Terug naar Mossley... Voor degene die langer Soul-xotica volgen, weten dat ik zo nu en dan last heb van heimwee. Ik bericht dan binnen een korte tijd buitensporig veel over Mossley en zit in mijn vrije tijd herinneringen op te halen bij foto's en video's op het internet. Het komende anderhalf jaar kan ik mijn hart ophalen want ik mag wekelijks terug naar Mossley. Overigens is de heimwee of het verlangen om terug te keren naar Mossley in de laatste jaren minder geworden. Of beter gezegd: Ik moest er nu niet meer aan denken om in Engeland te wonen. Nederland is niet alles maar Engeland is ook een dwaas land geworden. Toch heb ik me geen minuut verveeld in de tijd dat ik in Mossley heb gewoond en even heb ik een toekomstvisie dat ik hier over dertig jaar nog altijd woon. Het blijft bij dromen want zo lang als ik in het idealisme blijf, wordt de schuld bij de Rabobank niet afbetaald. Ik zal toch op een zeker moment terug moeten. Maar dat is nu niet aan de orde. Ik ben net de Emmaus in gegaan en begin Mossley stukje bij beetje te ontdekken. Sommige dingen veranderen nooit en eentje daarvan is de Engelse pub. Ik weet niet of het nog dezelfde uitbaters heeft als in 1998 maar er schijnt nog altijd een 'Best O'Brass' aan Manchester Road te zitten. Het is de eerste pub in Mossley waar ik geregeld over de vloer kom.
De gemeenschap is iets meer dan een half jaar onderweg en is nog altijd groeiende. Zo maak ik meteen de eerste maandag kennis met Mike. Een jongeman uit Manchester die 'deputy' wordt in de gemeenschap. Als beloning daarvoor mag hij intrek nemen in het huis boven de winkel op de hoek van Manchester Road en Queen Street. Mike is aangenomen om zo nu en dan de leiding te pakken als Bob en zijn vrouw iets anders willen doen. Ik kan het meteen erg goed met hem vinden en ook hier verbindt de muziek weer. We hebben samen de opdracht gekregen om de winkel boven op te ruimen. Daar zal over enkele weken worden begonnen met de verbouwing voor de nieuwe kamers. Er staat een stereotoren aangesloten en gedurende het werk maken we lol met de singles en elpees die we in de aanbieding hebben. Mike stelt wat 'Northern Soul' voor en dat is 'Sad Sweet Dreamer' van Sweet Sensation dat ik in 1998 overigens nog een zeiknummer vind. Zijn eigen platencollectie komt ter sprake en hij geeft ze ter plekke aan mij. 'Het zijn mooie platen, maar ik kan er niet meer naar luisteren'. Ze komen bijna allemaal zonder buitenhoes. Die heeft hij eens aan de muur gehangen en is ze vergeten of kwijtgeraakt. Vooral veel van The Smiths en de eerste van Morrissey. Verder platen van Prefab Sprout, XTC maar ook 'Space Oddity' van David Bowie, John Mayall's Blues Breakers met Eric Clapton en een antieke plaat van Howlin' Wolf. Ik denk dat ik ze allemaal nog heb maar de meeste zijn in 1998 al in een erbarmelijke staat vanwege het ontbreken van een deugdelijke hoes.
Hij vertelt me op een zeker moment 'zijn verhaal' en dat is indrukwekkend. Op 15 juni 1996 ontploft een IRA-bom in een winkelcentrum in Manchester. Mike zou daar op dat moment aanwezig zijn geweest als zijn vriend hem niet had overgehaald om een kopje thee te drinken. Tegelijk kent hij wel een aantal van de dodelijke slachtoffers. 'Waarom zij wel en ik niet?', is een gedachte die met hem aan de haal is gegaan. Twee weken later, in 1998, komt hij op maandagmorgen niet opdagen. Mike blijkt helemaal van het pad af te zijn en heeft zich ondergedompeld in een bad van alcohol. Daarmee eindigt zijn taak als 'deputy' maar hij zal nog wel een paar weken bij ons wonen totdat er een plekje vrij is in een kliniek. Ik heb bijna twee jaar geleden nog eens geschreven over de muskusrat. Ik heb die nacht Mike gezien terwijl hij afscheid van me nam.
Terug naar iets meer luchtigs dan? In het begin dat ik binnenstap is het een mengelmoes van twee Fransen, een Engelsman, een Duitser en een Nederlander (mezelf). In de weken erop krijgt Engeland de overhand want voor veel 'companions' in Engeland is het een 'way of life'. Als je minimaal drie maanden verblijft in een gemeenschap, heb je recht op vakantiegeld en 'leaving money'. Je mag dan echter een week niet in een andere Emmaus verblijven. Voor veel mannen is het een ritueel. Ergens drie maanden verblijven, een week flink aan de drank en het plezier en dan weer drie maanden elders verblijven. Ook hebben we geregeld oorlogsveteranen en dan met name van de Falklandoorlog. Deze hebben, ondanks hun jonge leeftijd, al een legerpensioen dat ze tijdens hun verblijf niet mogen aanraken. Zij kunnen zich gemakkelijk een paar weken redden na de drie maanden.
Met dertig pond zakgeld per week en schreeuwend dure tabak blijft er niet veel over om op te maken in een pub. In het uiterste begin zit ik vaak in 'Best O'Brass'. Dat is in 1998 vooral een pub van bouwvakkers en ze zijn behoorlijk neerbuigend naar ons als Emmaus-volk. Voordeel heeft dat de 'Brass' een erg fijne cd-jukebox heeft. De muziek is hier beter dan in menig andere pub! Ik leer hier onder andere 'Grassman' van Dodgy kennen maar ook Ocean Colour Scene. Er zit ook nog een pub direct om de hoek van de Emmaus maar dat is oorlogsgebied. Onze Duitse 'companion' Hans komt er graag en doet op een zeker moment een optreden met zijn keyboards. Hij heeft een liedje geschreven over Mossley maar... het is vooral over ons! En niet bepaald positief. Als je afgaat op zijn tekst is het één groot drugshol en dat is precies wat ze in die pub willen horen. Hans wordt met pek en veren de Emmaus uit gestuurd en ik mag zijn kamer overnemen. Volgende maand zal ik echter mijn definitieve 'local' ontdekken tijdens een legendarisch weekend.
Ik vier mijn 23e verjaardag als kersverse 'companion' maar wil het vooralsnog verzwijgen. Tijdens de lunch moet ik het toch even delen met iemand en... daar heb ik geen spijt van gehad! De cadeaus zijn fraai: Een pak shag, tien pond extra en, uiteraard, taart eten met zijn allen. Ik heb geen idee waarom ik het stil wilde houden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten