Singles round-up: april 1

Genieten. Daarin heb ik vandaag weer even kunnen trainen. Het weer is optimaal en ik ben niet ontevreden over de wijken die ik in Steenwijk moet lopen. Ik kan aardig snel de stad uit en naar Tuk en het verste adres brengt me zelfs in de buurt van de Woldberg. Het is niet veel post in kwantiteit en ik heb alle tijd van de wereld. Ik neem het ervan! Vanmorgen heb ik een pakketje uit de brievenbus gehaald. Eigenlijk had ik een ander pakketje verwacht maar deze zal dan morgen wel komen. Hoe doen we het met de 'Singles round-up'? Normaal gesproken doe ik afleveringen van acht maar kies er nu voor om de acht in tweeën te splitsen. De overige vier verwacht ik, zoals gezegd, morgen of vrijdag. Ik heb de drie van gisteren al gedraaid, hetgeen tegenwoordig best een unicum is. Toch heb ik er geen problemen mee om ze nog eens op te zetten. De vierde is hagelnieuw en hiervan heb ik alleen een minuut gehoord toen ik de 'pre-order' heb geplaatst. Volgens mijn boekhouding heb ik hem tweemaal besteld, ik moet even graven in mijn email-geschiedenis om te kijken of het werkelijk is gebeurd. Hierbij de eerste vier singles van deze kersverse maand.

* Aaron Frazer- My God Has A Telephone (US, Colemine, 2017, re: 2020)
De Week Spot van deze week. Aaron Frazer is de drummer van Durand Jones & The Indications, maar zorgt tevens voor de hoge stem binnen de groep en mag geregeld soleren. Hij zingt bijvoorbeeld lead op de voorlaatste single van Durand Jones & The Indications. De allernieuwste single zou in het volgende pakket moeten zitten. Een drummer in een band met een hoge stem welke ook solo-platen maakt en dat alles in de stal van Colemine Records. Dat roept meteen een vergelijking op met Kelly Finnigan van The Monophonics. Zoals ik gisteren schreef, ben ik het afgelopen jaar vooral gewend geraakt aan de iets houterige cover-versie van de Tsjechische Nina. De plaat is opgenomen met een viersporenmachine voor een fijn 'lo-fi'-geluid van de meer obscure gospelplaten uit de jaren zestig en zeventig. De b-kant heet 'Live On' en dat heeft hij geschreven met Eli Paperboy Reed. Misschien dat de a-kant meer van een novelty is, want ik ben eigenlijk meer onder de indruk van 'Live On'. Er zit méér spanning in het nummer en neigt naar crossover-sweet soul en dat kan ik erg waarderen.

* Future Flight- Hip-Notic Lady (UK, Expansion, 1981, re: 2023)
Het Engelse Expansion-label timmert al een paar jaar aan de weg met heruitgaven van cultfavorieten uit de Modern Soul. Niet zelden zijn het nummers die eigenlijk alleen verkrijgbaar zijn op een elpee en daarvan lijkt deze single van Future Flight een voorbeeld. Er wordt her en der gesproken van 'LP-only', maar volgens 45cat heeft Capitol de beide nummers in 1982 als single uitgebracht. 'Hip-Notic Lady' is midtempo post-disco. Hoewel het prachtig in elkaar steekt, mag ik wel stellen dat dit voor 1982 geen hitmateriaal is geweest. De plaat van Future Flight is nu dan herontdekt in de Modern Soul en zal nu wel de dansvloer in vervoering brengen. Bij mij is het in ieder geval gelukt. De b-kant is wederom 'Dues' geworden. Dat is meer het funky upbeat werk maar serieus... hiervoor zou ik de plaat hebben laten liggen. 'Hip-Notic Lady' moet nog even groeien bij mij maar kan wel eens één van de grote hits van 2023 worden.

* The Howard Lemon Singers- You Are Somebody (UK, Miles Away, 1977, re: 2023)
Ik heb gisteravond de Bandcamp-pagina bezocht van Miles Away. Ik meen eerst dat het een onderdeel is van Ace Records, maar dat helpt alleen maar in de distributie. Voor de rest is Miles Away een onafhankelijke platenmaatschappij uit Londen welke als doel heeft gesteld om 'ongehoorde' opnames beschikbaar te maken. En dan met name in de soul en dat is ook handig om te weten. De vorige single op Miles Away vind ik een beetje lastig voor de soul, maar deze van The Howard Lemon Singers geeft goede hoop. Er worden een aantal namen genoemd van muzikanten die Miles Away steunen en eentje daarvan is Cerys Matthews van de band Catatonia. Daar ga ik het binnenkort eens over hebben! Nu terug naar The Howard Lemon Singers. Zoals vele gospelgroepen wijzigt de bezetting van maand tot maand en The Howard Lemon Singers heeft van 1966 tot en met 1977 vier elpees gemaakt. De laatste heet 'Seasons' en verschijnt op het Gospel Roots-label, een onderdeel van het succesvolle TK Records uit Florida. De elpee doet absurde prijzen en dus is een single met twee nummers zeer welkom. De opname klinkt alsof ze hebben geprobeerd een elpee van achtergrondgeluiden te ontdoen. Verder is de balans nogal vlak. Zelfs met de bas op tien krijg je nog steeds geen diepte erin. Zonde want 'You Are Somebody' is verrassend knappe soulvolle gospeldisco. Jezus en God liggen er niet duimendik bovenop en 'You Are Somebody' is dan vooral ook een eerbetoon aan het fraaie schepsel dat iemand heeft gecreëerd.  De b-kant heet 'For The Children' en heeft qua audio iets meer 'body'. Eigenlijk vind ik dit de betere kant. Het is bij vlagen als The Staple Singers uit die tijd maar dan zonder de leadzang van Mavis.

* Split Evolution- Bedroom Eyes (UK, Cannonball, 198?, re: 2023)
Cannonball heeft de laatste tijd te maken met uitgestelde releases en meest recent doordat een vitaal onderdeel van de vinylpers is gebroken. Het kost het bedrijf enorm veel moeite om het juiste onderdeel voor de oude machine te bemachtigen en de releasedata van de reeds georganiseerde 'pre-orders' zijn onzeker. Dit is de enige schijf die meteen kan worden verzonden. Cannonball viert haar achtste verjaardag met deze plaat. Split Evolution is actief van de midden jaren zeventig tot de vroege jaren tachtig. Het maakt een aantal singles en 'Bedroom Eyes' zou, achteraf bezien, de laatste single moeten zijn. Het is niet verder gekomen dan een paar testpersingen. Het is de dj Dave Thorley die omstreeks 2000 de manager van Split Evolution een proefpersing afhandig weet te maken en hij heeft het nummer tot een 'culthit' weten te maken. Na lang zeuren heeft Alberto eindelijk toestemming gekregen om de plaat opnieuw uit te brengen. Met 'Bedroom Eyes' heeft Split Evolution besloten niet meer voor alleen disco of een ballade te gaan. Ze schrijven samen een nummer en het publiek moet maar uitmaken waar het thuis hoort. De b-kant is duidelijk funky disco met een rap. Niet echt interessant voor mij maar 'Bedroom Eyes' gaat zeker nog groeien bij mij.