Er zijn slechts een handjevol artiesten en groepen die tweemaal voorbij komen in de Gele Bak Top 100 van afgelopen jaar. Marianne Faithfull is daar eentje van. Eerst kom ik eind 2021 een zeer gezochte single voor relatief weinig tegen in Meppel en een half jaar later kan ik een 'big want' afstrepen van mijn lijstje. Ofwel... opnieuw dat fictieve lijstje want ik kan nooit op een moment bedenken waar ik precies naar op zoek ben. De lijst blijft zich dan ook uitbreiden. Zoeklijstjes heb ik zelf ook nooit zo interessant gevonden. Alleen bij de soul wil ik nog wel eens snel een bepaalde single in huis hebben. Bij de algemene singles is het juist leuk om voortdurend op zoek te zijn en een plaatje vrij onverwacht voor weinig in de wacht te slepen. Vandaag dus een dubbelaflevering met Marianne Faithfull in de schijnwerpers. 'Summer Nights' staat op nummer 12 in de lijst en 'Sister Morphine' op de 77e plek. De hoesjes geven al het contrast aan want de jaren zestig zijn erg tumultueus voor mevrouw Faithfull.
Het gaat bij de huidige generatie vooral om het 'plaatje'. Je leert muziek als eerste kennen via Youtube of anderzijds via een videoclip. Ik wil niet klinken als een oude zure man maar in bepaalde gevallen verkoopt een artiest (m/v) vooral vanwege het uiterlijk want aan de muziek of zangkunsten kan het soms domweg niet liggen. Ik kijk daarentegen geen Youtube voor muziekclips en leer als eerste de muziek kennen. Pas naderhand ontdek ik of het is gezongen door een man met tatoeage in het gezicht en tunnels in de oren of door een Rick Astley-achtige persoonlijkheid. In geval van Marianne Faithfull ken ik als eerste de foto's. Mijn voorliefde voor The Moody Blues maakt dat ik de album- en singlehoesjes van Marianne Faithfull achterop de vroege Decca-singles zie staan. In de begin jaren negentig krijg ik een bijzondere fascinatie voor Top 40-hits die je nooit meer op de radio hoort en in die tijd is 'Summer Nights' daarvan een voorbeeld. Pas omstreeks 1995 hoor ik het nummer voor het eerst en wil deze meteen als single hebben. Ook omdat het om en nabij twee minuten is en, zo gezegd, een hit is geweest in ons land. In Engeland lees ik de autobiografie van Bill Wyman dat de jaren zestig beschrijft tot Altamont en daarin leer ik Marianne nóg beter kennen. Uiteindelijk zal dat ook zorgen voor een interesse in haar latere werk.
Marianne Evelyn Gabriel Faithfull is haar volledige naam. Ze wordt op 29 december 1946 geboren in Hampstead, een voorstad van Londen. Ze heeft een bliksemcarrière. Het begint in 1964 als folkzangeres in de Londense clubs maar al snel wordt ze in de arm genomen door kunstenaar John Dunbar. Marianne is van 1965 tot en met 1966 met hem getrouwd. Dunbar introduceert haar naar Andrew Loog Oldham en Mick Jagger en Keith Richards schrijven speciaal voor haar 'As Tears Go By'. Van 1966 tot en met 1970 zal Marianne een relatie hebben met Mick Jagger welke een slechte invloed op haar heeft. Mick Jagger leeft het leven van een beroemde popster en dat gaat gepaard met overdadige alcohol en de nodige narcotica. Als een vrouw in deze positie wordt aangetroffen, wordt ze gekenschetst als een 'sloerie' of een slechte moeder. Het is precies hoe de politie haar aantreft bij een inval in Jagger's appartement: Naakt op een vloerkleed en helemaal bedwelmd door de middelen. In 1968 zit ze al dik aan de cocaïne en het hoesje van 'Sister Morphine' toont het resultaat.
In 1970 volgt de split met Jagger maar door overmatig drugsgebruik en het verlies van voogdij over haar zoon zit Marianne's leven letterlijk op een dood spoor. Ze onderneemt een poging om zichzelf van het leven te beroven, maar leeft de volgende jaren vooral op straat in Soho en verblijft enige tijd in Ierland. Daar maakt ze in 1975 een album dat de 'nieuwe' Marianne Faithfull aan het publiek voorstelt. Haar hemelse hoge stem is verlaagd tot een monotone tenor. Van zó mooi mogelijk folkliedjes vertolken tot het 'leven' van liedjes in de jaren zeventig en daarna. Hoewel je je ergste vijand niet Marianne's leven zou toewensen, is het voor Marianne wel een manier om in de 'picture' te blijven. Veel van haar generatiegenoten moeten dan namelijk bedelen voor een platencontract.
Marianne is nog altijd onder ons, ook al sukkelt ze al jaren met haar gezondheid. Toch verschijnt zo nu en dan nog een album. Het is geen 'easy listening' en zeker niet als je bedenkt dat het dezelfde zangeres is als van 'As Tears Go By' uit 1965. Nu ik aan het schrijven ben, bedenk ik me opeens dat ik in de midden jaren negentig de cd-single heb van 'Madame George' dat voor mij weer een introductie betekent naar Van Morrison's 'Astral Weeks'. In de volgende aflevering ga ik kijken naar een generatiegenote van Marianne welke onlangs negentig is geworden. Ze is dus weliswaar een paar jaar ouder dan Marianne maar wel in dezelfde tijd actief en populair.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten