Singles round-up: april 3

Helaas. De rug blijft klieren. De pijn zit vooral onder in de rug, de plek waar ik vaak last heb van spit. Vooral bij langdurig staan, krijg ik enorm last en het zet ook door naar mijn benen. Ik ben vandaag thuis gebleven. Ik heb vanavond een pijnlijke douche gehad, vooral vanwege het staan, en besluit dan dat ik vanavond ook maar moest snipperen van de radio. Morgen ga ik kijken of ik de juiste pijnstillers kan krijgen bij de Appie in Havelte en hopelijk gaan die aan slaan. Ik heb al wel een paracetamol gehad vanavond maar dat heeft geen invloed op de rug. Vandaag is het tweede Juno-pakketje binnengekomen en bovendien heb ik nog vier liggen die vorige week zaterdag zijn gearriveerd. Achtmaal min of meer nieuwe soul-uitgaven en die wil ik vanavond samenvatten in één aflevering van de 'Singles round-up'. Ik heb de singles van vandaag nog niet beluisterd dus het wordt weer een 'live'-aflevering.

* Apollos Show Band- Peace Is Still With Us (Tsjechië, Olympionic, 1971?, re: 2020)
Op het label zélf staat 'Made In Thailand' maar ik weet inmiddels dat de plaat in Tsjechië is geperst. Ik vermoed dat die via Engeland in de markt is gezet maar niets geen duidelijkheid daarover. Het is een repro van een single die de Apollos Show Band in eigen beheer heeft uitgebracht en meteen al wel met de Griekse zuilen op het label. Dat zal de nieuwe uitgever hebben geïnspireerd tot Olympionic? Ik geloof dat ik de single voor de andere kant heb gekocht, maar ook 'Peace' mag er zijn. Het is obscure lo-fi funk uit de vroege jaren zeventig. Erg prettig met bovendien een fluitsolo om het feestje compleet te krijgen. De b-kant heet 'Somebody Help Me' en heeft uiteraard niets te maken met Spencer Davis Group. Nu weet ik het zeker, dit is de aanleiding geweest. 'Somebody Help Me' is een flink tandje lager qua tempo en is lekker laidback. Originele persingen van deze single zijn bijna onvindbaar en brengen zomaar 500 euro op en dat kun je horen aan deze 'double-sider' waarvan 'Somebody Help Me' voor mij echt dé kant is. Hij zit voor mij in dezelfde categorie als The Darling Dears.

* Dottie Cambridge- Cry Your Eyes Out (UK, blanco label, 1967, re: 2023)
De eigenlijke b-kant maar na aanschaf ben ik steeds meer gaan uitkijken naar dit nummer. Dottie Cambridge is een vroeg pseudoniem van Dorothy Moore. Ze heeft onder deze naam twee singles gemaakt voor het MGM-label waarvan dit de eerste is. Het is een honderd procent pure Northern Soul-stamper maar eentje van het betere soort. Op de andere kant staat 'Wanting You' van April Stevens, de zangeres die vooral furore zal maken met Nino Tempo. Dat is méér Northern Soul van het drammerige soort. Een zeer gezellige danser, dat moge duidelijk zijn. Tien jaar geleden zou dit dé hit zijn geweest voor mij, maar inmiddels geef ik de voorkeur aan Dottie. Dit heet volgens de dealer een 'proefpersing' maar ik ken deze schijven al een paar jaar. Feitelijk zijn het gewoon bootlegs. Niet meer en niet minder. Je kan echter voor een relatief lage prijs wel twee stampers bemachtigen op vinyl.

* Chuck Jackson- Waiting In Vain (UK, Expansion, 1980, re: 2022)
Veteraan Chuck Jackson maakt in 1980 de elpee 'I Wanna Give You Some Love' op EMI-America. Er is een ander nummer van deze elpee welke ik al bijna tien jaar zeer goed kan waarderen. Ik geloof dat ik 'Waiting In Vain' wel eens eerder heb gehoord, maar ik heb me nooit gerealiseerd dat dit het Bob Marley-nummer is. Het is sfeerrijke post-disco en, eerlijk is eerlijk, het kost mij een paar draaibeurten voordat ik het Bob Marley-nummer hoor in het nummer. Het disco-jasje past het nummer als een maatkostuum. Toch moet ik bekennen dat ik liever 'The Way You Hold Me' op single had zien verschijnen. Op de keerzijde staat 'No Tricks' en dat is iets meer upbeat disco en eigenlijk hoor ik dit liever dan 'Waiting In Vain'. Toch is dit niet het meest essentiële werk van Chuck.

* Etta James- Seven Day Fool (UK, London, 1961, re: 201?)
Het oogt als een Engelse London-demo en toch is er van alles mis aan het label. Dan blijkt de single ook niet op Discogs te staan en dan weet ik het zeker. Deze is gewoon door de eigenaar van de nering zélf geperst. Hij heeft daar ooit al eens voor gezeten naar ik me weet te herinneren. Hier twee stampende rhythm & blues-nummers uit 1961. Op de a-kant het aantrekkelijke 'Seven Day Fool' van Etta James maar eigenlijk bestel ik hem voor de b-kant. Daar staat het antwoord op Gene McDaniels' 'Tower Of Strength': 'You Don't Need To Be A Tower Of Strength' van Gloria Lynne. Niets mis met twee van zulke rhythm & blues-krakers op één schijfje, ook al zijn het gewoon cd-rips.

* Durand Jones & The Indications- Power To The People (US, Colemine, 2023)
Dit is het laatste kleinood van Durand Jones en zijn mannen. De single is pas vorige week verschenen. Aaron Frazer zingt hier de lead als ik me niet vergis. De twangy gitaar in de bruggetjes en de daarop volgende fuzzgitaar maken het muzikaal helemaal af. 'Give more power to the ladies', is de boodschap van Jones en consorten. Persoonlijk weet ik niet of dat nu een goed plan is of niet... Op de keerzijde staat 'Never Heard 'Em Say' en dat is duidelijk met Durand aan de microfoon. Ik hoop heel even dat dit een intro is naar een iets steviger beat, maar nee... dit is het. Het klinkt erg lo-fi met een akoestische gitaar als voornaamste begeleiding.

* The Frank Popp Ensemble- Hip Teens Don't Wear Blue Jeans (UK, Shark, 2001, re: 2023)
Frank Popp is naast bandleider ook actief als dj en platenverzamelaar. Een paar jaar geleden kwam ik hem nog wel eens tegen in een verkoopgroep op Facebook. Frank had altijd wel iets bijzonders in zijn platenkoffers welke hij probeerde te verkopen via Facebook. Zijn Frank Popp Ensemble is een band waarmee hij vooral in de eerste jaren van de nieuwe eeuw actief is. Ik heb een 'original' uit 2006 van hem. Originele exemplaren van 'Hip Teens' zijn ruim twintig jaar later vrij zeldzaam en dus brengt het Engelse Shark deze single met twee oude Frank Popp-'hits'. Ik heb even gekeken maar het nummer is losjes gebaseerd op een jaren zestig soul-nummer. Sam Leigh-Brown zingt een nieuwe tekst over de deken van samples en het muzikale vakmanschap van Popp en zijn ensemble. Het moge duidelijk zijn: Blauwe spijkerbroeken zijn 'not done' voor de groep, de hippe mannen moeten een turtleneck sweater of een velours pak dragen. En zeg nou zelf: Wie wil er niet uitgenodigd worden voor hun feestje? Op de b-kant staat 'The Catwalk' uit 2000. De zang is ditmaal in handen van Alev Cetinyilmaz en opnieuw is het gebouwd rond een jaren zestig-soul stamper. Toch vind ik deze niet zo overtuigend als 'Hip Teens'.

* The Salem Travelers- Give Me Liberty Or Death (UK, Deptford Northern Soul, 1968, re: 2023)
Op het label staat 2022 maar de single is pas een paar weken geleden uitgebracht en dus in het nieuwe jaar. Na een erg leuke release van The Soul Stirrers uit 1968 is Deptford Northern Soul opnieuw de gospelkratten in gedoken en komt op de proppen met deze single van The Salem Travelers. De Salem Travelers Of Chicago zoals de groep op latere releases wordt genoemd en waarvan ik reeds twee andere singles heb. Bij The Salem Travelers liggen God en Jezus er nooit duimendik bovenop en dit nummer is vooral een gebed voor vrijheid. In het begin klinkt het nog een beetje Memphis-achtig maar na het eerste refrein gaat het al iets meer 'rommelen' en daardoor 'leven' zoals ik dat gewend ben van Chicago-opnames. Op de andere kant staat 'Tell It Like It Is' en dat heeft niets van doen met Aaron Neville's hit. Het is iets strakker geproduceerd dan 'Liberty' en ook sneller. Opnieuw weer meer een beschouwende tekst dan ordinair gepreek. Anders zou Deptford het ook vast niet hebben uitgebracht. Een fraaie 'double-sider'!

* Sunsay & The Soul Surfers- Be Thankful For What You Got (UK, Funknight, 2022, re: 2023)
Een fraaie ietwat meer funky update van William Devaughn's hit uit 1974. Oorspronkelijk al vorig jaar zomer uitgebracht maar in 2023 uitgegeven in twee gelimiteerde oplages op blauw en rood vinyl. Ik heb de blauwe. Sunsay's versie is beduidend minder lui dan Devaughn's versie. Het is ietsje pittiger en moderner zonder dat dit het origineel schade aan doet. Dit smaakt voor mij naar meer!