Van een coverband in het nimmer bruisende Koudum naar een tegenvallend optreden van Armand in het evenmin bruisende Steenwijkerwold. Dat is in het kort het reisje dat ik maak in het jaar 2000. Het had zomaar een andere wending kunnen aannemen als ik de plannen had doorgezet, maar ik heb mezelf in beide gevallen veel problemen bespaard. Deze rubriek is in de voorgaande maanden nogal eens 'nostalgisch' van toon geweest en ook de eerste tien jaren van de nieuwe eeuw kennen een paar van deze momenten. Voor de rest is 2000 geen hoogvlieger voor mij. Ik bewaar nog tijden het bonnetje van de chinees waar we op nieuwjaarsdag 2000 onze maaltijd nuttigen. Zou ik deze anno 2022 ingelijst aan de muur willen hebben? Nee. Het 'magische' jaar 2000 is vooral een opsomming van 'same shit, different day', maar ik ga mijn best doen om er iets van te maken. En het is ook niet zo dat er in 2000 helemaal niets is gebeurd. Het zijn alleen de herinneringen die anno 2022 nog altijd pijn doen. Voor de draad ermee!
In De Bilt word ik erin geluisd. Zoveel is me in januari 2000 al wel duidelijk. Ik ben hier naartoe gekomen onder de belofte dat een weekopbrengst uit de winkel gebruikt zou worden om mijn schuld in te lossen. Daar weet de boekhouder opeens niets meer van te herinneren. Ik moet een uitkering aanvragen. Dat stuit weer de collega's tegen de borst en met deze collega's moet ik samen in een huis wonen. Het duurt enige tijd voordat de uitkering op gang komt en dan is het januari 2000. Het oorspronkelijke plan is geweest om twee maanden uitkering te gebruiken om de schuld bij de bank af te lossen en de rest in een oude sok mee te nemen het idealisme in. Als blijkt dat ik óók nog kostgeld moet betalen en daarnaast gewoon zal moeten werken, ben ik er wel klaar mee. Ik smeed het plan om in het geheim koffers en tassen te pakken en tijdelijk onder te brengen bij iemand in de buurt van de bank. Dan ga ik geld pinnen voor de boekhouder en vertrek als een dief in de nacht. Op de trein naar Rotterdam en dezelfde nacht met de boot terug naar Engeland. Het resultaat is dan dat de schuld is ingelost en ik een 'vrij' man ben. Verder dan een plan zal het niet komen. Intussen ontmoet ik ook weer een oude maat. Londense John schijnt in Haarzuilens te verblijven. Een paar weken later komt hij naar De Bilt. John in Mossley of in De Bilt zijn twee verschillende mannen. In Mossley moet hij zich gedragen om zijn rijbewijs terug te krijgen, in Nederland wordt hij omringd door een geur van wiet. Uiteraard trekken we veel op in het begin maar op het laatst begint de vriendschap scheurtjes te vertonen. Dan komt een nieuwe Engelsman De Bilt binnen en moet ik John afhouden van hem terwijl deze een mes in de handen heeft. Geweld in de Emmaus is een doodzonde en dus zit er niets anders op dan dat John moet vertrekken. Ik heb het laatste woord hierin. Ik had het graag teruggedraaid want later zal de 'nieuwe' Engelsman 'bad news' zijn.
Het touwtrekken om de uitkering blijft een gegeven. Ik beëindig de uitkering op een gegeven moment maar krijg dan te horen dat ik dezelfde avond nog dakloos ben. Maar weer terugdraaien dan? Ook het plan om naar Polen te gaan verdwijnt nadat ik nog eens goed met John heb gesproken. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor! De sociale dienst gaat ook lastig doen want ze zitten er bovenop dat ik ga solliciteren. Maar... dat kan niet! Ik kan geen werk accepteren als ik binnen de Emmaus woon. Bovendien werk ik veertig uur per week. Vrijwilligerswerk, als je het goed bekijkt. Dat mag niet van de soos want je mag maximaal twintig uur per week vrijwilligerswerk doen en het mag de kans op een baan niet beperken. Ik zit dus in een spagaat. Desondanks haal ik eind maart de scooter naar De Bilt waar ik welgeteld zes weken plezier zal hebben van de machine. Het ding is erg restauratiebehoeftig of gewoon rijp voor de sloop. Woodstock- en eclips-vriend Des sleutelt geregeld aan het ding maar halverwege mei moet ik concluderen dat het einde van de Vespa echt in zicht is gekomen.
Dan ontstaat ook het verlangen om weer te gaan kraken. Des weet een boerderij welke gesloopt gaat worden ten behoeve van een verkeersknooppunt. Een andere Emmaus-collega ziet het ook wel zitten en we gaan kijken. Dan is het net een week evoor tegen de vlakte gegaan. Ik ben zelf nog wel bezig met een kraakpand in Schalkwijk maar het heeft weinig zin om daar in mijn uppie te gaan zitten. In het weekend van Hemelvaart heb ik gepland om op de scooter naar Friesland en Steenwijk te gaan. Als deze me laat staan, leen ik de fiets van Arie. Het wordt mijn eerste grote fietstocht in jaren en dat is flink wennen. Tijdens het verblijf in Steenwijkerwold verpest ik de vriendschap met één van de Friese broers en hij is niet blij als hij het volgende nieuws hoort: Ik heb een kostadresje gevonden in Tuk. Begin juli 2000 trek ik in bij Harrie en ben eindelijk verlost van De Bilt. Dat ging op het laatst niet meer zo vrolijk door toedoen van een stelende Engelsman en de druk vanuit de sociale dienst.
In de afgelopen twee jaar heb ik inspiratie opgedaan voor een boek waarvan ik denk dat de (literaire) wereld erop zit te wachten. Ik ga de periode in Tuk benutten om dit boek te schrijven. Het verhaal zal er komen maar zal nimmer worden gepubliceerd. Het is vrij eenvoudig om een uitkering binnen te slepen in Steenwijk en ze laten me méér met rust dan in De Bilt. In het uiterste begin van Tuk is Harrie nog flink aan de drank. Dan sluit hij een weddenschap af met een kameraad en gaat alcoholvrij voor de rest van het jaar. Dat is de redding! Nuchter is overleg namelijk wél mogelijk. Via de kameraad die me aan deze plek heeft geholpen, kan ik op afroep aan het werk in de kunstmestkorrels. De eerste keer geef ik keurig netjes het bedrag op aan de soos en dan... word ik tot op de laatste cent gekort. Dat gaan we in 2001 even anders aanpakken? In de dagen voor kerst doe ik mee aan het record barkruk zitten in Tuk. Ik zal tweede worden met een beginnende trombose in het rechterbeen als spelbreker. Ik stop voorlopig met de drank en heb me voorgenomen dat ik het volgende drankje ga doen in de Tollemache Arms in Mossley. Deze plannen worden in de komende weken meer concreet.
Op Pinkstermaandag 2000 ben ik nog in De Bilt en kijk naar Pinkpop op de televisie. Daar zetten ze Muse in de schijnwerpers en als ik 'Unintended' heb gehoord, weet ik het zeker: Die cd moet ik hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten