Er is gisteravond iets opvallends gebeurd. Ach welnee, het is niemand opgevallen, maar het is wel apart voor mijn doen. Ik heb gisteravond 'The Vinyl Countdown' gedaan met een paar uitzonderlijke bakken. De jaren zeventig bevat alles wat ik heb van Slade uit dat decennium en er is niet één voorbij gekomen. De jaren zestig-bak bevat The Golden Earrings. En dus ook 'Just A Little Bit Of Peace In My Heart'. Ik laat geen moment onbenut om deze plaat te draaien maar het is gisteravond niet voorbij gekomen. Een plaatje dat méér is dan alleen maar een favoriet. Een nummer dat me blijft boeien en waarvan ik me nog steeds kan voorstellen dat ik het nog nóóit eerder heb gehoord en van de ene verbazing in de andere val. Ondanks het feit dat het nummer al ruim dertig jaar in mijn directe omgeving vertoefd. Volgens mij is die op een zeker moment ook mee gegaan naar Mossley! Niet gedraaid op de radio maar nog altijd een plaatje dat zonder meer in mijn Top G-duizend past en waarschijnlijk in of rond de top tien. Ik stel jullie gaarne voor aan 'Just A Little Bit Of Peace In My Heart' van The Golden Earrings.
Als ik ben geboren is het 1975. De soul zit in een overgangsfase naar disco en over ongeveer een jaar zal in Engeland de punk afrekenen met de zonden uit het verleden. De flower power is al meer dan vijf jaar afgelopen en toch lopen ze nog rond: De hippies. Het is een vertederende foto uit mijn album. Mijn lieve nicht met de jonge Louwsma op schoot en daarnaast haar liefhebbende echtgenoot. Als ik daadwerkelijk geloof zou hebben in energieën en dergelijke zou ik me kunnen voorstellen dat ik tijdens deze fotoshoot de energie van hun beide tot me heb genomen. Mijn ouders kunnen dan immers niet vermoeden dat de kleine Gerrit ooit net zo'n hippie zal worden, alleen is het dan al bijna dertig jaar na de hoogtijdagen van de flower power. Door de jaren heen speel ik geregeld met mijn achterneefjes. Als ik een jaar of vijftien ben, is het niet meer zo zeer spelen als in de kindertijd maar ik kom geregeld over de vloer. De oudste zoon wordt in ieder geval muzikaal goed opgevoed want hij heeft een bakje singles naast zijn stereo staan. Het zijn plaatjes die zijn vader in de jaren zestig en vroege jaren zeventig heeft gekocht. Ik loop bijna te kwijlen over de bak want dit is koren op mijn molen! Ik mag zo nu en dan een paar platen lenen om ze over te zetten op cassette. Er zijn een paar die nooit meer terug zijn gegaan. Dat is niet moedwillig gebeurd. Meer iets met vergeten... Ik denk nog met weemoed aan 'Celestial Dreams' van Dragonfly want die zit er ook tussen. Ik zou er een moord voor begaan... De plaatjes uit de verzameling van Henk hebben een hoog Hitweek-gehalte: Veel van The Who maar ook The Golden Earrings is present. Onder andere met de kandidaat voor de Top G-duizend.
Nee, de single van Henk is in ieder geval terug gegaan als ik hem ooit in huis heb gehad. Ik kan me het herinneren als de dag van gisteren. Ik zit in het slaapkamertje van mijn achterneef en hij laat me zijn favoriete kanten horen. Daar zitten trouwens ook b-kanten bij! Dan zet hij deze van The Golden Earrings op. Het grootse intro, dan een beetje een popliedje en dan...? Andere structuren, ritmewisselingen en bovenal een mystieke spanning die ik moeilijk onder woorden kan brengen. Als het is afgelopen vraag ik hem om het opnieuw te draaien. Ik geloof dat ik hem drie keer heb gehoord op deze zondagmiddag. Het nummer komt op een cassette en dat draai ik verder helemaal dol. In 1994 vind ik dan het exemplaar dat in mijn jaren zestig-bak staat.
Ik vermoed dat er ergens ook afgunst mee speelt, maar menig 'serieuze' muziekliefhebber haalt zijn neus op voor de Earring. Afgunst omdat het in die tijd de enige Nederlandse band is die blijvend succes kan bewerkstelligen in Amerika. De 'Dutch Invasion' levert enkel eendagsvliegen op voor The States en bovendien heeft Golden Earring dan al een succesvolle tournee erop zitten. De Earrings wordt volwassen en laat dan 'The' en de laatste 's' vallen om mee te kunnen met 'stoere' namen als Grateful Dead en Deep Purple. In de jaren ervoor heeft een worsteling plaats gehad. The Golden Earrings start in 1963 als beatgroepje en krijgt in 1965 een contract. De mannen denken dat ze de liedjes in meerdere takes mogen opnemen, maar daar blijkt geen geld voor. Bij 'Please Go' wordt eerst geconcentreerd op de muziek en zou de zang in een volgende take geprofessionaliseerd moeten worden. Deze opnameronde komt niet en tegen hun zin brengt Polydor het eindresultaat uit als single. Tot ieders' verrassing wordt het een grote hit en Polydor heeft de opvolger al klaar staan. Intussen is de band naar Engeland geweest en heeft het vrienden gemaakt met The Kinks. Op hun aanraden neemt de band een paar nummers op in de Londense Pye-studio's. Als ze terug komen met de opnames blijkt Polydor de opvolger juist te hebben vrijgegeven. De mannen weten ervoor te zorgen dat de platen meteen uit de handel worden gehaald maar er zijn reeds een paar verkocht... Exemplaren van deze single, 'Lonely Everyday', doen vette bedragen onder verzamelaars.
De eerste Londense single, 'That Day', brengt hen al in de buurt van de nummer 1 en toch zal de band daar twee jaar op moeten wachten. Intussen wordt leadzanger Frans Krassenburg vervangen door Barry Hay. Krassenburg erkent zelf dat hij niet ambitieus genoeg was voor de groep. Met hem zou het succes niet verder dan Vlaanderen hebben gereikt. Met Hay in de gelederen kan de groep verder werken aan een professionele carrière. De leden nemen zanglessen maar zijn muzikaal zoekende. De bubblegum lonkt met 'Together We Live, Together We Love' en uiteindelijk 'Dong Dong Di Ki Di Gi Dong'. De laatste zal de eerste nummer 1-hit zijn voor de groep, maar zelf weigeren ze het nummer ooit weer eens te spelen. Intussen komen in Engeland bands als The Moody Blues, Traffic en Spooky Tooth op en dat progressieve pad wil de groep ook graag bewandelen. In 1968 verschijnt de uitstekende elpee 'Miracle Mirror' en 'Just A Little Bit Of Peace In My Heart' wordt als opvolger gekozen voor de nummer 1-hit. Deze single piekt op nummer 2. Een jaar later zal de Earring haar definitieve bezetting krijgen met Cesar Zuiderwijk als drummer. Ik reken dan de jaren met Eelco Gelling en Robert Jan Stips even niet mee.
Bijna 55 jaar na dato staat 'Just A Little Bit Of Peace In My Heart' nog altijd als een huis. Okay, het is gedateerd want alles dat ooit progressief heette, klinkt over het algemeen vrij snel achterhaald. Ik hou van redelijk compacte nummers met verschillende structuren en wat dat betreft is en blijft het smullen met dit plaatje. Ik denk dat het wel top tien gaat worden voor mij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten