Kemialliset Ystavat. Tussen elf en twaalf was er dan een wisselend muziekprogramma.

Op maandag 'De Wandelende Tak' met veldopnames uit verre oorden, dinsdag 'Café Sonore' met geluidskunst. 'De Wissel' op woensdag kon zomaar eens Stockhausen zijn, maar ook Dylan of Emerson Lake & Palmer en het pionierswerk op de Moog van de laatste. 'Dwars' op donderdag kon ik door een vaste baravond in het jongerencentrum niet beluisteren. In september 2006 werd 747 Radio 5 en verhuisde VPRO naar de Concertzender.

Het is erg tragisch dat de laatste niet meer bestaat, toch hebben de VPRO-programma's het goeddeels gered en leven voort op 6 en worden 's nachts op 5 herhaald. Sinds een paar weken schakel ik weer geregeld over, heb ondermeer Mountain Man leren kennen. Luisterend naar het muzikale aanbod: Buiten zwaar obscure blues is er geen verleden, zelfs niet recent, er zijn geen sterren, geen hypes, geen hitparade. Alleen muziek van nu, vers van de pers, die je nooit weer gaat horen!

Waarom dit pleidooi? De VPRO heeft het zwaar te verdragen. Qua tv schijnt het bij tijd en wijle gênant te zijn. Maar op muziekgebied zetten ze de toon. Op 3 met de Luisterpaal en op 6 met tegendraadse klanken. Ook dat mag wel eens gezegd worden!

mijn liefde is niet gegroeid!

Okay, ik ben lui! Heeft met het benauwde weer te maken. Laatst verloor ik mezelf weer op singlehoesjes.nl. Eerlijk is eerlijk: Vijfduizend hoezen bekijken is niet te doen. En zo begon ik zomaar woordjes in te vullen in de zoekfunctie. De liefde en de jaren zestig zijn welhaast synoniem, dus 'love' in 'sixties' enkele pagina's met resultaten. Zie ik opeens The Lions Of Juda(h), mijn label vermeldt het met de h op het eind. Zou Peter hetzelfde gevoel hebben gehad als mij toen ik in 1996 de single tegenkwam?

Sinds mijn twee broers in Denemarken wonen, is dit vakantiebestemming no. 1 in in de familie, hoewel ik er sinds 1997 niet meer ben geweest. Een jaar ervoor tweemaal. In augustus 1996 had ik een missie. Ik had in mei Woodstock ontdekt in Herning, een boetiek met artistieke sixties-geïnspireerde kleding. Ik wilde een satijnen hemd zoals Rick Wright, de Pink Floyd-toetsenist, deze in vroege publiciteitsshots iedere keer in een andere kleur droeg. Het werd voor mij een 'warme oranje'. Kostda? Vijfhonderd gulden! Het feit dat die nog steeds leeft, zegt genoeg?

De rest van het vakantiegeld kon ik gaan besteden bij een boekwinkel in Herning. De eigenaar had jarenlang singles verzameld, in het bijzonder van Elvis. Nu hij een museum rondom 'The King' had geopend, werd het tijd afscheid te nemen van de duizenden overige singles. Ik deed er tot de zomer van 1997 flink boodschappen!

Het satijnen hemd van de zittende persoon trekt meteen mijn aandacht. Lions Of Juda? Kon wel eens psychedelisch zijn? Weer terug in Nederland deze als eerste opgelegd. Ik verwacht Electric Prunes-achtige muziek, maar... krijg Buffoons-achtige close harmony pop.

Ik zeg uit mijn hoofd dat het een Howard-Blakeley-productie is die we van Dave Dee en zijn gespuis en The Herd kennen. Een tegenvaller? 'Our Love's A Growing Thing' is met een beetje fantasie 'sunshine pop'. Ik heb hem niet grijsgedraaid...

en de vogeltjes hijgden

We hadden elkaar in twee maanden niet gezien. De laatste keer was de zondagmiddag voor mijn verjaardag. Ik was de avond ervoor overdonderd door Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra in Groningen. Bij mijn uitleg haalde ze haar neus op alsof ze wilde zeggen: Ik heb niks gemist. We zijn het over muziek niet vaak eens. We hadden toen een toast uitgebracht op mijn verjaardag. Zij beloofde me een cadeautje te kopen. Dat hoeft niet! ,,Nee ik weet iets leuks".

En zo gaf ze me gisteravond Russische koekjes en drie elpees. Van 'The Visitors' van Abba en 'Ticket To Ride' van The Carpenters moet ik normaliter spugen. Volgens mij weet ze dat ook wel. De derde kende ze niet, maar had ze vanwege de fleurige hoes uitgezocht. Bingo, Willemijn! Het is de elpee van Sweet People met 'Et Les Oiseaux Chantaient'. Hoezo 'camp'?

We zitten in De Zwetser, waar ze ondanks de aanwezige alto's, gothic's, metalheads en motorrockers afschuwelijk hippe muziek draaien. Mijn laat me kennis maken met de nieuwste hit van Enrique Iglesias. Niet onaardig! Best goed zelfs! Ook vraagt ze 'Let's Get Surfin' van The Drums aan, wat in een reclame moet zitten. Die staat nog niet in de computer van De Zwetser. Vanavond neergeladen en inderdaad best fijn!

Ik ben er in getraind om van veraf de letters op het beeldscherm te lezen. Zo weet ik altijd wat het volgende nummer is. Als ik 'Be My Baby' van Vanessa Paradis in de wacht zie staan, kan ik een 'yes' niet onderdrukken. Dan valt het nummer in en vertel ik dat ik altijd goede luim krijg van het nummer.

Haar gezicht betrekt. ,,Maar dit vréééselijk. Ik heb haar laatst op televisie gezien. Ze ziet er niet meer uit". Tja, ook zij is achttien jaar ouder geworden. ,,Neeeee, dat is het niet. Ze heeft haar gezicht laten veranderen. Een andere neus enzo. En ze is ook al getrouwd met die foute Johnny Depp". Ik ken Depp alleen van 'Blow', maar bovenal vind ik haar uitval even redeloos als een paar jaar geleden toen ze kwaad werd op mij. Ik had toen wat gezegd over een dame in de vijftig die haar net iets te dikke kont had verpakt in een 'skinny' die gesneden was voor haar 14-jarige nichtje. Dat had ik van haar niet mogen doen!

Gelukkig heeft ze meer argumenten om 'Be My Baby' vréééselijk (het is een toneelmiep!) te vinden. Ze hijgt wat mee met Vanessa en het is duidelijk dat Lenny Kravitz niet voor haar had gekozen.

Toch even gegoocheld en zo vond ik bovenstaande foto uit 2008. Ik zou er een moord voor doen om er op mijn 35e er zo uit te zien. Daar reageert ze inmiddels niet meer op. Ik mag ook niet meer zeggen dat we hartsvriendinnen zijn! ,,Nee Gerrit, gewoon vrienden". Ik zou anno 2010 nog best verliefd op Vanessa kunnen worden! Ze kijkt me vol medelijden aan...

Ach, dan richt ik me wel tot mevrouw Depp. Smachtend vraag ik u. 'Would you be my baby, baby'???

inspiratie té over...

Ik moest niet zeuren en gewoon de vruchten ervan plukken, maar het is moeilijk een keuze te maken. Was ik in maart begonnen met de intentie om zo nu en dan (2 à 3 berichten per week) een funk- of northern soul-single te behandelen, inmiddels schrijf ik (zoals het hoort) dagelijks. Als ik me had beperkt tot de blauwe bak en de houten koffer, was ik nu al halverwege geweest. Gelukkig raak ik op het blog evensnel verveeld van één stijl als achter de 'decks' en zo kwam langzamerhand de folk en avantgarde binnen druppelen.

En hier zit ik nu. Zondagmiddag bijna vier uur met nog een leeg opgeslagen bericht van zaterdag. Ik had vanochtend het plan gehad om te schrijven over de veemarkt die ik gisteravond heb bezocht. De pauwen die hun veren streken, hanen die in gevecht gingen om een kippetje en bovenal de inspectie van het vlees. Ofwel een nachtje stappen in Steenwijk met een aantrekkelijke blondine, die na ettelijke Affligem's een beetje stijfjes stond te swingen op de 'arrenbie' uit de jukebox. Opeens komt er een jong knaapje naast haar staan en begint net zo te bewegen. Dan bekijkt hij haar van voren. Niet zijn type? Te oud? Dikke dijen? Afijn, hij vertrekt weer even gauw als dat die is gekomen.

Ik had het dan kunnen hebben over 'Vu-Vuvuzela' van zo'n stuk talent, op de melodie van 'Besame Mucho' van Dennie Christian, maar dan alleen als ik een foto had gemaakt van de platgewalste toeter die potsierlijk uit een vuilnisbak stak. Maar ik had Mijntje (inderdaad, die van Jerry Jackson) net richting haar bedje kunnen bewegen, dus daar nam ik geen tijd voor.

Dan Spires That In The Sunset Rise? Terugkijkend op de afgelopen week, ben ik al off-topic gegaan met The Residents, Nora Keyes, Horrible Racefiets en de Tukse Kust. Daarover gesproken, meer dan tien jaar geleden schreef ik een resumé over de plaatsen waar ik had gewoond: Places. Best leuk om terug te lezen, hoewel in die tien jaar mijn mening ten opzichte van bepaalde plekken is bijgesteld. Okay, ik kijk nog even meewarig naar Jutrijp, maar de periodes Amsterdam en Sneek hebben al hun romantiek verloren. Tijd voor een 'Places Revisited'? Kan dus nog een weekje off-topic gaan...

Maar er moeten intussen wel gewoon plaatjes in de koffer komen. Zoals deze van Flaming Youth. Ik zou er een heel verhaal over kunnen schrijven, maar... tijd voor een kwisje. De drummer was acteur geweest en zou binnenkort erg beroemd worden, dat zweer ik je!

de Tukse ravage

Na anderhalf jaar van het warme bad van de Emmaus-commune in het Engelse Mossley te hebben genoten, ervoer ik de binnenkomst in de Emmaus in De Bilt als een koude douche. En ze zouden in die acht maanden vergeten de geiser op te stoken. Waar Mossley 'streng' was geweest ten aanzien van alcohol en drugs (alcohol niet in het gebouw, na herhaaldelijke dronkenschap volgde verwijdering, op drugs staat in Engeland gevangenisstraf) was De Bilt het andere extreme! Alcohol op de kamer? Geen probleem! Waarmee jezelf isoleren en klem zuipen in de hand werd gewerkt. Totdat ik bange vermoedens kreeg dat een Engelsman iets zwaarders gebruikte dan een onschuldig jointje. De leiding wilde me niet geloven en verder kreeg ik ook al geen steun. Een lang Hemelvaartsweekend Friesland en Tuk (het was een week, zover was mijn motivatie gedaald!) bracht de oplossing. Het modewoord van 2000 was 'sabbatical'...

Ik kwam naar een Nederlandse commune om een schuld bij de Rabobank weg te werken. Van het bestuur in De Bilt had ik toestemming gekregen een uitkering te ontvangen. Twee maanden steun zou genoeg zijn om dat op te lossen, de rest zou ik gebruiken om naar het Poolse Lublin te reizen en daar de commune in te gaan. De bewonersgroep was het daarmee niet eens en bedacht dat de weekopbrengst van de winkels me zou kunnen helpen. Dat laatste pastte beter bij idealist Gerrit, maar het bestuur weigerde en dwong me een uitkering aan te vragen.

Ik had ooit een plan gemaakt. Ik zou stukje-bij-beetje eigendommen hebben gesmokkeld naar twee koffers in het café. Vrijdagochtend zou 'action time' worden. Ik zou melden bij de boekhouder dat ik zou pinnen om het kostgeld te betalen, pinnen, koffers ophalen en weg! Ik zou die nacht weer oversteken naar Mossley.

Het bleef erbij, hoewel ik steeds meer het vertier buiten de gemeenschap ging zoeken. Lublin raakte van de baan. De ene had het over een immense kringloophal, een ander over een soepkeuken. In een mail had men geschreven 'we always need volunteers' en kon niet duidelijk maken of we zakgeld kregen of niet. Bovendien bracht De Bilt me aan het wankelen. Wilde ik de rest van mijn leven zo doorbrengen?

Na een bezoek aan mijn ouders fietste ik de zaterdags naar Tuk. De dinsdag erop bedacht ik 'De Tukse Ravage' als naam voor de uitgeverij van mijn debuutroman (die nooit uitkomt!) en de Ravage was begonnen. Ik had zwaar misbruik gemaakt van een logeeradres, daarmee een vriendschap verkwanseld, mensen in dronken bui zwaar beledigd en een toekomstig woonadres gevonden. Ik zou in Tuk een sabbatical nemen, intussen aan debuutroman (Geestelijke Toestanden) en biografieën van Mannenkoor Karrespoor en Sophie Van Kleef (die van de ranja met het rietje) werken. Geen van de drie kwam uit, wel woonde ik in De Karre en werd de ravage alsmaar groter!

Op zondag 25 juni 2000 leverde Toine mij af bij Harrie's huis in Tuk. Toine was ook verbolgen geweest over de behandeling in De Bilt. We zouden samen nog een boerderij kraken in Tul En 'T Waal, maar die was de week ervoor afgebroken. Tien jaar geleden kwam ik in Steenwijk wonen. Ik moet er niet aan denken om hier op mijn 80e dood te gaan, maar hou er ernstig rekening mee...

ra ra?

Het mag gewoon niet. Was ik druk bezig om het meubilair in mijn huis te verplaatsen, met name stoelen en banken, om mijn enthousiasme jegens The Who de vrije loop te geven: Ga ik op singlehoesjes.nl onder Sixties op 'Who' zoeken, in de hoop dat Peter een scan van 'Happy Jack' heeft staan, zie ik 'Share The Land' van Guess Who staan. Tja..., ik bedacht eergisteren nog om binnenkort eens de spotlights te richten op een, voor mij, redelijk recente ontdekking. En sinds die tijd 'gereedschap' in mijn soul-koffer. Daar heb ik al discussies over gevoerd. Vooral met mezelf!

Want mag je dit Canadese rockinstituut zomaar een plekje in de soul geven? Ik vind van wel. De zang komt dermate uit de tenen, dat sommige zwarte broeders en zusters ongeloofwaardiger overkwamen. En de 'heavy' gitaren, hier nog bescheiden, kwam je toen ook tegen bij The Temptations. Wie kan beter antwoord geven dan de groep zelf? Zij noemden in 1969 hun langspeler immers 'Wheatfield Soul'!

Het waren geen debutanten. Reeds in 1965 maakte de groep Chad Allan & The Expressions al platen. Om onduidelijke reden werd de naam Guess Who parallel gebruikt. Op de debuutelpee uit dat jaar klinken de mannen vooral erg Engels. Shadows-achtige instro's, rauwe rhythm and blues, dezelfde echo als van The Swinging Blue Jeans én een hit van een echte Engelse rock & roll-legende. 'Shakin' All Over' van Johnny Kidd & The Pirates schopte het in 1965 tot een 24e plaats in de Top 40.

'Guess Who kent om de vijf jaar een opleving in populariteit in ons land', luidt het fotobijschrift in het allereerste hitdossier uit 1977. En het klopt ook nog! In 1965 'Shakin' All Over', in 1970 'American Woman' en eind 1974 'Clap For The Wolfman'. Vijf jaar later bestond de groep niet meer, maar was de stem en gitaar van Randy Bachman wel te horen in de Top 40. Met 'Lui-Louise' scoorde hij eenmalig met Iron Horse.

Mijn fijne muziekvriendin Marianne, waarmee ik kwissen speel én samenstel, had eens hoegenaamd gebrek aan inspiratie bij het openen van haar muziekcomputer. Ze kon het door haar gezochte liedje niet vinden. ,,Dan deze maar. Die is altijd goed", zegt ze en ik sta oor-in-oor met 'These Eyes' van Guess Who, dat ik enigzins ken van de verzamelbox 'Superstars Of The 70s'. Het was zo lekker hem weer eens te horen, dat ik hem spontaan in mijn mp3-jukebox heb opgenomen.

Afgelopen september vond ik 'Share The Land' en kocht hem puur op het gevoel van 'These Eyes'. Ik heb geen spijt gehad. 'Share The Land' wordt in het begin zo beschaafd bezielend gezongen en later, na messcherpe harmoniezang van de anderen, mag hij nog even los. Nee, noem mij maar een halve zool, dat geldt niet voor Guess Who. Dit is gewoon hele soul!

er is leven na het doodgaan!

,,En weet je wie er binnenkort ook gaat trouwen?". Ik ben sinds vandaag weer helemaal op de hoogte van het wel en wee in Jutrijp, Hommerts en Koufurderrige. Ik moet mijn liefste moeder geregeld eraan herinneren dat ik al dertien jaar niet meer in het dorp woon en dus ook al wat namen en gezichten ben vergeten. Desondanks vertelt ze me van overledenen, dodelijke ziekten, mensen van mijn leeftijd en jonger die kinderen krijgen, dezelfden die een huis kopen in het dorp en aanstaande bruiloften. Het antwoord op deze vraag doet me van de tuinstoel tuimelen. Durk Piersma?

Durk Dea (Fries voor 'dood'). Een zonderlinge boerenzoon uit het immer exotische Koufurderrige (dubbele woordwaarde!). Eén van de drie meest loyale fans van ons. Wij waren Horrible Dying. Een zootje ongeregeld dat poogde deathmetal te maken. Voordat er een instrument was gekocht, was de poster er al. Een stukje huisvlijt van zanger Martin met 22 omgedraaide kruizen, 'burn the churches of Christ' en de belofte dat 'soon' de demo 'Inside Out' zou verschijnen. Hij moet nog steeds gemaakt worden.

De geboorte van Horrible Dying is bij een pot bier in de zuipkeet in 1992. We terroriseren daar 'de mietjes' met cassettes van Altar en andere gezellige brulapen. We zijn een jaar of 17, 18 en willen dorp en ouders in het harnas jagen. Zelf heb ik altijd weinig met het genre gehad, maar had wel creatieve ideeën om de kachel goed aan te maken. Ik worstelde mezelf in de band als organist(!) en manager. Willem Tell was de drummer, Loekie Turbo bassist, Ramon gitaar, Martin zang en ik was Satan en schreef zieke teksten.

Ons debuut was op 13 januari 1995 (jawel, vrijdag de dertiende!) in een volgepakte dorpskroeg. Willem had net een double bass-pedaal gekocht, beheerste die nog niet en daar leed zijn overige drumwerk onder. We waren geen PA gewend en dus klonk het bagger. Maar we waren bovenal ontzettend slecht! Ramon was toen al vervangen door Filthy.

Die stapte in april op, maar deed nog wel mee aan een concert in Gorredijk. Iemand uit het publiek had erg veel commentaar. Ja, hij speelde gitaar. Aangenomen! Onder leiding van Theo kwam er iets meer structuur, hoewel Willem benedenmaats bleef drummen. De blijdschap was groot toen deze in 1997 opstapte, hij werd vervangen door een drumcomputer. Loekie, Martin, Theo en nog iemand traden in 2007 nog op als Remnants, maar...

Hoewel in de kerk voor ons gebeden werd en wij staalhard door Gereformeerden werden genegeerd, zou alles toch nog op zijn pootjes terecht komen?

Willem is al jaren getrouwd en heeft drie wolken van kinderen, Loekie is sinds een paar jaar gelukkig met een meisje en verwachten een kind, Martin zit in dezelfde schuit, Durk gaat trouwen, Jelte en Ramon hebben ook al gezinnen... Met één is het slecht afgelopen! Vijf weken is zijn record qua relaties, heeft geen kinderen, vriendinnen zijn steevast tien jaar ouder, er zijn ook al mannen geweest etc. etc. etc...

een raar kind... maar wel lief!

Ik had Danielle Lemaire leren kennen toen ze in maart 2005 het tweedaagse Femmes-festival in het Belgische Hasselt opende. Toen met haar kleine liedjes. De volgende dag zou ze me op de zenuwen werken met haar partner Jan Van Den Dobbelsteen en Brientje van Maskesmachien, maar de liedjes bevielen me zo goed dat ik haar 10"-LP 'Perfect Surroundings' had gekocht. De fiets werd dan ook prompt gestart toen ik hoorde dat ze in de Hondenkoekjesfabriek in Nieuwleusen moest optreden. Maar... hoe kom je daar?

Niet via Lichtmis, dat is omfietsen. Ergens in Staphorst afslaan, maar waar? Er staat al een paar maanden een stukje over David McWilliams op stapel met andermaal het bewijs dat dronken mensen niet altijd de waarheid verkondigen. Ditmaal meende iemand dat ik over Meppel via De Wijk moest fietsen...

Ondanks het grijze weer is het benauwd. Tussen Meppel en De Wijk rommelt het al en na De Wijk word ik getrakteerd op stortregen. Ik schuil onder een boom, maar realiseer ook dat de performance over een uur gaat beginnen. Via Oud-Avereest en Balkbrug kom ik als een verzopen kat aan in Nieuwleusen. Ik maak kennis met Marc en Wilja en de laatste stopt mijn kleren in de droger, terwijl ik iets van hen kan aantrekken.

Daniëlle en het spontaan gevormde damesduo vormen de opmaat voor Nora Keyes. Die klinkt volgens haar bio als een 78-toerenplaat met de stem van een middeleeuwse verketterde heks. En, eerlijk is eerlijk, het klinkt ook zo! Nora is klassiek geschoold en hangt te pas en te onpas haar sopranenkeeltje op om de refreintjes te 'vullen'. De liedjes, boordevol mystiek, zijn aangrijpend griezelig. En die neurotische blik die ze de zaal inwerpt. Je dúrft gewoon niet te lachen.

Na een behoorlijk verrassend uurtje voor 'happy new ears' sluit ze af met 'After The Game'. 'By any means, this is no normal music', schreef een undergroundmagazine over haar, toch komt dit liedje het dichtste in de buurt. Het staat niet op haar 'full length', maar wel op een cd-r die ik spontaan aanschaf. En nog steeds roept het herinneringen op aan één van de tien meest memorabele optredens. En buiten het podium blijkt Nora een lief, ietwat verlegen, meisje te zijn!

Voor De Hondenkoekjesfabriek was dit een unieke avond. Er worden doorgaans geen liedjes gespeeld, maar is het toneel voor noise-performances. Daarover binnenkort meer!

kom maar op met die hittegolf!

De zomer is begonnen! Nu het weer nog... Hoewel de weerman van de Telegraaf vanochtend riep dat de temperaturen in rap tempo gaan stijgen en zaterdag en zondag boven de dertig komen te liggen, is hij een roepende in de woestijn. Zelf hoop ik dat hij ongelijk heeft, gezien ik zondagmiddag (binnen) moet draaien. Nee, volgens zijn collega's gaat de temperatuur wel langzaam stijgen, maar is van een hittegolf vooralsnog geen sprake.

En och, anders moeten we even drie jaar wachten, als de wetenschappers gelijk hebben. In 2013 zou de wedergeboorte van de zon plaatshebben. De weersverwachting is dan hier en daar een zonnestorm. En zal de lichtbron ons trakteren op deeltjes die ons GPS- en dataverkeer in een klap plat krijgt. Het Licht waarop zoveel mensen wachten kan kwaadaardig voor de gezondheid zijn. De zee overspoelt het land, de vulkaan spuwt as. Het is 'payback time' voor de natuur!

Nu is er geen vuiltje aan de lucht en fluit ik de hele dag al een vergeten liedje. 'Groovy Summertime'. Ik ken het van bovenstaande elpee van Katch 22. Sinds een uur weet ik dat het origineel van The Love Generation is. Ik vond Katch 22 in de legendarische zomer van 1999 toen ik in Mossley woonde. Legendarisch omdat ik een en al hippie was, mijn boeken- en platenparadijsje aan Manchester Road bestierde en niet te vergeten vanwege de 85% van de zonsverduistering die ik met vrienden zag in de buurt van Kaiserslautern.

'Groovy Summertime' van Katch 22 is een prima voorbeeld van 'sunshine pop'. In de lente doet het smachten, in de zomerse hitte voedt het en in het najaar hang je het zonder al teveel sentiment naast de korte broek in de kast. Maar eerst mag hij me voeden. Kom maar op met de hittegolf! Vooral na zondag...

betreden op eigen risico

Henk van Middelkoop had een weinig interessante gast en ook Avro's Nachtdienst heeft leukere gespreksonderwerpen gehad. En zo schakelde ik vanochtend de radio over van FM naar AM en nestelde mezelf in de nachtuitzending op Radio 5. Na twaalven herhaalt de VPRO daar programma's van Radio 6 van de voorgaande week. Ik had uitgekeken naar 'Café Sonore', maar de daar gespeelde radiofonische compositie werd door mij 'te gepolijst' gevonden. Voor die tijd twee uren met opnames van het Roma-festival in Tilburg en de wondere wereld van Berry Kamer in 'Dwars'.

Middels de laatste ontdekte ik dat het, in ondergrondse cirkels, bejubelde Ierse improfolknoiserock-gezelschap United Bible Studies slechts bij vlagen boeit. Ook het nieuws dat Ben Chasny weer een nieuwe groep heeft. Muzikaal net zo langdraderig als Six Organs Of Admittance, waar ik tot mijn spijt ooit twee elpees van heb gekocht. Dé verrassing was The Mountain Men, vier dames uit Vermont met gitzwarte, maar engelachtig gezongen, folksongs.

Ik kijk even opzij en staar in de gezichten van The Beatles. Nou ja, voordat ze werden ondergekalkt. Het vinyl moet even grondig gereinigd worden, want ik ben op zich wel 'in the mood' voor een uurtje Residents. Net zoals ik wel eens kan genieten van Wolf Eyes of FCKN BSTRDS op oorlogssterkte.

In 1973 werd ook al besefd dat het niet alledaags is. 'Listen closely to this record, let the strangeness wear off through a couple of plays', valt op de hoes te lezen. Is bij mij niet gelukt. Het blijft nu eenmaal een hele rare plaat!

The Residents schuimden vanaf de eind jaren zestig rommelmarkten af op zoek naar tapes. In hun collectie zitten vooral veel banden die vanuit Vietnam naar het thuisfront werden gestuurd. Geëmotioneerde soldaten die hun familie een fijne kerst toewensen of samen een hymne zingen. Maar ook studiotapes van bekende artiesten die hun boekje te buiten gaan. Zoals Lee Hazlewood die zwaar beschonken 'These Boots Are Made For Walking' probeert te zingen.

The Residents mogen met dit album verantwoordelijk worden gehouden voor het latere 'samplen' en 'remixen'. Desondanks is het geen dansmuziek. Muzikaal zijn het de jazzy intermezzo's die we van Captain Beefheart kennen. En zo komen we bij The Mysterious N. Senada. Hij en de Brit Snakefinger hebben enige tijd gewerkt met The Residents, zelfs hun enige optredens gedaan. Wie The Residents zijn is een even groot mysterie. In 'N-er-gee' klinkt die stem echt als Don Van Vliet.

N. Senada zou op poolexpeditie, maar zou eerst de foto's voor de hoes laten afdrukken. Deze foto's toonden drie van de vier als John, Paul en George met een vissenkop (Crawfish) en Ringo met een zeester (Starfish). Senada verdween met de foto's. The Residents, gefrustreerd, had niet de fut om de fotosessie overnieuw te doen. Eén van hen pakte thuis 'Meet The Beatles' uit de kast en begon te fröbelen. Waarvan akte!

Zonder dat iemand weet wie het nu precies zijn, verschijnt nog jaarlijks een plaat. Allemaal zwaar ontoegankelijk, ook al bracht men in 1981 'The Commercial Album' uit. Eentje die ik nog zoek is 'Third Reich'n' Roll' met 'Hitler Was A Vegetarian Pts. 1 & 2'. Inderdaad, niet een héél klein beetje vaag...

vogeltje, wat juich je vroeg

Zondagmiddag 18 februari 2001. Via een spectaculaire, welverdiende, afdaling sjees ik met mijn fiets Huddersfield binnen. Een gevoel van euforie. Ik ben er immers bijna! Als iemand me toen had tegengehouden en me had herinnerd aan wat me nog wachtte... Desondanks kan ik de uitnodiging van een pub niet weerstaan en niet veel later laaf ik me aan een groot glas cola. Ja, ook toen werd er even niet gedronken. Ik had tweede kerstdag voorgenomen mijn eerste drankje van het jaar in de Tollemache Arms in Mossley te nuttigen. En daar was ik nu vlakbij?

God mag weten hoe lang ik heb geslapen. En mag ik hem ook meteen danken dat ik wakker ben geworden. Ik had met min-zes gemakkelijk mijn Waterloo kunnen vinden op het bankje op een verlaten heuveltop tussen Headingley en Bradford. Verder ben ik vanaf gisterochtend acht uur in beweging, toen ik de boot in Hull af fietste. Het zou een 'easy piece' worden: Dertig kilometer naar York, daar inchecken in de jeugdherberg van Clifton en maandag verder naar Mossley. York bleek overspoeld met toeristen in verband met het Vikingfestival. Het centrum van Leeds bleek verder dan verwacht en ik arriveerde daar kort na elven. Te laat om een plek in een pension te krijgen, ook al krijg ik assistentie van een paar aangeschoten schatten die hun charmes in de strijd gooien. De portier heeft wel oog voor de 'birds', maar blieft geen langharige Nederlander met een fiets.

Het andere pension waar de engeltjes het over hebben, zit in Headingley en blijkt een YMCA te zijn. Dan maar verder fietsen. Nadat ik vernikkeld wakker wordt, moet ik trappen tot Bradford om weer warm te worden. Op de zondagmarkt van Wakefield pauzeer ik langdurig voor heel veel 'milky tea' en ettelijke porties 'bangers and beans on toast'. Die maaltijd heb ik in Huddersfield alweer verwerkt, zodat ik nu aan een 'jacked potato' met cheddar en chips zit.

De radio, die steeds ver op de achtergrond heeft gespeeld, wordt opeens harder gezet. De plechtige violen doen me denken aan 'High' van Lighthouse Family. Dan een lijzige stem. 'You're beautiful, that's for sure'. Ik ben 'all ears'. Dan het refrein. 'I'm like a bird, I only fly away'. Ik verslik me zowat in mijn aardappel.

Natuurlijk werd het een hele grote hit en er is een tijd geweest dat ik hem niet kon horen. Vele jaren later krijg ik goede luim van het liedje en voel me weer net zo euforisch als in Huddersfield.

Ik had de Yorkshire Moors ernstig over het hoofd gezien. Het stijgingspercentage valt mee, alleen stijgt het constant en dat vijftien kilometer lang! En ook Saddleworth is allesbehalve een pannekoek. Nee, ik was nog eens zes uren onderweg!

de reïncarnaties van Patrick

Hoeveel levens heeft een mens? Ja, hallo zeg! Gaan we een beetje filosofisch doen temidden van de elpees en singles? Blijkbaar kun je meerdere malen de hemel bereiken. Of zou je deze alleen kunnen binnentreden met hoed en stropdas? Waar gaat dit over? Terug naar de muziek graag! Okay, ik ga vandaag een virtuele elpee in mijn koffer stoppen. Natuurlijk bestaat hij wel, maar is voor een billijke prijs (lees: beneden de 90 euro) nog niet op mijn pad gekomen. En qua singles heb ik ook nog een verlanglijstje.

In de eind jaren zestig is Denmark Street het muzikale hoofdkwartier van Engeland. In de Londense straat wisselen de platenmaatschappijen, muziekuitgeverijen en studio's elkaar af. Onderbroken door een enkele koffiebar waar studiomusici als Jimmy Page en Ritchie Blackmore hun bak leut nuttigen. Denmark Street is ook een toevluchtsoord voor hen die het willen 'maken'. Doordat de medewerkers van platenfirma's er komen, zijn de draadjes bijzonder kort.

Zo zwerft daar een ambitieuze Ierse jongeman rond. Zijn naam is Patrick Campbell-Lyons. Hij ontmoet een Griek met een echte Griekse naam die me even ontschoten is. Zoals ik al zei, waren de draadjes kort en voordat iemand het in de gaten heeft, is er een single uit. Of heeft niemand iets in de gaten? Nirvana heeft blijkbaar wel een tv-optreden gedaan naar aanleiding van 'Pentecost Hotel'.

De elpee 'The Story Of Simon Simopath' en het schitterende miniatuur op 45 toeren 'Tiny Goddess' maken evenmin indruk. De derde single, 'Rainbow Chaser', komt het dichtstbij. In Engeland bereikt het een 38e plaats, Veronica houdt de single wekenlang in de Tipparade. Het album 'All Of Us' houdt potentiële kopers af door de afschrikwekkende hoes. Het maakt niet uit hoe hard de vakpers roept dat ze hier iets bijzonders hebben.

'All Of Us' is een 'time piece'. The Beatles hebben met 'Eleanor Rigby' en 'Sgt. Pepper' laten horen dat pop en klassieke arrangementen prima samengaan. Er zijn echter maar weinig die daarop iets smaakvols kunnen toevoegen. Nirvana slaagt op 'All Of Us' daarin. Het is één van de mooiste barokke popalbums uit die tijd. Gelukkig realiseert een breder publiek dat sinds een paar jaar, want toendertijd raakten ze de plaat aan de straatstenen niet kwijt!

In 1969 gelooft Island er ook niet meer in en loost de groep. Die staat op barsten. Onze Griekse vriend zou gedesillusioneerd naar huis zijn gegaan. Patrick Campbell-Lyons geeft niet op, hoewel Nirvana in onbruik raakt. Als Pica en Hat & Tie neemt hij zelfs nieuwe versies van Nirvana-singles op, maar zonder succes. Island koppelt in 1976 'Rainbow Chaser' aan 'Tiny Goddess' in het kader van hun reissue-serie, maar resulteert evenmin in een opleving. Dan krijgt Patrick een ingeving. Een liedje met een vette knipoog naar tien jaar geleden. Met behulp van een koor neemt hij het op als... Nirvana! De single 'Love Is...' doet buiten de Tipparade in Nederland helemaal niets. Van Patrick is op artistiek niveau weinig meer vernomen.

Drie jongens uit het Amerikaanse Seattle zullen eenmaal in de clip van 'Lithium' refereren aan hun naamgenoten. De groep Nirvana wordt door Ed Sullivan geïntroduceerd. Of de originele Nirvana dit aan de hippe grunge-helden heeft te danken, maar er ontstaat interesse in oud Nirvana-materiaal. Sommigen spreken van de beste jaren zestig-elpee. In 1999 verschijnt een box met het verzamelde werk. Platen van deze Nirvana zijn tegenwoordig een fortuin waard!

eindelijk volwassen deel 4: nr. 31

'This day is the first day of the rest of your life', prijkt op een bord op de trailer vol handel van Piet De Boer. Helaas zit zijn dochter er niet tussen, bij wie ik als kleuter iets voelde dat later als 'vlinders' zou worden uitgelegd. Zoals ik eerder memoreerde in deze rubriek was eens in de twee jaar een rommelmarkt in het dorp. Ik mag van mijn moeder, al bijna 72 jaar inwoonster van Jutrijp, vast niet zeggen dat dat het enige was wat er in die twee jaar in het gat werd gehouden, maar zolang dat mensje nog geen internet heeft...

Het is zaterdag 17 juni 1989, ik ben veertien, en krijg vijf gulden zakgeld per week. Het verzamelen van Citroëns in miniatuur begint te vervelen en ik ga me storten in de singles. Een paar weken geleden had ik al 'die hele dure' van The Moody Blues gekocht: 'This Is My House' moest maar liefst vijf gulden kosten. Daar ging weer eens het bandenplaktientje dat we altijd bij ons moesten hebben...

Op deze vroege zaterdag tel ik dertig singles. Eenendertig koop ik 's ochtends bij Piet: 'The House Of The Rising Sun' van The Animals. De Nederlandse Columbia (de afgebeelde hoes is Amerikaans) in een neutraal EMI-hoesje. Hoezo een klassieker? De single markeert sedertdien de start van mijn verzameling.

's Middags koop ik nog de twee overgebleven singles. Ook niet verkeerd! Hoe vaak kom je tegenwoordig 'Twinkle Toes' van Roy Orbison (1966) en 'Little Girl' van The Troggs (1968) in hun Nederlandse fotohoezen tegen? De schade bedraagt een kwartje per single, The Troggs kreeg ik gratis! Compensatie voor Simone?

Het was zomers warm. Dat is vooral af te lezen aan de elpees die ik van mijn tante krijg. '24 Carat Purple' van Deep Purple en 'Live' van Bob en zijn Wailers zijn zo briek als een hispel. Dat is een mooi Friecisme! Ik hoorde het me laatst echt iemand zo vertellen! Vragende blik. Okay dan, zo krom als een hoepel...

Twee jaar geleden werkte ik samen met Alice. Haar dochter was de volgende dag jarig, de zeventiende. Alice haalde herinneringen op aan de zaterdag van de bevalling. Hoe heet het was geweest! Ze was compleet verbaasd toen ik haar feliciteerde met de negentiende verjaardag van haar dochter.

Nog een ezelsbruggetje: Broer Henk is vandaag jarig. Op het gebied van plaatjes verzamelen mijn inspirator. Misschien is het alleen daarom al mooi om de zeventiende juni als datum aan te houden. Als soort van eerbetoon...

het beste jaren zestig-album van deze eeuw!

Sinds mijn hernieuwde binnenkomst op het Golden Beat Years-forum, heb ik de vraag gesteld wat het favoriete jaren zestig-album van de leden is. 'Forever Changes', 'Odyssey And Oracle', de eerste van Yes, 'Dusty In Memphis' en nog een aantal kwamen binnen als reactie. Ik had zelf afgetrapt met de Amerikaanse versie van 'Mr. Fantasy' van Traffic. 'S.F. Sorrow' was op het laatste moment gesneuveld.

Nog even erover nagedacht de hoender in het knuppelhok te gooien en 'Ta Det Lugnt' van Dungen te kiezen, maar ach... Feit was dat Arjen van de Zwolse vinylspeciaalzaak Minstrel moe werd van mij. Ik was in de veronderstelling dat hij constant een andere plaat opzette. Ik hoorde zoveel verschillende stijlen muziek! Bij het horen van de prijs moest ik even slikken, maar betaalde desondanks de gevraagde 32 euro.

Gedurende de jaren 2005 en 2006 ligt 'Ta Det Lugnt' dagelijks onder de naald. Dungen is dan nog min of meer een eenmansactie. Gustav Ejstes had zich in de hiphop bezig gehouden. Waarom 'samplen' als ik het ook zelf kan maken. Bovendien kwam het Engels niet accentloos uit zijn mond. Zou hij nooit meer doen...

Als Dungen maakte hij twee albums, beide doorspekt van progrock, psychedelica en de voorliefde van analoog en jaren zestig. Ook schreef hij een liedje voor de Zweedse soundtrack van 'Jungle Book'. Na 'Ta Det Lugnt' zou Ejstes uit zijn muzikale vrienden een band formeren. Ze zijn nog immer actief, vorig jaar verscheen 'Dungen 4', maar er wordt mij téveel gejamd.

'Ta Det Lugnt' is een bonte verzameling barokke pop, flitsende psychedelica en bombastische prog. De eerste mens moet nog voet zetten op de maan! Het zal nooit 1971 worden. Foute boel: Zou betekenen dat Gustav niet geboren zou zijn, uw scribent evenmin. Dit verhaal zou nooit geschreven zijn. Internet zou niet bestaan... Gelukkig is het album in 2004 opgenomen en hoeft het de lezer geen 32 euro te kosten om kennis te maken met Dungen!

sprookje zonder goede afloop?

Ja, of we moeten de recent verschenen cd 'Feelings And Fairytales' tot die goede afloop rekenen. En dan vooral de gunstige kritieken die alom klinken. Nederland heeft in Anneke Konings haar eigen Collie Ryan of Vashti Bunyan, een godvergeten zangeres waarvan het aloude werk niet geheel tijdloos is gebleken, maar als het ware wel een stukje, tot voor kort ontbrekende, tijd herbergt. De cd bevat het werk van Konings uit de jaren 1971 tot en met 1975.

Het sprookje begint in Oudewater, waar ooit de dames werden gewogen. Degene die té licht werden bevonden, wachtte een gruwelijke dood. Anneke is daarentegen een prinsesje dat op negenjarige leeftijd haar eerste liedje schrijft en tien jaar later op televisie 'De Heilige Auto' zingt. De platenmaatschappijen staan in de rij, maar Konings kiest voor Munich. Munich deed in 1969 de Nederlandse distributie van Creedence Clearwater Revival en dat liet toen al te wensen over en ook de single van Anneke komt te laat.

Wel krijgt ze alle vrijheid van Munich om haar debuutalbum 'Feelings' te maken. Covers van Leonard Cohen en Jesse Winchester, maar bovenal haar eigen nummers sieren de plaat. Het heeft de kinderlijke onschuld van Melanie en Vashti Bunyan. Intussen noemt ze zich ook nog even Andeane, ondermeer voor bovenstaande single. 'Lovers Bye Bye' is overigens uit de pen van Don Rosenbaum, bekend van 'Swimming Into Deep Water'.

Drie jaar later verschijnt 'Tussen Zon En Maan'. Deze verschijnt op Elf Provinciën met ondermeer Vader Abraham, Corry en Jacques Herb in de catalogus. Hoewel geheel Nederlandstalig is dit album veels te progressief voor dit label. Anneke is in haar teksten gegroeid. Weg is de naïviteit van haar debuut, hier is een eigentijds tekstschrijfster, maar helaas met de foute platenmaatschappij achter zich.

En daarmee eindigt het sprookje. Haar persoonlijke leven kent nogal wat tegenslag, vooral als haar zoon omkomt bij een verkeersongeluk. Wel gaat ze weer liedjes schrijven om deze ervaring te verwerken. Maar haar platen uit de jaren zeventig lijken voorgoed vergeten, behalve door enkele fanatieke verzamelaars.

Maar dankzij Matthijs Linnemann en Hans Von Seydlitz krijgt het sprookje een vervolg. 'Sprookje' van het tweede album wordt op de Concertzender gedraaid en beide heren ontdekken de twee prachtige albums, die dankzij Excalibur nu weer op één cd verkrijgbaar zijn. Het was toen al geen muziek voor miljoenen, tegenwoordig evenmin, maar wel een schitterend document van een verloren hoofdstuk uit de Nederlandse folk-historie!

waait wel weer over...

Eindelijk gerechtigheid op de hitparade! The Beatles zitten te mediteren in India, van die afschuwelijke Hendrix hebben we sinds december niets meer vernomen. Ik heb altijd al gezegd dat de beat wel zou overwaaien. En dan The Stones, hahaha, die zijn met hun satanische elpee goed afgedroogd. Net wat ze verdienen! Nu dus ruim baan voor echte muziek. Kom maar op, Heintje, Heikrekels, Paul Mauriat, jullie tijd is gekomen!

Het is mei 1968 en het is niet alleen lente in Praag. Vanuit het niets verschijnt opeens een Amerikaans trio op de hitparade. De single is slechts een bescheiden hit op de Billboard geweest. Niet zo vreemd, want de groep behoort toe aan de zogenaamde 'underground'. Hun geluid is dermate smoezelig, dat we er in Nederland na een week ook niets meer van horen.

Dat pakt anders uit. 'Summertime Blues' van The Blue Cheer stoomt moeiteloos door naar de hoogste tree in de Top 40. Philips heeft dan net de muziekcassette geïntroduceerd en met een speciale promotiecampagne, waar ook het album 'Vincebus Eruptum' deel van uitmaakt, prolongeert het succes in Nederland. Hoewel de singles 'Just A Little Bit' en 'The Hunter' niet verder dan de tipparade komen.

'Vincebus Eruptum' is een buitengewoon rauw album. Alles bromt en kraakt op tien. 'Outside Inside' is ruimtelijker, doordat de drums op locatie zijn opgenomen. Niet glad, maar wel gepolijster dan de voorganger, met veel Hendrix-achtige wah wah-pedalen.

The Blue Cheer zal in Europa uitgroeien tot een cult-act. Na de eerste ontbinding in 1971 gaat de groep tot midden jaren negentig, in wisselende bezetting, regelmatig op Europese tournee. Doordat zij meer rock & roll in hun bluesrock stopten dan The Cream en Jimi Hendrix, worden ze onterecht als de grondleggers van de hardrock bestempelt. Daar kwam meer bij kijken dan alleen maar knoert hard spelen. Nee, dan kom ik uit bij het debuut van Black Sabbath.

budget-audiofiel

Kan ik mooier beginnen dan met een, naar ABN omgezet, citaat van mijn bevriende audiofiel Pico? 'Een ander heeft een Opel Vectra en een waardeloze installatie, ik heb een goede installatie en een fiets'. Hij zette zijn eerste stap in 2001 met een, door Johan Ketelaar uit 'T Harde, gemodificeerde set van twaalfduizend gulden. Tot mijn grote spijt heeft hij die ingeruild voor een, naar mijn mening, veels te klinisch geluid.

Ik maakte in 2006 kennis met zijn vorige installatie. Ik had ondermeer de CD-R 'Amulet' van Fursaxa meegenomen. Over een goede audio hoor je in het begin een glas sneuvelen. Een beter bekend voorbeeld is de bromvlieg in Roger Waters' bijdrage aan 'Ummagumma'. Die komt halverwege het nummer al langsvliegen, maar hoor je op een goedkope installatie pas tegen het einde.

Pico heeft het wel geprobeerd. Ik heb zijn oude tangentaire platenspeler met versleten naald. Dat gaat 400 euri kosten om te vervangen, maar dat is de speler niet waard. Twee jaar geleden kwam ik een set Wharfedales tegen op een rommelmarkt. Voor 15 euro was de koop snel gesloten!

Tot zaterdag stonden ze evenwel in de schuur. Mijn hondstrouwe Teleton (16 jaar gebruikt!) werd té licht bevonden en mijn voorkeur ging uit naar een Marantz-versterker. Die trof ik zaterdag bij de kringloopwinkel. Hoewel het me financieel niet schikte (tent moet vervangen, nieuw paspoort e.d.), heb ik toch de gevraagde 35 euro betaald.

Vijftien euro draad en voor 65 euro samen heb ik een installatie om trots op te zijn!

om nooit te vergeten...

Ik kan me maar van enkele ochtenden herinneren dat ik onvergetelijk wakker werd. Dan denk ik bijvoorbeeld aan Derde Kerstdag 2000 na 96 uur op een barkruk te hebben gezeten, overigens goed voor een tweede plaats. Maar ook deze fraaie zaterdagmorgen. Nadat afgelopen week schoon schip werd gemaakt in mijn huis, slaap ik deze nacht voor het eerst in 'mijn' bed. Dat bed hadden mijn ouders in 1996 voor mij gekocht. Het is 2.20 meter lang en dus hoef ik niet langer met kromme knieën te slapen. Sinds gisteravond staat die op de Rembrandtstraat.

Na de schoonmaak is mijn huis erg leeg en bovendien teer ik nog op mijn vakantiegeld, dus vandaag even een rondje kringloop doen. Eerst naar Van der Laan, een boedelhal op Groot Verlaat. Een jaar geleden had ik er verscheidene Uriah Heep-elpees gekocht. De platen waren nu naar boven verhuisd. Qua singles enkele Engelse hits van rond 1965 waarvan geen enkele interessant is. Anita heb ik al snel aan de kant gegooid. Bij de definitieve selectie bekijk ik hem nog eens. Verhip, dat lijkt wel...

Hij kostte mij 20 cent. Buiten sta ik helemaal te 'shaken' en tik met bibberende vingers een bericht op het Steenen Forum. Dan naar de kringloopwinkel. Dat levert Taroub op, 'Memphis' van Lonnie Mack en drie, tot nu toe ongelezen, boeken over de Sei Baba. Dan voor koffie naar De Karre waar de immer goedlachse Marjolijn er weer erg 'appetijtelijk' uitziet, zoals een vroegere huisbaas dat uitdrukte.

Eenmaal thuis blijkt dat ik een goede koop heb gedaan. Als single vrij zeldzaam en gezocht, als mp3 niet leverbaar! Daar breng ik drie weken later verandering in. Ik heb begrepen dat Anita Meyer zélf het nummer ook was vergeten.

Qua stem onmiskenbaar, 'I Am Remembering' is een aanstekelijk liedje met een enthousiast refrein. Maar ik geef toch de voorkeur aan 'Why Why'. Die woorden zou ze dertien jaar later herhalen, hoewel nu iemand het haar moest vertellen. 'Why Why' is een mooie midtempo ballade.

Dat was zaterdag 12 juni 2009. Het weekend dat ik na weken zweven weer op aarde landde en ontdekte dat op deze planeet een leven zonder alcohol de moeite waard is. Het stelt me in de gelegenheid zondag 150 kilometer te fietsen en na een nacht slaap zo fris als een hoentje uit bed te springen. Een herinnering voor als de verleiding van een slokje te groot wordt. Inderdaad om nooit te vergeten!

even een boompje opzetten

,,Bij ons gaan de dingen altijd in de verkeerde volgorde", concludeert Bias Boshell in 2008. Normaliter gaan heruitgaven in chronologische volgorde, maar bij Trees is dat andersom. Het hippe Engelse duo Gnarls Barkley gebruikte een sample van hun tweede album 'On The Shore' uit 1971. Een plaat die sinds jaar en dag hoog op de lijstjes van verzamelaars staat. Die werd in 2007 opnieuw uitgebracht, een jaar later gevolgd door het debuut 'The Garden Of Jane Delawney'.

Het begeleidend cd-boekje van de tweede is erg vermakelijk. Bias schrijft met de nodige zelfspot hoe men leeft op havermout en droomt van een Ford Transit met luchtgeveerde stoelen, hoewel een voedzame maaltijd ook erg welkom is! Over het stemmisbruik van zangeres Celia Humphris die na afloop van een optreden keelsnoepjes kauwde met een dichtgeknoopte sjaal om de hals. Over hoe de jongens, om de lieve vrede te handhaven in de band, elkaar hadden gezworen niet aan te pappen met de zeer aantrekkelijke Celia. Dat heeft moeite gekost!

Hoewel Celia's bereik hoger is dan dat van Sandy Denny, zit Trees in hetzelfde vaarwater als Fairport Convention. Bestaande folkmelodieën die overgoten worden met een progressieve rocksaus. Zoals het titelnummer? 'The Garden Of Jane Delawney' had voor hetzelfde geld een traditionele folksong kunnen zijn, maar Bias schreef het in 1966. Trees bestond toen nog niet, Celia was niet in zicht en volgens Bias kwam 'het gewoon bij hem op'. De naam Jane Delawney is verzonnen, het bekte goed, en met die tuin is ook niets aan de hand. Newcastle Brown Ale zal de zwaarste drug zijn geweest, die Bias toen gebruikte.

Het nummer verwerft bekendheid doordat het is opgenomen op 'Fill Your Head With Rock', een dubbelelpee uit 1970. Het zet voor Trees weinig zoden aan de dijk. De plaat is een matig succes, hoewel de Ford met luchtgeveerde stoelen er wel komt. Vervolgens zal het een kluif zijn om de dure bus op de weg te houden!

Na drie jaar valt Trees voor de eerste maal uiteen, maar ze blijven contacten onderhouden. In de zomer van 2008 nemen ze twee nummers op die ze in de begintijd vaak speelden, maar die nooit de plaat hebben gehaald. Het blijkt dat Celia's stem niet erg geleden heeft. Even rekenen, ze moest onderhand tegen de zestig zijn, maar qua stem heeft ze de eeuwige jeugd!

bliksem, dat gedonder ook altijd!

Het past geheel in het Hollands klimaat dat na drie opeenvolgende warme dagen een flink bak onweer mag komen. En soms verlang je daar ook naar. Vanmiddag bijvoorbeeld. Het is dermate broeierig benauwd dat een bui zeer welkom is. Ik fiets naar Meppel met de jas ver weggestopt in de rugzak. Ik verlang naar een ijskoude douche van zure regen. Dat zal uitblijven. Buiten een paar klappen op maandag laat een stevige onweersbui op zich wachten.

Toen ik nog bij mijn ouders woonde, ging ik altijd een kwartier voor aanvang van het onweer naar mijn kamer en draaide 'Storm And Thunder' van Earth & Fire dan over mijn hoofdtelefoon. Het nummer pakt precies de voelbare spanning die vooraf gaat aan zo'n bui. 'The haymakers they go away, hiding for a storm. A flash of lightning strucks'. En dan is het voorbij met de mooie dag en begint het gedonder pas goed!

Maar zou het ook zonder de tekst lukken? Ik denk van wel. De muziek van Earth & Fire kan zo subtiel aandoenlijk zijn, maar tegelijk ook zeer dreigen. Chris Koerts vertelt al het grootste deel van het verhaal met orgel en mellotron. Maar wie wil nu het lieve stemgeluid van Jerney Kaagman missen? De jongens? In een recent verschenen biografie laten die zich niet al te vleiend uit over de zangkunsten van Kaagman.

De fans allerminst. Menig jongeman verdrong zich in de zaal achter een paal, zodat de bobbel in hun broek niet zo opviel. Hetzelfde verhaal gaat ook de ronde over optredens van Shocking Blue en Middle Of The Road in Witte Paarden. Over de talloze concerten van The Cats aldaar gaan weer andere verhalen...

Hoewel Earth & Fire tot 1977 alleen maar top 20-hits heeft, is het toch een typische elpee-groep. Zo leerde ik vorig jaar dit nummer in de context van het album 'Song Of The Marching Children' kennen, als onderdeel van een songcyclus. En dan is het inderdaad heiligschennis om zo'n werk tot een single te verbouwen... Edit: De fotohoes is overigens de Belgische. Die had ik nog nooit gezien, dus vandaar dat ik hem gebruik.

hand in hand, kameraden!

Toen zangeresje Lulu werd geconfronteerd met 'She'd Rather Be With Me' van The Turtles, toen die net uitkwam, snoof ze: ,,Dat is toch dat groepje uit Amerika van 'Happy Together'? Ik meende dat dat echt een eendagsvlieg zou blijven". Het kan de Engelse Lulu niet kwalijk genomen worden. The Turtles waren allerminst debutanten en had bij elkaar al meer hits gescoord dan Lulu in Engeland. Dat 'Happy Together' de belangrijkste reden is om The Turtles te herinneren, zij zo. Maar de mannen hadden meer noten op hun zang!

Liever had ik een hoesje gebruikt van een minder bekende single. Die van 'You Know What I Mean' moest ik zelf maar een scannen. Deze symfonie van drie minuten komt vast nog eens aan bod. Of 'You Showed Me', dat in 1991 een top vijf-hit opleverde voor Salt'n Pepa, met 'Buzzsaw' op de flip. DJ Soul-X gebruikte ooit de naam Buzzsaw, maar als de kroegbaas dan tussen haakjes Solex neerzet, dan zit er niets anders op toch maar de naam te veranderen.

Ooit heette The Turtles The Crossfires en speelden surf, maar ongetwijfeld ook 'Louie Louie'. Als The Turtles gaan ze aanvankelijk op de folkrock-toer met Dylan's 'It Ain't Me Babe' en P.F. Sloan's 'Let Me Be', maar haakt in 1966 met 'You Baby' in op de 'good time music' van onder andere The Lovin' Spoonful. Het off-beat 'Grim Reaper Of Love' is al een voorbode van de hippe psychedelische geluiden van 1967. Dit ontbreekt gelukkig in 'Happy Together' waardoor het liedje de eeuwige jeugd heeft. 'Het nodigt de mensen uit elkaar een hand te geven', schrijft Mark Volman op een platenhoes.

Na 'Happy Together' is het commercieel gezien sappelen. De elpee 'Turtle Soup', een productie van Ray Davies, is in verhouding een bescheiden succes. De singles-opvolgers zijn zondermeer briljant. 'You Don't Have To Walk In The Rain', 'She's My Girl' en 'Sound Asleep' zijn juweeltjes. 'Can't You Hear The Cows' zou de eerste popsong zijn waarin een Moog wordt gebruikt. En dan is er het bizarre 'Battle Of The Bands'. 'Elenore' is eind 1968 de reddingsboei voor The Turtles. Het sukkelt nog een jaar door, hoewel er aan kwaliteit niet wordt ingeboet.

Frank Zappa contracteerde ooit Alice Cooper nadat deze als 'slechtste band van L.A.' werd gestemd. Dat Howard Kaylan en Mark Volman als Flo & Eddie in de Mothers worden opgenomen heeft een zelfde reden. In 1966 had een producer tegen The Mothers Of Invention gezegd: ,,Als jullie mij het toestaan, poets ik jullie imago ietsje op en maak ik je net zo groot als The Turtles". Ze hadden de arme man uitgelachen!

een mooie kop!

Het kiezen begint vandaag al. Hoewel het vanaf het middaguur al bekend is dat het over Barbara McNair moest gaan, heb ik last van zweverij. En het lijkt veel op de verkiezingen: Ik kan maar niet kiezen uit de koppen. Ik blijf morgen zweven tot het stemhokje en ook hier zweef ik tot de laatste zin, want dan pas ga ik de kop er boven zetten. Het zal wel iets met schoonheid worden. Of toch?

Ruim een jaar geleden op de psychiatrische afdeling waar ik enige weken resideerde. ,,Wat vindt je hiervan?". Tegenover me staat de Crea-Bea van de patiëntengroep met in haar handen een schaal gemaakt van een Atlantic-elpee. Even breekt me het zweet uit. Ze zal toch niet...? Nee hoor, het is niet mijn eerste van Led Zeppelin. Ze wijst me een kast in de huiskamer. Daar liggen twee grote stapels elpees.

Ik heb begrepen dat deze platen ten behoeve van de creatieve therapie zijn. Veelal bekraste ex-bibliotheek-elpees uit de midden jaren zeventig, maar op zichzelf best interessant. Een oude String Driven Thing, een heruitgave van de tweede van Spooky Tooth en dan opeens een hele oude Motown-plaat. Van mijn persoonlijk begeleider mag ik de elpees niet meenemen, ook niet voor geld, maar het lukt me desondanks wel!

De naam Barbara McNair zei me wel wat, maar een eerste snelle draaibeurt overtuigt me niet. Ik had natuurlijk gehoopt op een harde Motown-kletser, maar die staat er niet op. Kort daarop maak ik kennis met 'Baby-A-Go-Go', een onuitgebrachte single. Hoewel die evenmin '100 mph' is, begin ik het nummer wel te waarderen.

En zo besluit ik vandaag 'Here I Am' van Barbara McNair als brunch te genieten. En het is beslist geen slechte plaat! Het heeft in 'Everything Is Good About You' zelfs een kandidaat voor een rustmomentje tussen het gebruikelijke ram- en beukwerk van DJ Soul-X. Maar ook is haar versie van 'My World Is Empty Without You' niets minder dan die van The Supremes, maar is 'For Once In My Life' té jazzy voor mijn smaak.

Het is de roots voor McNair, die al een carriére erop heeft zitten wanneer ze in 1966 als 32-jarige dit album opneemt. Ze geldt voor de zwarte bevolking als een schoonheidsideaal, ze schrijft een bijbel met schoonheidstips voor de zwarte vrouw en poseert in 1968 naakt voor Playboy. Verder heeft ze in talloze films gespeeld.

Vreemd genoeg komt haar platencarriére bij Motown moeilijk van de grond. Maar de verzamelaars en Motown-liefhebbers zullen jaren later de platen in hun hart sluiten. Barbara's privéleven neemt na 1976 tragische wendingen en ze overlijdt in 2007. En dan moet ik nu de kop kiezen! Ben benieuwd wat het wordt...

het pensioen van Steve Giles

Ja natuurlijk wist hij die elpee nog te herinneren. De studiobaas had hem laten persen toen Dark na drie jaar tevergeefs zwoegen er de brui aan had gegeven. Maar waarom dit telefoontje uit Londen? Zeventien jaar na het uitbrengen van de elpee? Wat?! Herhaal dat nog eens? Heeft er werkelijk iemand £ 1500,- betaald voor die plaat? Je bent gek, je moet naar de dokter! Wie gaat nu zovel geld betalen voor een oude plaat?

Ik denk dat de conversatie in 1989 zo is verlopen. De wereld maakt de overstap naar cd en de collectie vinyl gaat naar de kringloopwinkel. Een onbekende dame doet dat ook. Tussen haar elpees zit één van het bandje van haar ex-vriend. Die had ze toen, in 1972, van de eigenaar van de opnamestudio gekregen.

Deze man had fotograferen als hobby en maakte er een feestje van. De (ex-) leden en hun vriendinnen kregen de plaat in een kleurenklaphoes met een tekstboekje, de roadies en andere direct betrokkenen een enkele hoes met kleurenfoto. Veertig fans konden een elpee in een enkele hoes met zwartwit foto kopen. In totaal werden zestig platen geperst.

En lang was het een van de meest gezochte platen uit Engeland. Totdat het Italiaanse reissue-label Akarma in 2003 met een heruitgave kwam. De elpee is uitgevoerd in kleurenklaphoes mét het boekje.

Dat hij twee kanten heeft, lijkt logisch. Kant 1 is weinig interessant. Té ingehouden en té matige liedjes. Nee, doe mij maar kant 2! 'RC8', een flitsende boogie met een doorspoelende wc in de brug. Het onthutsend lieve verhaal van 'The Cat' met lekker onstuimig gitaarspel. Het slotstuk met het Ventures-achtige gitaareffect. Jammer dat er geen kant 3 komt...

Steve Giles lijkt dan toch zijn pensioen te hebben geregeld. Zijn, in eigen beheer uitgegeven, reissues uit 1991 en 1992 doen inmiddels honderden ponden. Dark heeft in dat laatste jaar nog eenmaal opgetreden. De lokale brouwer had toen een speciaal bier bereid. Hoewel de plaat wel een stuk van zijn exclusiteit kwijt is, maakt de nog altijd verkrijgbare Akarma een kennismaking met 'Dark 'Round The Edges' mogelijk. Alleen al kant 2 rechtvaardigt een aankoop!

grootse stem uit een klein lichaam

Luisterend naar die krachtige zware stem en de christelijke blijmoedigheid in 'Ain't No Grave Can Hold My Body Down' zou je niet verwachten dat het uit de kleine blanke Brenda zou komen. Hoewel het gevaarlijk spel is om aan de uitvoering van Sister Rosetta Tharpe te twijfelen, steekt ze deze naar de kroon. Het zal de luisteraar weinig verbazen dat Brenda Patterson veel in de katoenvelden was te vinden en daar de 'spirituals' leerde van de hard zwoegende negers. Evenmin dat haar stem iedere zondag in de kerk een podium kreeg.

Nadat een medewerker van Epic de talentvolle zangeres had gespot in een club, kwam de elpee 'Keep On Keepin' On' uit. Epic had haar gekoppeld aan een 'indianengroep' die ze net hadden gecontracteerd. Lolly Vegas had dan ook een vinger in de pap voor wat betreft de arrangementen op de plaat. De naam van die groep? Redbone! Die mochten later ook nog eens een plaatje maken...

En toch was dat Redbone-geluid meteen helemaal aanwezig. Je zou kunnen stellen dat Redbone de stem van Brenda ontbeerde. Het maakt in ieder geval wel duidelijk hoe goed ze bij elkaar passen. 'Sometimes good things come together', noemt Brenda de samenwerking op de hoes.

Ze zou nog vele platen opnemen, maar helaas zijn die niet zo rauw als haar debuut. 'West Window Song' brengt als openingstrack je meteen in de goede stemming. Misschien loopt mijn vergelijking mank, maar ik denk aan het geluid van 'Baby Love' van Mother's Finest, de plek waar soul, stevige rock en funk ontmoeten. Op de latere platen moest Brenda het doen met gelikte orkestraties. Loop, als het even kan, met een boog om deze platen heen!

Hoewel er geen slecht nummer op staat, koester ik een bijzondere liefde voor het gedragen 'Sun Comes Up'. De jongens van Redbone hebben even pauze en dus horen we de stem van Brenda met een orkest. Even had het gedreigd mijn allerlaatste plaat te worden, maar gelukkig mag ik er nog steeds van genieten. En hopelijk nog vele jaren!

komt niet meer goed vandaag!

... maar ik heb goede hoop voor morgen! Doepiedoepidoepidoepdoepiedoep. Yupperata. Doepiedoepiedoepiedoep. Vanaf donderdag zit dit maffe deuntje al in mijn kop. Het begon die dag met een vraag van iemand op het STF. Even later kwam er een linkje naar een YouTube-filmpje van slechts één minuut en twintig seconden. Wat een feestje! Later op de avond werd ik verrast door twee opnames, waaronder 'Yupperata Ousan'. The Pinky Chicks zijn in mijn hart gesloten!

Vandaag begon ik vol moed aan de zoektocht naar details rondom de Libanese zangeres Taroub. Ik weet nog maar een week dat ze zo heet, want het fotohoesje bevat naast een uitdagende foto van Taroub enkel Arabische tekens. Op YouTube vond ik 'Al Korneesh' van haar. Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg ernaar op het STF.

Rob, vanuit een hangmat in het immer tropische Oldenzaal, bezorgde me eerst 'Al Korneesh' en daarna nog drie anderen. Bovenop deze lokale Taroubmanie kwam nog een opname van YouTube, waarin Taroub 'live' een liedje zingt in een tv-show uit 1967.

Voor het eerst zie ik Taroub (ook als Taroob en Taruub gespeld) in levende lijve en valt meteen op dat ik me niet heb vergist. Het blijkt een uiterst vakkundige zangeres die ogenschijnlijk met het grootste gemak zingt. Een combinatie van Arabische folk met popinvloeden. Enne... ik ben een beetje verliefd geworden op haar. Jammer dat ze nu 43 jaar ouder is...

funk in een eigen dimensie

Oef! Singlehoesjes.nl maakte het me nog even zwaar. Want ik heb ze beide van Tony Joe White, helaas zonder fotohoesjes, maar welke zou ik eens kiezen! Tja, dan wordt het de 'underdog', tot zover het complete vroege werk niet als 'underdog' beschouwd kan worden. Okay, het heette swamprock en moest in de richting van Creedence Clearwater Revival gezocht worden. Maar feitelijk is de muziek van Tony Joe White een vrij unieke soort funk.

Nee, dat heb ik niet helemaal van mezelf. Toen het albumwerk van White rond 1993 op cd werd uitgebracht, wees het tijdschrift 10dance (voorheen Disco Dance) me op de stijl van White, die zich hooguit met Swamp Dogg doet vergelijken. Die excentriekeling zal ik hier vast nog eens behandelen. En de link met Creedence ligt ook voor de hand. White was het voorprogramma van de groep tijdens de Europese tournee. En, zij het op bescheiden schaal, betekende het de Europese doorbraak van White.

In Amerika had Tony Joe White al een naam. Elvis Presley had een compositie van White in de armen gesloten, het onnavolgbare 'Polk Salad Annie'. Ook al met diens' opvallende gitaarspel. Maar White had eveneens gesnoept van de blues, maar kon tevens schitterende ballads schrijven. 'Rainy Night In Georgia' kennen we van Randy Crawford, maar wie heeft het geschreven?

En dan is het november 1969 en Rob Out is de Tipparade aan het samenstellen en besluit de onbekende White toe te voegen. En zo maakt Nederland kennis met 'Roosevelt And Ira Lee'. Een maf nummer. Een moeilijk verstaanbaar gesproken intro, een simpele maar doeltreffende groove en weer dat aparte gitaarspel. 'Groupy Girl' is gelikter en goed voor een veertiende plek in de Top 40. Toch zijn beide nummers vrij uniek in het muzikale landschap van die tijd.

Totaal onverwacht maakte White in 1992 een comeback met 'Good In Blues'. Goed, maar ook glad, hoewel een optreden op North Sea Jazz van een paar jaar geleden liet zien dat hij zijn streken nog niet was verleerd!

(het) weer in de war!

Ik herinner me donderdag 22 april. De eerste echte lentedag voor mijn gevoel. Ik had er bijna mijn rokje voor aangetrokken! Opeens speelt een liedje door mijn hoofd. Ik moet even over de zangeres nadenken, maar dan weet ik het weer: Nicole Willis! In 2006 werd ze omarmd door mijn collega's van Soulclap en ook ik heb erover gedacht de elpee te kopen. Dat is er niet van gekomen, maar dat ene nummer is blijven hangen.

Het is 'If This Ain't Love', in 2005 de eerste single van 'Keep Reachin' Up'. Maar Nederland is (nog) niet klaar voor de Fins-Amerikaanse zangeres die klinkt als een souldiva uit de jaren zestig. Hoewel het album ook invloeden uit de vroege disco kent.

Bijzonder om het liedje vier jaar later te herontdekken. Een zangeres met muzikanten die een voorliefde hebben voor de jaren zestig en hier gepassioneerd mee omgaan, in plaats van het als gimmick te gebruiken. Nicole Willis en haar Soul Investigators klinken als een verademing na het plastic geluid van matige zangeressen als Amy en Duffy.

En zo is 'If This Ain't Love' in 2010 alsnog mijn voorjaarshit. Qua tijd begon het te dringen, want de zomer staat immers voor de deur. Maar is het voorjaar na enkele troosteloze weken niet een klein beetje opnieuw begonnen?

verhaaltjesverteller Friedman

Een paar weken geleden kwam 'Lydia' van Dean Friedman weer eens ter sprake op het Steenen Tijdperk-forum. Het was in 1979 alleen in ons land een zeer bescheiden hit en redelijk moeilijk op cd te verkrijgen. Ik vroeg toen om 'Ariel' van een paar jaar eerder, dat in een Engels boek 'offbeat' werd genoemd. Wat ze precies met die term bedoelen, is me niet duidelijk. Wél weer een aparte tekst, waarop Dean Friedman patent heeft.

Gedurende het laatste jaar van mijn verblijf in Engeland had ik 'Well Well Said The Rocking Chair' in mijn kamer. Deze bevat naast 'Lydia' ook 'Lucky Stars', dat in Engeland weer een grote hit is geweest. En hoewel weinigen op het Avro-forum het met me eens waren, vind ik dat het minste stuk van de elpee.

De hoes had niet meer representatief voor de inhoud kunnen zijn! Friedman bedient zich van komische teksten met een zeldzaam oog voor detail. Wie zich laat absorberen in de woordenschat van Friedman, krijgt een aantal kleine observaties op de koop toe, waardoor de liedtekst gaat leven. Eén van de hoogtepunten van die plaat is het openingsstuk op kant 2. Dean komt met zijn kersverse date uit de bioscoop, gaan een hapje eten, krijgen ruzie, maar leggen het ook weer bij. Voilá. Vier minuten en het verhaal is verteld!

'Lydia' is zelfs een tikkie autobiografisch voor mij: Een relatie tussen een jonge knaap en een rijpe vrouw. Hij doet zijn uiterste best zo verliefd mogelijk te doen, terwijl zij hem als haar verloren kind blijft beschouwen.

Dezelfde creatieve insteek siert ook 'Ariel'. Dean is verliefd op een Joodse zangeres, die halverwege het lied is vergeten te vertellen dat ze vegetariër is en dus alleen de uiringen van de vette snack eet. Het is wederom een verhaal waar je in wilt blijven hangen. Jammer dat het niet langer dan vijf minuten duurt...

brood op de planken

Voor Sidro Garcia is vandaag een dag zoals alle anderen. Pak aan, stem smeren met yoghurt en dan het toneel op. Bammetjes verdienen! Waar veel jonge bandjes moeite moeten doen om aan optredens te komen, daar treedt Sidro al meer dan veertig jaar op. Avond in, avond uit. Hij zal vast fans hebben, maar die kennen hem vast niet van het vinyl. Toch is er een deejay te Steenwijk die ontzettend uit zijn dak gaat van een b-kantje.

Wat is er van Beverlee Brown geworden? Haar relatie met Sidro was in 1971 op de klippen gelopen. Daarmee zette Garcia ook de naam The Sneakers overboord en doopte zijn begeleidingsgroep Armada. En als Sidro's Armada zouden ze de Jen Rog van Las Vegas worden. Wat moet je anders denken bij een Fleetwood Mac-medley? Hij opent menig show voor Sammy Davis Junior en Dean Martin om maar twee gevestigde namen te noemen.

En ja, er kwam voor Armada ook nog een single voorbij. Een promo voor Warner Bros. Voor zover ik weet is het nooit een officiële single geworden. De a-kant, 'It Only Hurts For A Little While', een ballad, had zeker hitpotentie. Gewoon een glad Amerikaans ding zoals er duizenden zijn.

Het andere kantje is andere koek. In 'Here You Come Again' horen we een lekkere funky Beverlee en Sidro, heerlijke blazers en bovenal een zeer aanstekelijk loopje tussen couplet en refrein. Misschien is dat laatste met het repetitieve 'Got to be true' wel de sterkste troef van het nummer. Hoewel beduidend minder gelikt dan de A-kant, heeft Sidro dan veertig jaar later toch nog zijn hit!

kraakvrij

Héél soms komt een actualiteit voorbij, waar ik iets mee kan. Zoals vandaag, 1 juni 2010, de dag waarop het kraakverbod ingaat. Ik moest onmiddelijk aan de hilarische hoes van The Ex, 'Disturbing Domestic Peace', waarop ME-ers een kraakpand confisceren. Huisvredebreuk... Ik heb het album (nog) niet, wil eigenlijk ook niets ervan in de platenkoffer stoppen, maar vind de hoes wel té klassiek om aan voorbij te gaan.

,,Hier". Ik krijg een flyer in mijn hand gedrukt. ,,Voor als je nog eens iets spannends wil doen". Ik druk het erg zacht uit als ik zeg dat ik uit de toon val op het feestje van Domenique, die ik ken van de voormalige kraakkroeg CO-9 (ko-nijn), waar ik achter de bar stond. Het meisje met de twintig piercings en de vettige dreadlocks zegt het vol minachting. Even wil ik het kind, nadat ik haar in bad heb gestopt, op schoot nemen en eens over de kraakscene van 1997 willen vertellen. De flyer kondigt een kraakactie aan.

Via een vriendin was ik in Ruigoord beland, of beter: De restanten van Groenoord, het actiedorp van Groenfront. Zondag 12 oktober 1997, bijna twee weken na de ontruiming van Groenoord en de groep barst die dag. Ik ga met ene Jojo naar een opnieuw gekraakt bolwerk, de ADM-werf in het Westelijk Havengebied. Hoewel ik in het begin drie kleuren poepte, ben ik de derde dag nog eenmaal bang geweest en beschouwde het terrein daarna als mijn thuis.

Onder de ADM-ers zaten diverse 'die-hards' die in 1980 de kroning van Beatrix hadden verstoord. Er werd meteen afgesproken dat het een actieve groep moest worden, dus geen nachtbrakers, feestbeesten en junkies. Daar stemde iedereen mee in, Jojo incluis. Des te groter de teleurstelling dat uitgerekend hij de LSD weer oppakte en na het weekend dagen in zijn bed lag te stinken. Ik zou er in 1998 gaan wonen, maar koos eieren voor mijn geld en ging naar Engeland.

Er herinnert zich niets meer aan mij. De ramen die ik in vrije weekenden heb geplakt, werden in april 1998 door een dragline van Bertus Lüske uit de gevel geslagen. Ik ben er wel trots op dat de ADM momenteel het langst bestaande kraakpand is. Als de handhavers hen nog even met rust laten, is er over een paar maanden weer het Robodock-festival. Ik ben er sinds december 1997 niet meer geweest...