Vandaag mijn eerste werkdag gehad en dat is me redelijk goed af gegaan. Ik weet niet zeker of Steenwijk op mijn komst had gerekend maar ik ben in ieder geval blij dat het niet heel veel post is. Ik zou binnen twee uren klaar kunnen zijn, maar hee... het is mooi weer en dus neem ik het er even van in het park. Ik ben ongeveer drie jaar geleden begonnen met 'Van het concert des levens'. Ik heb aanvankelijk het idee om iets te gaan doen op Facebook met platen uit de verschillende jaren om mijn 45e verjaardag te vieren. Vijfenveertig is 'speciaal' voor mij vanwege het toerental van de singles. Op mijn 45e is de wereld en vooral Facebook vol van corona en bezoek ik Facebook niet vaker dan noodzakelijk. Het is pas tegen mijn verjaardag als ik met het plan van 'Van het concert des levens' kom. Conclusie: Ik ben drie jaar verder en vier vanavond mijn 32e verjaardag. Vanavond staat het jaar 2007 centraal. Een iets optimistischer jaar dan 2006, ook al ligt de alcoholconsumptie nog altijd erg hoog in dit jaar en komen er ook nog wel eens andere chemische middelen voorbij. Het is ook het jaar van de vakantie 'samen' en de hervatting van mijn arbeidzame leven. Ik heb geen last van ongenode gasten maar kan niet een meer toepasselijke plaat uit 2007 bedenken. 'Uninvited' brengt me meteen terug in de putten bij de Dyka.
In de vorige aflevering twijfel ik nog welke oud en nieuw hoort bij 2005 en 2006. Ik ontdek gaandeweg het bericht dat ik 2007 ben begonnen met cocaïne. Tot zover ik een smaak heb voor narcotische middelen moet ik benadrukken dat ik eigenlijk alleen maar coke doe als er geen goede speed voor handen is. Coke en drank gaat niet heel lekker samen en de kater van de alcohol duurt zeker drie keer zo lang. Met dat gebroken gevoel start ik mijn 2007. De eerste paar dagen ben ik helemaal brak. In 2007 hebben we in Nederland een referendum of er meer invloed naar Brussel moet. Met de SP hebben we geprobeerd de mensen te overtuigen om tegen te stemmen. En met succes! Dat het ons even zo goed door de strot is gedrukt is, is dan weer minder. Geheel in SP-traditie volgen we de uitslagen bij iemand thuis en dat gaat gepaard met biertjes en ongetwijfeld ook een jointje. Na afloop loop ik met buurman Robert en Buze-vriend Patrick naar huis. De laatste vertelt honderduit over zijn 'switch'. Na jaren lang vrijwilligerswerk te hebben gedaan, is hij een arbeidsintegratieproject in gegaan. Het werk is geestdodend maar zijn verhalen over collega's en hoe fijn het is om onder de mensen te zijn, maakt mij opeens ook erg enthousiast. Hoewel de sociale dienst me heeft laten weten dat ze me voorlopig met rust zullen laten, moet ik dus eerst de dingen even afwegen voordat ik mezelf aanmeld voor werk. Tevens zit de GGZ een beetje achter me aan en wellicht moest ik eerst maar eens beginnen om mijn huis iets meer 'af' te krijgen? Vier jaar nadat ik hier ben ingetrokken, worden de eerste muren geschilderd en hou ik ook een flinke opruiming. De GGZ verdwijnt op een zeker moment en ik kan weer aan rommelen.
Ik heb nooit veel met sport gehad en zeker niet het bezoeken van wedstrijden. In het geval van honkbal speelt er nog iets anders mee. Ik heb iemand gezien in een jas van deze club en die vind ik ge-wel-dig. Misschien als ik een paar keer naar wedstrijden ga kijken en mezelf een beetje inburgeren in de club? Voor de jassen ben ik te laat. Deze zijn een paar maanden eerder verloot onder de donateurs. Ik val met de neus in de boter want de eerste match die ik zie, duurt iets van 3,5 uur. The Blue Devils uit Meppel winnen uiteindelijk wel. In het begin word ik aangezien voor een talentscout omdat ik een authentiek Amerikaans baseballjack aan heb van een schoolteam. Die heb ik weer via een voormalige au pair op Marktplaats gevonden. Helaas heb ik hem afgedragen want ik heb onlangs nog eentje gezien in Mint-conditie en die moest 600 dollar opbrengen. Als het masker van de talentscout is afgevallen, kan het meteen plaats maken voor het volgende masker. Ongewild krijg ik van alle kanten biertjes op me af en dat terwijl ik financieel erg krap bij kas zit. Ik word afgeschilderd als een profiteur en de alcoholische feesten gaan ook veel te lang door. Twee maanden na mijn eerste wedstrijd durf ik eigenlijk al niet meer in de buurt van het terrein te komen.
Iets positiefs dan? Mijn ouders zijn in maart 2007 45 jaar een paar. Ze hebben besloten om dit in het Hemelvaartweekend te vieren in Bakkeveen. Dat wordt een legendarisch weekend! Zeker na het debacle van 1997 en ook in 2002 zitten we nog altijd teveel hutjemutje op elkaars lip. Bakkeveen is een weekend waarin we als familie gezamenlijke dingen doen, op zaterdag zelfs een gezamenlijke hobby uitvoeren, maar waar ook ruimte is voor een individuele activiteit. De gezamenlijke hobby is een braderie en vlooienmarkt in Bakkeveen. De broers vloeken wat af als ze zien wat de schoonzussen allemaal willen mee hebben terug naar huis. Ik doe me goed aan platen. Zelfs mijn ouders vinden nog enkele spulletjes. Is dit de laatste keer samen onder vrolijke omstandigheden? Het zal achteraf toch zo blijken te zijn. In juni 2007 meld ik mezelf bij de sociale dienst om te zeggen dat ik wel weer aan de slag wil. 'Weet je dat héél zeker', vraagt mijn ontzettend lieve consulent. 'Als het eenmaal in gang is gezet, is er geen weg meer terug'. Ik weet het zeker en dus zet ze de boel in beweging. Niet dat ik daar meteen iets van merk. Vlak voor mijn geplande vakantie ontmoet ik W. in de kroeg en ook zij heeft vakantie, maar gaat gewoon rondhangen in Steenwijk. Beetje saai. Als ze van mijn plannen hoort, is ze vlug bereid. We gaan in 2007 dus samen op vakantie naar Waasmunster in België. Op de Lokerse Feesten zien we The Pogues en The Lemonheads. Met name de eerste zaterdag en zondag zijn legendarisch, daarna wordt het heel snel zuur en ik heb het gevoel dat ik een vriendschap heb verspeeld met deze vakantie. Het tegendeel is waar. We weten sinds de vakantie waar we staan en een paar opties zijn al afgevinkt. De vriendschap zal er alleen maar sterker door worden!
Begin september gaat het helemaal mis. Er is geen rem meer op mijn alcoholconsumptie en ook de aanwezigheid van andere middelen maakt dat ik mezelf op dun ijs begeef. Vooruit! Dit is het moment om aan de slag te gaan! Het blijkt dat mijn consulent bij de Noordwestgroep het heel 'easy' wil doen en nog een kennismaking met mij heeft ingeboekt. Hij is aangenaam verrast. Zo'n enthousiasme heeft hij nog nooit gezien? Conclusie is dat we twee dagen later bij de Dyka gaan kijken. Hoewel de eerste week 'vrijwilligerswerk' wordt omdat Noordwestgroep zo snel de administratie niet kan bijwerken, kom ik overeen met de chef dat ik die maandag aan het werk kan. Op maandag 17 september 2007 hervat ik het werk. Buiten de paar oproepbaantjes bij de ACM om is dit voor het eerst sinds juni 2000. De alcohollimiet wordt gewoon in de weekenden en op mijn vrije dagen gehaald, maar verder ben ik erg gemotiveerd om weer aan de slag te gaan en ik ga 's avonds op tijd naar bed. Ik verslaap me slechts twee keer in de eerste drie maanden. De eerste keer waag ik het zelfs om zonder koffie en ontbijt op het werk te komen en dan leer ik een les van een collega. De tweede keer is de vrijdag vóór de kerstvakantie. De fabriek gaat dan twee weken dicht en op deze vrijdagochtend is het opruimen en schoonmaken geblazen. De NWG-consulent is een fantastische kerel die opeens alles voor me wil doen. We onderzoeken een paar alternatieve opties maar mijn hoogtevrees speelt me daarbij parten. In december verlaat hij het bedrijf. Bij de volgende consulent ben ik weer nummer zoveel.
Ik knal het nieuwe jaar binnen met W. We gaan deze avond Steenwijk onveilig maken. Hoewel ik me er dan niet van bewust ben, zal 2008 het jaar worden van nog één keer knallen voordat ik stop met de alcohol en andere middelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten