Het is een beetje de tijd van het jaar. Vandaag 'vier' ik dat ik veertien jaar van de drank af ben en het ene jaar scheelt niet alles met het andere. Dit jaar heb ik beduidend even meer moeite met de datum. Het overlijden van moeder zal daar ongetwijfeld ook een rol bij spelen. Ik heb voor het weekend nog wel een ambitieus fietsplan maar het wordt zaterdagmiddag wel duidelijk dat dit hem niet gaat worden. Ik heb evenmin een top-zoveel op de radio gedaan maar gewoon een show met aanwinsten uit de afgelopen vier maanden. Verder slaap ik heel veel want ik ben gewoon moe. Wellicht dat verandering in het weer iets kan bijdragen en bovendien ben ik van plan om woensdag weer de werkzaamheden op te pakken. Veertien jaar zonder drank. Vijfentwintig jaar geleden drink ik weinig maar dat heeft vooral met de omstandigheden te maken. De enige alcohol die me op het pad komt is de onvermijdelijke wijn als ik weer even bij Father kijk. Ook drink ik in deze periode geregeld perry. Niet dat het lekker is maar het is de enige drank die ik mezelf kan veroorloven. De perry komt dan weer van de Spar die ik vanavond gebruik als afbeelding. De zaak bestaat nog altijd, ook al heeft het aan de buitenkant een flinke facelift gekregen en oogt de winkel van binnen ook groter. Groter dan dat ik me kan herinneren van 1998. Ik ga vanavond terug naar de eerste weken in de YWCA in Clifton Green, want zo heet de wijk officieel.
Wie zal dat betalen? Ik in ieder geval (nog) niet. Mijn Nederlandse geld is op en in Engeland heb ik geen uitkering. Ik heb al wel een poging gewaagd maar deze is afgewezen. In de weken in de YWCA onderneem ik een tweede poging en nu samen met met Tony van het Leger Des Heils. Ik haal ontbijt bij de Carecent en soep en boterhammen bij de Soup Run. De overgebleven verpakte sandwiches mag ik meenemen en daarmee vul ik mijn koelkast. Ik krijg ook nog eens custard van iemand van de kerk die het verhaal heeft gehoord over mijn liefde voor het goedje in nachtopvang. Een hele enkele keer kan ik aanschuiven bij Father voor een maaltijd en ook Jim wil me nog wel eens een prakje voorschotelen. Hoewel ik een paar weken eerder nog om geld bedelde, heb ik dan inmiddels een flinke hekel gekregen aan 'schooien'. Iets dat zo zal blijven voor de volgende vijfentwintig jaar. Ik weet nog van jaren geleden dat ik eens twintig cent tekort kwam om een treinkaartje te kopen. Ik durfde de andere reizigers niet te vragen en ben dus zonder kaartje ingestapt. Hetgeen resulteerde in een fikse boete van de conducteur.
De kerk van Father en de Methodist Church zouden beurtelings mijn huur betalen. Die afspraak had ik gemaakt met de YWCA. Bij Father durfde ik niet aan te kloppen omdat deze man een chronisch geldgebrek had. De Methodist leek de afspraak ook al snel te zijn vergeten. Ik ben naar het huis van de voorganger gegaan om hem te vragen om de huur en 'een beetje geld om het weekend door te komen'. Dat laatste was uiteindelijk twee pond. Ik heb het hele bedrag in de zak gestoken en daar schaam ik me niet voor. Voor de vijftien pond heb ik een paar weken kunnen roken en een paar avonden kunnen genieten van een glaasje perry. Intussen heeft Tony geopperd om een nieuwe aanvraag voor een uitkering in te dienen. Hij ziet dat het wel snor zit met de sollicitaties. Ik ben erg druk met de sollicitaties. Het ritueel is vaak om te beginnen bij de Carecent en daar vandaan naar de eerste sollicitatie te fietsen op mijn lichtgewicht Raleigh. Soms neem ik een dagje vrijaf. Het Carecent-ritueel blijft. Met de walkman op en een fijn cassettebandje loop ik dan naar het centrum van York. Opeens word ik geroepen en moet ik even meekomen. Ik weet niet meer wat de reden is. Feit is wel dat mijn walkman op dat moment uit de jaszak is gegapt en niemand die iets heeft gezien. Je kan mijn portemonnee stelen, maar... mijn muziek? De schade is mijn radio-cassette met auto-reverse en een bandje van Julee Cruise.
Een vrijwilliger van de Carecent hoort het verhaal en geeft me meteen háár walkman. Erg vriendelijk maar het ding is Fischer Price vergeleken bij mijn eigen walkman en ik heb niet heel veel lol om naar het blikkerige geluid te luisteren. Ik onderneem een aantal pogingen om mijn stereo terug te krijgen van Ian van de herberg, maar die heeft hij natuurlijk al lang verpatst. Zo wordt het allemaal wel weer zwaarder. Ik heb dan nu een kamer voor mezelf met een warm bed, maar geen muziek en ook nog niet direct uitzicht op werk of geld. Ik gebruik de huur van een week om een beetje plezier in het leven te brengen. Soms kunnen ook externe factoren meespelen in dat plezier. Op een zaterdagmorgen kom ik uit de Carecent en merk op dat het erg druk is in de stad. In York vindt op dat moment een congres plaats over de toekomstige euromunt en de drukte wordt veroorzaakt door tegenstanders van het beleid. Ik krijg een bord in mijn handen gedrukt met de tekst 'Even more unemployment'. Dat vormt dan de letters EMU dat de afkorting is van de European Monetary Union. Ik heb het bord zelfs mee naar mijn kamer genomen. En ik heb in 2002 geweigerd om mijn euro-pakket op te halen.
Bij de aanvraag van de uitkering blijkt hoe naarstig ik op zoek ben naar geld en een verdienste. Je moet aangeven wat je nodig hebt om in je levensonderhoud te voorzien en ik ben té enthousiast. Tony weet me te bedaren. 'Je moet even goed nadenken en niet zomaar een bedrag roepen. Je moet de huur, vaste lasten en boodschappen uitrekenen en dat bedrag invullen. Je moet realistisch blijven'. Ja, zo heb ik nog niet eerder naar het werk gekeken. In plaats van een maandsalaris wordt bij het arbeidsbureau het uurloon per functie vermeld, maar ik heb ze daarop niet geselecteerd. Geen idee wat ik zou hebben verdiend als ik in 'The Ship Inn' of de 'Working Men's Club' aan de slag was gegaan. In deze weken sleep ik nog wel een baantje binnen op afroep bij de Burger King, maar ze hebben nooit gebeld... Een paar weken later ben ik immers ook alweer weg.
In de volgende aflevering ga ik terug naar het Paasweekend van 1998.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten