Hele rust

'Bedenk maar een liedje dat je aan hem wilt opdragen', is de boodschap. Ik word niet beperkt door genres of muziekstijlen óf muziek die her per se mooi moest vinden. In die laatste categorie zou ik snel klaar zijn want hij heeft zijn 'roots' in de stevige metal waar ik geen kaas van heb gegeten. Gedurende 24 uur ga ik door de muziekbibliotheek in mijn hoofd en uiteindelijk kan ik twee nummers bedenken. Beide staan synoniem aan een herinnering van ons samen en zijn nummers die, schat ik in, nog wel de goedkeuring van de betreurde zou kunnen weg dragen. De vriendin pakt het op haar beurt weer aan met gepaste humor en dus weet ik zeker dat hij een fraai muzikaal palet zal ontvangen. We leren elkaar kennen tijdens een popquiz waar we tegenstanders zijn. Later zullen we samen in één team spelen en de popquiz is dan ook het voornaamste dat ons verbindt. Eigenlijk is het de vriendin die de popquiz organiseert. Anders denk ik dat we elkaar al tien jaar geleden uit het oog waren verloren. Maar wat zal ik eens gebruiken ter illustratie? Ik kies dan voor de 'hele rust' in het notenschrift omdat we zonder de muziek wellicht nimmer vrienden waren geworden.

De vriendin is door persoonlijke omstandigheden van het westen naar Steenwijk verhuisd. Omdat ze aldaar al enkele malen een popquiz heeft georganiseerd, gooit ze het balletje op tijdens een bezoek aan een kroeg in Steenwijk. De vriend is daar een stamgast. Ik kom er slechts een enkele keer omdat ik niet heel goed kan opschieten met de bardame. Het is op dat moment wel de meest 'rock-minded' horecagelegenheid in Steenwijk buiten De Buze. Ik speel die avond met Robert maar, met alle respect, ik geloof dat ik het grotendeels in mijn eentje heb moeten doen. Het is totaal niet spannend hoewel de kameraad nog wel fanatiek te werk gaat. De overige teams bakken er helemaal niets van. Robert en ik gaan elk met een Oscar naar huis voor de zege. Het is een paar weken later op een maandagavond in december 2004. Ik mag in die tijd graag op maandagavond naar De Karre gaan voor een paar flesjes. Het is dan nimmer druk maar des te gezelliger en bovendien heb ik geen last van concurrentie bij de jukebox. Deze koude maandagavond lijkt een korte te worden. Alleen de kameraad zit aan de bar en de uitbater is al bezig met opruimen. We raken in gesprek en dat is al snel van muziek naar wartaal. Ik verbaas me over wat we hebben gedronken, waarschijnlijk tóch koffie. Omdat hij ook terug naar Steenwijk moet lopen, nodig ik hem uit bij me thuis. Het is al licht als hij naar huis gaat, Ik moet me deze ochtend verantwoorden bij de sociale dienst voor de niet opgegeven verdiensten in 2001 en stap, zeer professioneel, het kantoor binnen zonder slaap en met een kegel van een krat Hertog Jan en heb moeite de ogen open te houden. Dan hoor ik iets van 'drieduizend euro' en ik schrik wakker. 'Maar... dat kan ik niet betalen!', roep ik. 'Nee, dat krijgt u van ons'. Het is té weinig uitbetaalde uitkering over de laatste twee jaar en daarmee is het eenvoudig om het niet opgegeven salaris mee te compenseren. Ik ben nog arm als Job als ik met mijn kameraad in De Karre zit, een halve dag later ben ik opeens stinkend rijk!

Het is de tijd dat ik bij Classics aan de slag ga als dj op de zondagavond. Ik moet het rock-publiek zien binnen te krijgen maar dat valt niet mee. Zodra een dame in het gezelschap is móet ik Bryan Adams draaien en bij oudere dames Meat Loaf, terwijl ik wel weet dat deze de sfeer verpesten in Steenwijk. De dames en heren rockers in Steenwijk willen het meer obscure en stevige materiaal horen. Een deel van het publiek komt uit de eerder genoemde rock-kroeg. Zo herinner ik me de nieuwjaarsdag van 2005. Ik heb eerder die avond de poederdoos ontdekt en sta al ruim vierentwintig uur zo strak als een plank. 's Avonds mag ik desondanks plaatjes draaien in Classics. Pas later op de avond komt mijn kameraad langs en dan gaan de eigenaar en ik 'freestylen'  terwijl de deur op slot gaat. De eigenaar laat zien dat hij zijn 'mastermix'-talenten niet is kwijtgeraakt (hij heeft in de jaren tachtig met Ben Liebrand gewerkt) en ik mag de meest obscure rockplaten uit mijn koffer draaien. Het is al licht op de tweede januari als de eigenaar mijn kameraad en mezelf aflevert op onze thuisadressen. Dankzij Robert ontdek ik dat we nog een gezamenlijke 'vriend' hebben, maar die zal morgen uiteraard niet aanwezig zijn. Het is een persoon die op het ene moment heel erg lief en warm kan zijn en in een paar minuten in een levensgevaarlijke gek kan veranderen. Op zijn eigen wens zijn deze 'maten' niet op de hoogte gesteld van zijn ziekte en wil hij ze ook niet op de uitvaart hebben.

In 2005 gaat bij mij de rem eraf. Ik heb tot april volop plezier van de 'rijkdom' welke geheel wordt verbrast aan feestjes en drank. Even later vier ik mijn dertigste verjaardag en begint het 'serieuze' werk. Net zoveel drank als dat ik kan hebben en betalen en een paar keer in het jaar wat zwaardere middelen ter decoratie. Als ik ben gestopt met drank en middelen (beide in 2009) ben ik eigenlijk ook wel klaar met veel van de stappers van toen. Het is echter dankzij de vriendin en de popquiz dat we elkaar zeer regelmatig zien. Toch drijven we heel langzaam maar zeker uit elkaar. Ik heb je voor het laatst in levende lijve gezien in 2016 maar middels de vriendin begrijp ik dat het contact is gebleven ondanks verhuizingen. Het is dan ook als een mokerslag als ik donderdagavond verneem dat je je ziekte (waar ik ook niets van wist...) niet aan kon en het leven had verlaten. Vooral omdat je nog maar net vijftig was geworden.

Ik herinner de kameraad vooral vanwege de droge opmerkingen. Tijdens de Nationale Popquiz zijn de vriendin en ik nog wel eens aan het bekvechten over een antwoord en dan kwam hij heel droogjes uit de hoek met een suggestie dat uiteindelijk het juiste antwoord bleek. En je gevoel voor inktzwarte humor. Wat dat betreft zaten we op dezelfde golflengte en maakt het vooruitzicht van morgen ineens ook een stuk minder 'zwaar'. Er gaat gelachen worden! Precies zoals jij het ook zou hebben gewenst.