Het afscheid is erg bijzonder geweest vanmiddag. Het heeft zowaar een diepere indruk achtergelaten dan dat ik op voorhand had verwacht. Ik heb vanavond zelfs een paar tranen moeten inslikken en ik huil niet snel. Het is ook goed geweest om erbij te zijn omdat ik nu wel het héle verhaal ken. Dat had de vriendin me donderdagavond al voor de telefoon verteld, maar dat was een stortvloed aan informatie nadat ik juist had vernomen dat mijn oude kameraad was overleden. Hij wilde zelf expliciet geen 'drukte' rond zijn uitvaart en ik denk dat hij tevreden kan zijn met het gebodene. We waren met zeven mensen, er werden mooie verhalen verteld en veel gelachen. Vanavond ga ik opnieuw op stap, maar nu niet in Steenwijk waar ik hem heb leren kennen. Nee, we gaan vanavond andermaal de bloemetjes buiten zetten in Sneek, ook al moet er heel veel worden gereconstrueerd voor een dergelijke reünie. Er zal nieuwbouw moeten worden afgebroken om tijdelijk weer een bunker te creëren. Het nabijgelegen cafetaria moet, net als in de jaren tachtig en negentig, regelmatig gesloten zijn vanwege 'verbouwwerkzaamheden' door de lokale clientèle. Ofwel: Ik ga vanavond opnieuw terug naar november 1997 en de wilde feesten op een plek die daar eigenlijk niet voor was bedoeld.
Ik zit een paar weken in het krakersavontuur als ik voor mijn collega Jan een briefje achterlaat met de uitleg dat ik 'minder frequent aanwezig zal zijn in de komende weken'. De volgende dag zie ik een briefje van hem. We noemen elkaar dan steevast 'collega' en zijn repliek is duidelijk. 'Als ik een collega wil blijven, zal ik toch dit werk even op de eerste plek moeten zetten'. Het is een 'wake up call' die ik echt nodig ben! De weekenden in Amsterdam worden korter. Op zondagavond móet ik echt weer naar huis om de volgende dag mijn bardienst in de Popkelder te draaien. Ik heb later ook het terechte verwijt gekregen dat ik in die tijd nogal egocentrisch te werk ging. Alles draaide om mij en iedereen in mijn omgeving moest daar maar even aan schikken, want hee... Het ging wel om mij en mijn nieuwe avonturen! Ik heb dan namelijk al het plan om in januari 1998 mezelf te vestigen in Amsterdam. Daar komt ook nog iets anders bij. Na afloop van de praktijkopleiding schilderen heb ik een aanvraag gedaan voor de sociale werkvoorziening. Intussen heb ik twee journalistieke cursussen op HBO-niveau afgerond en zie ik het niet zitten om mijn leven te vergooien op een sociale werkplaats. Als ik weiger en het Jeugdwerkgarantieplan verlaat, heb ik een half jaar geen recht op bijstand. In Amsterdam denk ik wel zelfvoorzienend te kunnen worden.
Het Bolwerk is op de donderdagavonden begonnen met een heel aardig concept: 'Tegenpolen'. Twee beginnende bands op één avond op het podium met absolute tegenpolen als het aankomt op genre of muziekstijl. Een singer-songwriter speelt dus op dezelfde avond als een metalband en een bluesband staat tegenover een rapper. Zo ontstaat ook het idee van collega Jan en mezelf om iets te doen op een donderdagavond. Ik ben op dat moment dol op 'psychedelisch klinkende' bandnamen en het liefste zo lang mogelijk om te ageren tegen de trend van korte bandnamen (denk aan: Blur, Oasis, Suede etc.). Twee fictieve namen waar ik naar hartenlust een lulverhaal aan kan hangen voor de biografie en een zeer uitgebreide band (terwijl we een duo zijn) met iets dat ik héél psychedelisch vindt klinken: 'Mushroom Pie'. Tot mijn stomme verbazing zie ik een paar weken later 'mushroom pie' op de kaart staan van een pub en moet ik het proberen. Het blijkt een flauwe pastei te zijn met champignonragout te zijn. De bandnaam? Winston The Great Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra. Het beslaat de halve poster voor de avond van het optreden. Dat was gisteren precies een kwart eeuw geleden.
Over het optreden heb ik meerdere malen geschreven, onder andere bij de eenmalige reünie in september 2015. De naam heeft zelfs een halve poster in beslag genomen bij de Kleine Prijs Van Sneek in 1998 maar het komt niet verder dan de voorronde en bovendien zit ik dan al in Engeland. Na afloop gaat het hele feestgedruis door naar de Popkelder waar we een privéfeestje geven. Dat dit een blauwdruk gaat geven van de komende maand in de Popkelder is dan nog niet de bedoeling, maar het zal wel iets in dergelijks ontaarden. Ik vier het vooral met afschuwelijk goedkope Zuid Afrikaanse wijn van de nabijgelegen snackbar. Ik denk als het eerder had plaatsgevonden dat ik vast nog wel mijn baan was kwijtgeraakt, maar... het is een maand vóór het einde dienstverband. Als de leidinggevende erachter is gekomen, heb ik vast al op de boot naar Engeland gezeten. De nu volgende singles heb ik in november 1997 gekocht in Haarlem na afloop van het ADM-feestje uit de vorige aflevering.
3049 Sweet Soul Music - Arthur Conley (Duitsland, Atlantic, 1967)
3050 Heavy Fuel - Dire Straits (Duitsland, Vertigo, 1991)
3051 If I Had Words - Scott Fitzgerald & Yvonne Keeley (UK, Pepper/United Artists, 1977)
3052 Silver Genes - Shrink (UK, A&M, 1979)
3053 Cat Stevens-impersonator (??, ??, 198?)
3054 Talk To Me - Third World (UK, Island, 1979)
3055 Ring A Ring Roses - Union Express (UK, Decca, 1971)
De Cat Stevens-plaat blijft een groot mysterie. Het is uiteraard niet de man zélf maar hij doet hier een medley van Cat's grootste hits op een slap reggaedeuntje. Ik probeer nog altijd meer info te vergaren over dit plaatje. Tips zijn welkom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten