Terwijl ik nog altijd een pakketje moet ophalen bij het postkantoor, is de volgende van dezelfde afzender zojuist bezorgd in mijn groene brievenbus. Ofwel, dat is gistermiddag het geval. Over dat pakketje van het postkantoor is het een en het ander te vertellen. Juno is een internationale platendealer in Engeland. Zodra bij een bestelling bekend wordt dat het naar een land in de EU verzonden moet worden, rekent Juno meteen de invoerkosten van het pakket en brengt deze extra in rekening. Met als gevolg dat je de pakketjes zonder verder omkijken gewoon in de bus ontvangt. Welnu, een week geleden krijg ik de melding dat ik moet betalen voor een pakket van Juno dat in Nederland is gearriveerd. 'Als je al kosten hebt betaald bij de webshop moet je contact met hen opnemen en kun je geen klacht bij ons indienen'. Juno geeft desgevraagd aan dat de verzendlabels een IOSS-symbool hebben en dat er nóg een code opstaat die de douane moet melden dat er reeds is voldaan. Nu het andere pakketje zonder omwegen is aangekomen, kan ik de twee vergelijken. Identiek! Omdat een klacht indienen bij de douane niets uithaalt, hou ik het hier maar bij, maar feitelijk heb ik dubbel invoerkosten betaald. Ik kan dan nu wel vandaag acht singles aan jullie voorstellen. Eentje ga ik vanavond sowieso al draaien in 'Do The 45', de andere zeven ga ik nu voor jullie uitpakken.
* Shirley Finney- Pray Again (US, Rain & Shine, 1979, re: 2019)
We beginnen deze zalige zaterdagavond meteen met de Goede Boodschap. 'Pray Again' staat oorspronkelijk op de gelijknamige elpee op het Savoy-label uit 1979 en is 'sophisticated' disco met een oproep om de ogen te sluiten en de handen te vouwen. Shirley klinkt bij vlagen als Gladys Knight en dat is iets dat ik goed kan waarderen. De b-kant zou het goed kunnen hebben gedaan in de homo-discotheken vanwege de titel: 'Give Your Best To The Master'. Dat is meer directe disco. Niet te versmaden maar de a-kant wint het vanwege de klasse.
* The Harlem Gospel Travelers- Fight On! (US, Colemine, 2021)
Nog meer gospel? Tja, het Colemine-label blijft komen met sensationele nieuwe titels en soms valt een iets oudere titel op in de catalogus. Het label is helemaal in de stijl van een gospelplaat uit de jaren zestig. In werkelijkheid zijn het een stel jonge honden maar wel met gezegend met een paar strotten. 'Fight On!' heeft een intro dat me al lagen kippenvel bezorgt en dan moet de plaat nog beginnen. Een psychedelisch soul-geluid uit de jaren zeventig is het gevolg en een heerlijk 'universele' boodschap. Oef, hoe kan ik deze in eerste instantie hebben gemist? Op de b-kant wordt ons opgeroepen om opnieuw de handen te vouwen en de ogen te sluiten, maar 'Keep On Praying' haalt het voor mij niet bij 'Fight On!'. Ogen maar weer open, handen ontvouwen en door met de volgende plaat!
* Leo's Sunshipp- 45s Collection (UK, Dynamite Cuts, 2018)
'Give Me The Sunshine' ken ik uit de tijd dat ik 'Floorfillers' doe en het is dan dikwijls een 'eigenwijze' oldie. De single is oorspronkelijk uit 1978. De groep maakt ook nog een tweede single, eveneens afkomstig van de enige elpee van Leo's Sunshipp. Dynamite Cuts heeft beide singles samengebracht voor deze dubbel-single. De nummers zijn korter dan de uitvoeringen op de elpee maar dat mag de pret niet drukken. 'Give Me The Sunshine' is een goede reden voor de aanschaf maar de overige drie mogen er beslist ook zijn. Leo's Sunshipp is één van de bands waarvan je je zou kunnen afvragen wat er niet van hen had kunnen worden. 'I'm Back For More' heeft een zeer spannend intro en gaat dan over in zeer prettige 'laidback' discofunk. Een overtreffende trap op 'Sunshine'. Plaat 2 trapt af met 'Get Down People' en hoewel Leo's Sunshipp de kwaliteit blijft vasthouden, maakt dit net even minder indruk dan de voorgaande twee. 'Save the best for last?'. 'Madame Butterfly' is de absolute uitschieter van de vier. Het klinkt een beetje ondergeproduceerd in vergelijking met de vorige twee nummers maar dit geeft het alleen maar extra charme. Volop keuze op deze dubbel-single!
* Linda Lyndell- What A Man (UK, BGP, 1968, re: 2002)
Het knaloude origineel van de gelijknamige hit van En Vogue. Een heerlijk stampende sister funk-klassieker die nog altijd eens in de verzameling moest komen wonen. Waarvan akte. Op de keerzijde staat een albumtrack uit 1968 van Billy Hawks: 'I Do Believe I'm Losing You'. Dat is Mod-jazz met een grommend Hammond-orgel. Het is erg gezellig maar de plaat gaat voor Linda de Blauwe Bak in.
* Emma Noble & Nick Corbin: Back On Track (UK, Big-AC, 2022)
Eerder dit jaar heb ik kennis gemaakt met Emma Noble middels haar single met Matt Berry. Het is een paar maanden geleden als ik hoor van deze nieuwe single maar ik zit te twijfelen. Op zichzelf bevalt het me wel wat ik hoor, alleen vind ik niet heel erg 'soulvol'. Even later is de plaat uitverkocht. Juno heeft een paar extra exemplaren op de kop getikt en nu moet ik meteen toehappen. Het is een heel klein beetje poppy, maar vooruit... het heeft een heerlijke 'uplifting' boodschap en omdat het Emma is haal ik mijn hand over mijn hart. Op de keerzijde doet ze 'We Gonna Live Forever' in haar eentje en dat is meer een Mod-stamper.
* Alanna Royale- Fall In Love Again (US, Colemine, 2022)
Een collega-dj op Facebook is laaiend enthousiast over dit plaatje in juni van dit jaar. Ik kan zijn enthousiasme aanvankelijk niet delen maar het komt stukje bij beetje. Ditmaal een ballade met opnieuw het fraaie retro-soul-geluid dat we gewend zijn van de mensen van Colemine. De 'ornamentjes' bij het refrein maken dat ik de plaat wel lust, zonder dit was ik met een bocht erom heen gefietst want ik heb wel eens 'dieper' zingende prinsesjes gehoord op het vinyl. Voordeel van de twijfel.
* Labi Siffre- I Got The (UK, Soopastole, 2017)
Oef... Ben ik iets té enthousiast geweest? 'I Got The' is een klassieke track van Labi Siffre uit 1975 welke wordt geroemd vanwege zijn breakbeats. Dit plaatje blijkt een remix te zijn. Tot zover ik kan horen, ligt het nog redelijk dicht bij het origineel. Het tussenstuk heeft echter meer weg van een soort van 'dub' zonder echo's, de drums zijn iets dikker aangezet. Uiteindelijk is het nog best wel een prettige single. Het had minder kunnen uitpakken? Op de keerzijde wordt hetzelfde recept toegepast bij 'Shack Up' van Banbarra. Een beetje 'left field' maar wel lekker...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten