Door een klein foutje van mijn kant heb ik slechts de halve show van afgelopen zaterdag kunnen beluisteren. Ik heb New York City net niet gehaald, maar tijdens het schrijven van de 'Singles round-up' is dit meteen een hele grote favoriet. Het is bovendien een band die nog niet eerder voorbij is gekomen in twaalf jaar Soul-xotica. Ik zou voor een Jantje Van Leiden kunnen gaan met The Charisma Band want daar heb ik al eerder eens iets over geschreven. Jullie krijgen de genoemde radioshow als link bij de volgende 'Singles round-up'. Ik zit een anderhalf uur in de show als ik even stop voor een kop koffie. Bij het aanzetten en terugplaatsen van de mp3-speler kom ik tegen een knopje aan en gaat het over in een andere mix. Erg jammer want ik had specifiek uitgekeken naar het moment met New York City. 'Happiness Is' van New York City (1974) mag deze week de Week Spot zijn.
Zou het een gimmick zijn? Ik associeer de band New York City vooral met Philadelphia. Plaatsen als bandnamen zijn dan mateloos populair in de popmuziek. Denk aan Chicago en Kansas. Toch heeft de groep haar oorsprong in New York City. De groep wordt opgericht in 1972 door een aantal doorgewinterde zangers. Tim McQueen is de leadzanger. John Brown heeft het meeste succes genoten met populaire doowop-groepen als The Five Satins, The Cadillacs en The Moonglows. Claude Johnson heeft gezongen bij The Genies en Don & Juan. Als vierde is daar Edward Schell. Hij is de enige die niet oorspronkelijk uit New York komt want zijn wieg staat in Savannah in Georgia. Voor de muzikale begeleiding schakelt het The Big Apple Band in. Op dat moment heeft dat twee leden die later een prominente rol zullen gaan spelen in de popmuziek: Nile Rodgers en Bernard Edwards van Chic. De groep staat in Amerika onder contract bij Chelsea dat, zeker in het begin, nog geen vaste distributiekanalen heeft in Europa. Zo gebeurt het dat in Engeland drie singles uit komen: Eentje op RCA, een tweede op Polydor en de derde op Chelsea. In 1973 brengt de groep ons 'I'm Doing Fine Now' en dat is een knaller van een hit. Het doet nummer 17 op de Billboard, 14 in de R&B en nummer 8 in de Adult Contemporary. In Engeland schopt de single het tot een twintigste plek en in Nederland bereikt het de Tipparade. Een album met de titel 'I'm Doing Fine Now' is slechts een matig succes in Amerika.
De opvolger heet 'Make Me Twice The Man' maar dat is alleen een bescheiden succes in Amerika. 'Quick, Fast, In A Hurry' heb ik bijna een jaar in huis en dat schopt het ietsje verder. Toch is het niet zo goed in het gehoor liggend als het fluweelzachte 'I'm Doing Fine Now'. Dan gaan er een fiks aantal maanden overheen voordat we weer horen van New York City. Dan is het de beurt aan 'Happiness Is'. Niet alleen werkt de groep opnieuw met Thom Bell uit Philadelphia, maar is de plaat ook in deze stad opgenomen. De recensent van Blues & Soul-magazine in Engeland prijst de nieuwe single de hemel in maar is tegelijk realistisch: Is dit sterk genoeg voor een plek op de hitparade? Het antwoord is.... nee! De plaat piekt op 20 in de Amerikaanse R&B en verder valt de plaat niet op. Achtenveertig jaar later is het de Week Spot en verder zal het niet een hit worden. New York City maakt nog een tweede album maar dat flopt genadeloos en ook volgende singles zullen geen aftrek meer vinden. In 1975 gaat de groep uiteen en zullen we pas in 1977-78 weer gaan horen van Rodgers en Edwards.
Het verhaal van New York City is kort en bondig en dat maakt dit bericht ook een stuk korter dan de gemiddelde Week Spot. Het zij zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten