Tot mijn grote schaamte denk ik er niet eerder aan dan afgelopen vrijdag en ik heb geen antwoord (meer) gestuurd. Ik ben dinsdagavond klaar met 'Tuesday Night Music Club' als ik zie dat ik een sms heb ontvangen van W. Ik heb haar een paar weken geleden al laten weten dolgraag nog eens terug te gaan naar de kust zonder dat ik het over Maggie Macneal wil hebben. 'Het belooft zondag fraai zonnig weer te worden', lees ik dinsdagavond. De batterij van de telefoon is bijna leeg en ik wil even rusten (en dan helpt het niet om sms-verkeer op gang te brengen) en dus laat ik het bericht onbeantwoord. Het is pas vrijdagmiddag als ik het me herinner. Ik heb nog wel even met het idee gespeeld, maar... eigenlijk ook niet. Het zou weliswaar een prachtige dag zijn geweest voor een wandeling over het strand tussen Noordwijk en Katwijk, maar op dit moment heb ik meer behoefte aan rust dan kust. En dus ga ik straks de schoenen aantrekken en een eind lopen in 'de achtertuin'. Tijdens koffie en ontbijt kan ik eerst nog wel een aflevering van 'Het zilveren goud' aan jullie presenteren. De singles zijn gekocht in Utrecht als ik de eerste maal daar moet zijn voor de journalistieke cursus. Qua verhaaltje is het oktober 1997 en verblijf ik een week op de ADM.
Er hangt niet bepaald een feestelijke stemming op de ADM. Het feestje is een soort lokaas geweest om zoveel mogelijk mensen te verzamelen. Er bestaat niet alleen een kans of ontruiming maar bovendien dat de eigenaar van het pand verhaal komt halen. Het gaat dus om de aanwezigheid van massa zonder dat er vanuit ons geweld wordt toegepast. Omdat Jojo me heeft toegezegd dat mij 'niets zal gebeuren', blijf ik eveneens crashen op de bank. Nu wordt het slapen wel bemoeilijkt want de zenuwen gieren me door het lichaam. Dat komt ook omdat de reputatie van de eigenaar ter sprake is gekomen nadat ik heb toegezegd om te blijven. En bedankt! Op het laatst weet ik dan toch de slaap te vatten maar wordt om half negen ruw gewekt: 'Ze staan voor de poort!'. Wie staat voor de poort? Niet onze 'vrienden' van de lokale hermandad. Een, op het eerste gezicht, neutraal busje. Dat kan de eigenaar met een knokploeg zijn. Dan zien we dat iemand van ons het hek opent en wat blijkt...? 'Hart Van Nederland' van SBS6 is er vroeg bij op deze maandag. Ik geef aan dat ik niet op de camera wil en laat eveneens weten dat het shot vanaf de trap niet mag worden uitgezonden. Mijn ouders zijn trouwe kijkers van het programma. Het idee dat ik op Ruigoord zit is al schokkend genoeg. Als ze dan ook nog eens mijn opvallende scooter met koffer zien staan in een kraakpand? Ik heb mijn ouders hierover nooit gehoord, wel ziet vader de foto van mezelf in de dodenmars van Ruigoord.
De eigenaar laat zichzelf niet zien en evenmin de politie waardoor we de 's middags vanaf een uur of vijf 'safe' zijn. Er zijn tafels, stoelen en genoeg matrassen voor de aanwezigen en na de eerste vierentwintig uur is onmiddellijke uitzetting bij de wet verboden. Op dinsdagmorgen ga ik met Jojo kijken in De Silo, het pand dat aanvankelijk een dag eerder ontruimd zou worden. Ik raak Jojo kwijt en trek op met een andere gast van De Silo. Deze gaat ook mee naar de ADM maar wordt meteen weer weggestuurd. Die avond zal blijken waarom. ADM moet geen hangplek worden maar een actieve kunstenaarsgemeenschap. De meegebrachte gast haalt niets uit. Wel heb ik dankzij hem nu een lekke uitlaat op de Vespa. Op woensdag ga ik met Jojo vlees 'scoren' bij een slager in Halfweg. Het vlees is bestemd voor de honden maar we eten zelf de kip op. Geen seconde ziek geweest! Ook koop ik een verzamel-cd van T.Rex bij de plaatselijke buurtsuper. 's Avonds ben ik vooral bezig om met Jojo één kamer gezellig aan te kleden. Dat moet namelijk het dranklokaal worden. Ik zeg toe hem te zullen helpen bij het opstarten van de illegale kroeg en, ach, dat heeft me uiteindelijk maar een paar tientjes gekost. Toch is het verspilde moeite als Jojo van zijn eerste opbrengsten geen voorraad drank aanlegt maar het spendeert aan een LSD-trip.
Op zaterdagmiddag is het afscheid zwaar. Hoewel ik tegenwoordig een extreme hoogtevrees heb, loop ik op deze middag op het dak van de ADM en voel me de koning van de wereld. Het afscheid is eigenlijk helemaal niet zwaar want ik weet dat ik hier terug ga komen. In eerste instantie als bezoeker maar uiteindelijk zal dit mijn nieuwe woonplaats worden. Of toch niet?
3029 The Birds And The Bees - Jewel Akens (NL, London, 1965)
3030 Space Oddity - David Bowie (US, RCA Gold Standard, 1969, re: 1975)
3031 Sultans Of Swing - Dire Straits (US, Warner Bros., 1978, re: 1980)
3032 Solsbury Hill - Peter Gabriel (NL, Charisma, 1977)
3033 Dong-Dong-Diki-Di-Ki-Dong - Super Circus (Duitsland, Hansa, 1969)
3034 Don't Take Away The Music - Tavares (NL, Capitol, 1976)
3035 Whodunit - Tavares (NL, Capitol, 1976)
Op de foto speelt 'Fame/Golden Years' even ter vervanging van 'Space Oddity'. Ik koop de plaat voornamelijk voor de originele versie van 'The Man Who Sold The World'. Dire Straits heeft het evenzeer fijne 'Down To The Waterline' op de keerzijde. Super Circus is een product uit de stal van Kasenetz-Katz en hier wordt de hit van Golden Earrings verder gekneed tot een bubblegum-hit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten