Het gaat al niet naar wens bij de fotosessie. Dat is tekenend voor 'Het zilveren goud' in deze jaren. Ik kan me véél meer platen herinneren uit deze periode maar er is in 1999 ook een hoop achtergebleven toen ik weer naar Nederland ben gegaan. Adam & The Ants blijk ik alleen nog in de Nederlandse persing te hebben. Dat is voor de foto geen ramp want Nederland en Engeland hebben dezelfde fotohoes. Alleen is de Engelse van iets dikker papier. Blondie heb ik wel gehad in Engeland maar die met het plastic label. De afgebeelde Engelse is gewoon in Nederland verkocht en heb ik eens op een vlooienmarkt in Sneek gekocht. Van Judge Dread heb ik zowel 'Big Six' als 'Big Seven' in Mossley. 'Big Six' is daar blijven liggen, 'Big Seven' speelt verstoppertje. Om toch zes singles op de foto te krijgen dan maar de fotohoes van de Nederlandse 'Big Six'? Het geeft op zijn minst enige kleur tussen de vele witte hoesjes met zwarte labels erin. In deze aflevering van 'Het zilveren goud' ga ik het hebben over het aanbod van platen in Mossley in de eerste maanden van mijn verblijf.
De kamer is gestoffeerd. Ofwel, er staat een bed en een theewagentje op wielen moet een bureau voorstellen. Bij de Emmaus wordt alles gerecycled tot aan het pand en het interieur aan toe. Officieel gezien moet ik eerst een week werken voordat ik iets gratis uit de winkel mag halen, maar muzikaal entertainment is een ander verhaal. Ik krijg dus al meteen een stereotoren met pick-up want ik heb uiteraard gewoon elpees en singles tussen de kleren in mijn koffer gestopt. De eerste week is spannend. Niet zozeer vanwege het werk, maar... ik heb iets in de winkel zien liggen. Het is 'On The Threshold Of A Dream' van The Moody Blues op elpee en met inbegrip van het tekstboek in de klaphoes. Ik heb deze in Nederland in de enkelvoudige hoes en zonder het boekje. Toch moet ik eerst een week werken voordat ik de plaat mag hebben. Iedere dag stiekem even kijken want hij mag niet worden verkocht vóór zaterdag. Onzin want de winkel in kleingoed is alleen op zaterdag open en doordeweeks zijn de klanten op één hand te tellen. Ik schreef de laatste keer dat de klanten door de gang moesten. In het begin komen ze zelfs door onze huiskamer boven. Ik ben daar niet bepaald gelukkig mee, maar het blijkt tijdelijk te zijn. Een week nadat ik ben gearriveerd in Mossley ben ik de trotse eigenaar van de elpee van The Moody Blues.
Daarmee is het platenaanbod in Mossley opeens gedecimeerd. Er gaan ook flink wat singles mee. Op het gebied van de elpees is The Moody Blues een vreemde eend in de bijt. Voor de rest blijkt James Last ook mateloos populair in Engeland en neigt de rest meer naar de brassbands en klassiek. Van David Essex krijg ik het ook niet warm. Op het gebied van de singles is het ietsje beter gesteld. Er zitten diverse erg leuke platen tussen waaronder de genoemde twee van Judge Dread op het Engelse Big Shot-label. 'Torn Between Two Lovers' van Mary MacGregor en 'All Out Of Love' van Air Supply zijn zomaar twee die te binnen schieten en die in Engeland zijn achtergebleven. Gedurende 1998 blijft het stil in Mossley op het gebied van de platen. Jazeker! Ze komen zo nu en dan binnen maar meestal is het James Last en 'Singalongamax' van Max Bygraves. Qua singles kunnen we een dealerschap beginnen van 'The Floral Dance' van Brighouse & Rastrick Brass Band. Volgend jaar 'mijn verhaal' omtrent deze plaat hoewel ik het jaren geleden al eens heb verteld.
Ik help het aanbod een handje door een paar platen van huis mee te nemen gedurende een vakantie en deze te schenken aan de Emmaus, hoewel ik bij een aantal op mijn besluit ben terug gekomen. Dat is onder andere de envelop-hoes van 'Dedicated Follower Of Fashion' van The Kinks. Ook kom ik eind 1998 geregeld bij een winkeltje in Stalybridge met héle goedkope elpees. Ook daarvan komen een paar in de bakken van de Emmaus in Mossley. Het is pas rond de kerst als het interessant wordt. We krijgen een prachtig stereomeubel uit de vroege jaren zestig gedoneerd. Op het eerste gezicht is het een jukebox van het zogenaamde model dekenkist. Als je de loodzware klep opent, heb je een pick-up en een radio. Het ding werkt niet meer en staat jaren te pronken in de gang. Het komt echter met een verrassende partij singles uit de vroege jaren zestig. Er zijn een paar die zijn mee gegaan naar Nederland maar die ik tegenwoordig niet meer kan vinden. Veel oude Joe Meek-producties. Het geeft ons ook een paar elpees die voor leuke bedragen in de 'Price Guide' staan. De originele stereo-uitgave van 'Whatever Julie Wants' van Julie London. Anno 2023 staat er eentje op Discogs voor zestig pond. Van 'Christmas With The Everly Brothers' in de Engelse stereo is eentje beschikbaar voor veertig pond.
Wellicht dat ik in de volgende aflevering van 'Het zilveren goud' me iets meer zal verdiepen in de 'black label jukebox pressings'. Deze koop ik in deze jaren geregeld in Engeland. Uit de zes singles van vandaag zijn Bryan Adams en Louis Armstrong specifieke jukebox-persingen. De laatste heeft een zwart label terwijl A&M Bryan toch nog een zilveren kleurtje heeft gegeven. Het zijn platen die exclusief zijn geperst voor uitbaters van vinyljukeboxen in de jaren negentig. Dat is op dat moment vooral een hype in pool- en snookergelegenheden en het is er de platenmaatschappij aan gelegen dat je ook daar de laatste hit van Bryan Adams kan horen.
3099 Something Better Change - The Stranglers (UK, United Artists, 1977)
3100 Heart Of Glass - Blondie (UK, Chrysalis, 1978)
3101 Big Seven - Judge Dread (UK, Big Shot, 1973)
3102 Stand And Deliver - Adam & The Ants (UK, CBS, 1980)
3103 Have You Ever Really Loved A Woman - Bryan Adams (UK, A&M, 1995)
3104 We Have All The Time In The World - Louis Armstrong (UK, EMI, 1969, re: 1994)
Van The Stranglers heb ik destijds ook 'Peaches' gekocht maar die is schijnbaar in Engeland achtergebleven. The Stranglers is de laatste die ik in januari 1998 in York heb gekocht. In de maanden februari en maart heb ik wel andere dingen aan mijn mooie hoofd en Blondie en Judge Dread zijn de enige twee die ik meteen bij intrek in Mossley in de collectie heb gekregen. En deze zijn ook gebleven. De overige drie heb ik in mei 1998 gekocht in Ashton-under-Lyne. Daar ben ik een paar maanden zoet mee. Ik heb de exacte datum ergens opgeschreven en dat is best een gedenkwaardig weekend. Meer daarover in de afleveringen van volgende maand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten