Vol enthousiasme ben ik begonnen aan deze serie maar bij na de top tien stokt het opeens. Het is meer een samenloop van omstandigheden. De familie en talrijke 'Singles round-ups' maken dat 'Honderd achteruit' achterblijft. Maar niet getreurd... we gaan gewoon verder! Zoals gezegd heb ik de top tien in de afgelopen weken behandeld en ga ik nu verder met de nummer elf in de Gele Bak Top 100 van afgelopen jaar. Dat is een plaatje dat ik maar liefst tweemaal scoor binnen een jaar. Dat laatste heeft een reden. Ook gebruik ik het woord 'scoren' expres en niet om in te haken op een potje voetbal in Qatar. Het onderwerp van deze aflevering van 'Honderd achteruit' is Mott The Hoople, dankzij hun single 'Honaloochee Boogie' uit 1973. Ik heb de single zowel in de Engelse als de Duitse persing en omdat de laatste een fotohoesje heeft, mag dit als fotomodel fungeren.
Een paar weken geleden hebben we voor het eerst de stem van Baz gehoord op de radio. Ik probeer al langere tijd om hem op de radio te krijgen maar dat is me nooit gelukt. Hij klaagt altijd over het ontbreken van een deugdelijke microfoon. Welnu, sinds een paar weken weten we dat dit geen excuus kan zijn. Hopelijk kunnen we hem in 2023 online krijgen met een radioshow. Baz is al jaren een trouwe supporter van Wolfman Radio en we hebben hem zelfs opgenomen in het team (als posterontwerper). Baz is net zo vinyl-ziek als ondergetekende. Hij heeft echter een bloeiende handel in platen. Meerdere malen per week struint hij de lokale kringloopzaken af op zoek naar platen en al het overbodige verkoopt hij om zeldzame reggae-platen ervoor terug te kopen. Hij stuurt me gemiddeld twee keer per jaar een pakketje toe. In het laatste pakketje zit ook 'Honaloochee Boogie' van Mott The Hoople, uiteraard in de Engelse persing. Terwijl hij zegt dat de plaat in goede staat zijn huis heeft verlaten, lijkt het mij stug. Er is namelijk iets geks aan de hand met de plaat. Als je er naar kijkt, lijkt één omwenteling te zijn uitgesleten. Het resultaat is dat hij halverwege een hele slechte groef treft en daar dikwijls blijft steken. 'Played fine on my equipment', zegt Baz maar ik twijfel aan zijn woorden. Feit is dus dat de plaat niet 'lekker' klinkt bij mij en dat terwijl ik het een erg fijn nummer vind. In juni tref ik dan de Duitse met fotohoes bij Minstrel en zo kunnen we alsnog genieten van de plaat.
Mott The Hoople start een vroege incarnatie als The Doc Thomas Group in 1966, dan met Stan Tippins als leadzanger. De band is vooral populair in Italië waar het een residentie krijgt en een elpee mag maken voor een Italiaans platenlabel. In Engeland gebruikt de band andere namen waaronder Silence. Silence neemt een aantal demo's op die naar verschillende platenmaatschappijen worden gestuurd waaronder Apple. De band krijgt nul op het rekest. Dan blijkt Island Records geïnteresseerd te zijn in de band. Het enige manco is de zanger. Tippins neemt de rol van manager over terwijl de band op zoek gaat naar een nieuwe zanger. Dat wordt Ian Hunter. Het debuutalbum wordt binnen een week opgenomen. Er volgen nog drie platen voor Island en hoewel de albums nog redelijke verkoopcijfers behalen, zijn de kritieken vernietigend. Na een optreden in Zwitserland in 1972 besluit de groep er een einde aan te breien.
David Bowie is een fan van het eerste uur en zijn oren klapperen als hij hoort dat de mannen ermee willen stoppen. Hij biedt hen 'Suffragette City' aan maar dat wordt afgeslagen. Vervolgens gaat de band aan de haal met 'All The Young Dudes' en opeens is Mott The Hoople weer springlevend. Er volgen naar een rij Engelse hits en de groep gaat intussen een spectaculair aantal keren uit elkaar. De groep heeft eind 2019 voor het laatst opgetreden waarna Ian Hunter teveel last krijgt van zijn tinnitus.
Op 8 juli 1971 doet Mott The Hoople haar eerste van twee optredens in de prestigieuze Royal Albert Hall in Londen. Het tweede concert zal nimmer plaatsvinden en alle geplande popconcerten (van onder andere The Who) worden afgezegd. Er gaan al jaren geruchten dat het Mott-publiek de zaal zou hebben afgebroken maar de correspondentie komt pas in 2015 boven water. Het schijnt dat het dolenthousiaste publiek mee stampt op een balkon waardoor de vloer gedeeltelijk is doorgezakt. Island Records moet 1467 Engelse ponden (ongeveer 12000 euro in 2015) aan schade betalen en The Hall gooit een boycot op 'stampconcerten'.
'Honaloochee Boogie' is niet succesvol in ons land. In Engeland zal het in 1973 een twaalfde plek op de hitparade bereiken. In de volgende aflevering een zangeres die we tweemaal tegenkomen in de Gele Bak Top 100.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten