Singles round-up: mei 7

Inmiddels is het even rekenen geblazen. Op zichzelf valt de som nog reuze mee. Ik heb drie dagen en zou nog zes berichten moeten publiceren om tot 31 te komen op dinsdagavond. Ik heb afgelopen vrijdag vierentwintig singles gekocht en woensdag heb ik twee van Baz ontvangen. Samen zijn dat dus zesentwintig. Deze ga ik in drie delen doen. Vervolgens 'Het zilveren goud' over mei 1997 en dinsdag de Week Spot en de Eindstreep. De 'Elektrisch zeven letters' kan wel in een inleiding van een aflevering van de 'Singles round-up'. Op zichzelf zijn de fietstochten van woensdag en donderdag niet erg bijzonder te noemen. Woensdag ga ik over Wolvega, Heerenveen, Joure en Sneek naar Jutrijp. Ik heb het redelijk droog gehouden, alleen neemt de wind in kracht toe naarmate ik dichter bij de eindbestemming kom. Donderdag ben ik over Spannenburg, Follega en Lemmer naar Kuinre gegaan. Tot dat punt ondervind ik nog enige hinder van de straffe westenwind en dan...? Racen! Wind in de rug tot huis. Ik heb het in precies drie uren gedaan en dat is inclusief een boodschapje in Steenwijk. Omdat ik de fiets ook vrijdag heb gehuurd en ik vrij ben, wil ik 's middags nog even gebruik maken van het elektrische gemak. Ik ga 'old school' met een papiertje met adressen naar Wolvega en zal de tocht daarna uitbreiden tot over Oldeberkoop en Noordwolde. In de laatste plaats koop ik negen singles tegen vijftien in Wolvega. Hierbij de eerste negen van de singles van afgelopen dagen.

* Harry Bliek- Hello Mary Lou (NL, Imperial, 1961)
Hoewel ik vooral adressen in Wolvega op het papiertje heb staan, heb ik ook Noordwolde genoteerd. Deze winkel gaat, volgens mijn informatie, al vroeg dicht en gezien ik eerst naar Wolvega fiets, denk ik dat dit bezoek erbij in zal schieten. Als ik dan Noordwolde binnenfiets, herken ik de straatnaam. Hier moet de kringloop zitten! En jawel... deze is nog een half uur open. Qua singles is het aanvankelijk een teleurstelling en dan zie ik een rekje met zéér oude singles zonder hoesjes. Natuurlijk moet ik daar even tussen sneupen. Zo vind ik ook deze van Harry Bliek. Een opvallend plaatje. The Everly Brothers spraken over 'those leeches from Holland' als ze het over The Blue Diamonds haddden. Het gaf Decca eveneens een mogelijkheid mee te liften op het succes van een origineel. In geval van Harry Bliek is dat anders. Rick Nelson's versie wordt ook op Imperial uitgebracht en als je het goed bekijkt, is dit een zeer sterk staaltje marketing dat niet veel vaker is gebeurd. Als Amerikaan en internationale ster is Rick Nelson niet tot nauwelijks beschikbaar voor de Nederlandse televisie en dan is de Hilversumse Harry Bliek een uitkomst. Bovendien is zijn versie in het Hollands en daarmee profiteert het met één liedje van twee verschillende doelgroepen. Het rockt zelfs nog ietsje meer dan Nelson's versie.

* Boontjie Stars- Suriname May God Bless You (NL, Lark, 1979)
Het rekje bevat ook enkele singles uit de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig en allen zonder hoesje. Ik heb al gezien dat de platen vijftig cent per stuk zijn en dus mag er veel! Zelfs de Boontjie Stars mogen mee. Vooral omdat de b-kant suggereert een 'dub' te zijn. Als een Nederlander krom Engels zingt, noemen we dat steenkolenengels. Hoe noemen we Surinamers die Engels zingen met een zwaar accent? Dan de b-kant proberen: De dubversie van 'Bea'. Ja, je kan wel enigszins horen dat er met de knopjes is gespeeld maar daar wordt het niet zonder meer interessant door. Ach vooruit, het was slechts vijftig centjes.

* The Casuals- When Jezamine Goes (NL, Decca, 1968)
De eerste en laatste keer dat ik bij deze winkel in Wolvega ben geweest, is in april 2014. Ik moet dan een paar uren uit trekken om door tweeduizend singles te gaan. Het zijn er nu een stuk of honderd en heel veel dubbele titels. Pas als ik bij de toonbank kom, zie ik een bakje staan met 'dure' singles. The Casuals heb ik al in de Engelse persing (als 'Jesamine') maar de Nederlandse met fotohoes is aantrekkelijk geprijsd. Het hoesje vermeldt 'Jezamine' en het label 'When Jezamine Goes' terwijl het nummer in alle gevallen eigenlijk gewoon 'Jesamine' heet. Het blijft een 'bijzonder' nummer voor mij. Komt ook nog eens bij dat ik jaren zestig-platen altijd het lekkerste vind klinken op zondag en dus zit ik met laagjes kippenvel luidkeels mee te brallen.

* Ray Charles- I Can See Clearly Now (Duitsland, London, 1977)
Tussen de 'dure' singles zit ook 'Here I Go Again' met fotohoes. Daarvan ligt de prijs een stukje hoger en, ach, ik geef al niet veel om de plaat en heb hem op zichzelf niet in een slechte staat. Deze cover van Johnny Nash oogt interessant. Op de b-kant doet ome Ray trouwens een cover van 'Let It Be' en die moet ik nu gaan ontdekken. 'I Can See Clearly Now' heb ik gisteravond gedraaid in 'Do The 45'. Dat is een beetje een simpele rechttoe rechtaan poppy disco-cover van 'I Can See Clearly Now'. Ray heeft beslist betere dingen gedaan maar desondanks vind ik het 'groovy' genoeg voor de Blauwe Bak. Ray kon in het verleden wel eens iets interessants doen met Beatles-nummers en dan denk ik met name aan 'Yesterday'. Zijn 'Let It Be' is mijns inziens beter te pruimen dan het origineel want ja... Paul is een uitstekende zanger maar het is niet Ray Charles. McCartney zal dit helemaal met me eens zijn. Er gebeurt op beide kanten niets wereldschokkends, het is vooral wat je verwacht van Ray Charles maar dan minder inventief ten opzichte van de jaren zestig.

* Chicory Tip- Good Grief Christina (NL, CBS, 1973)
Volgens mij heb ik deze nog niet? Opnieuw een nummer van Giorgio Moroder en Pete Bellotte en ditmaal begint het met 'Papa Oom Mow Mow' van The Rivingtons en is de Moog in eerste instantie vertegenwoordigd in de bas. Rond het refrein horen we ook andere Moog-geluiden terwijl het liedje weemoedig terug blikt op de jaren vijftig rock'n'roll. Het is geen 'Son Of My Father' of 'What's Your Name' maar nog altijd een leuk ding voor in de verzameling. Op de b-kant een eigen nummer zonder Moog maar met een rockende piano.

* Dexy's Midnight Runners- Geno (UK, Late Night Feelings, 1980)
Als Gerrit niet thuis is, loopt hier regelmatig een vrouw door huis. Zodra ik de sleutel omdraai van de voordeur is ze weer verdwenen. Je zal haar nimmer buiten ontmoeten, zelfs een wandelingetje naar de groene brievenbus op en neer vind ik anno 2022 al veel té spannend. Eind 2010 en begin 2011 heb ik overal even lekker lak aan en doe precies datgene dat ik jaren lang heb onderdrukt. Nee, ik hoef geen hoge hakken (ook niet verstandig met mijn zwakke enkels) en de makeup mag ook achterwege blijven. Ik wil gewoon even 'crossdressen', als man over straat gaan in vrouwenkleding. In de loop van 2011 verlies ik de streken en Uffelte is té klein voor dergelijke gedragingen. Waarom haal ik dit naar boven in een 'Singles round-up'? Welnu, ik heb 'Geno' in 2010 nog niet op single of als mp3 op de telefoon. Toch is het iedere keer hetzelfde: Als ik mezelf heb omgekleed in Meppel en naar buiten stap, klinkt 'Geno' van Dexy's Midnight Runners' in de oren. Ik probeer te lopen op de muziek. Dat geeft de juiste tred. Elegant en nonchalant tegelijk. Afkeurende blikken die langs me heen glijden en alleen mooie glimlachen en knipogen komen in mijn vizier. Anno 2022 heb ik nog altijd niet een exemplaar van 'Geno' te pakken en dan laat Baz weten dat hij de meeste singles van Dexy's in de aanbieding heeft. Dan hoef ik niet lang na te denken. Verhip, ik heb meteen zin om een rok aan te trekken, maar dan opnieuw... het is dertien graden buiten en dan niet zonder panty. De laatste heb ik niet in huis en dus ga ik maar door huis marcheren. Blijft een fantastische plaat, ook terwijl ik een broek en t-shirt aan heb. Op de keerzijde staat Dexy's versie van 'Breaking Down The Walls Of Heartache' van Johnny Johnson & Bandwagon maar dat heeft me nooit zoveel gedaan.

* Barbara Dickson- My Heart Lies (NL, Epic, 1981)
Ik moet eerlijk bekennen: Vrijdag mag er veel. Ik verwacht niet direct dat ik de huur van de fiets met de aanwinsten eruit ga halen, maar het tochtje naar Wolvega moet wel de moeite waard zijn. Ik zou hevig teleurgesteld zijn als ik alleen D.C. Lewis en Mieke Telkamp had aangetroffen. Bovendien is het bijna een maand geleden dat ik voor het laatst met mijn vingers in een fysieke platenbak heb gezeten. Met meer interessante platen zou ik Barbara Dickson waarschijnlijk links hebben laten liggen maar voor vijftig cent wil ik hem wel hebben. Ik lijk het nummer heel in de verte te herkennen en dan hebben we het over een herinnering van veertig jaar geleden. Oh wacht, we zijn al halverwege! Ik meen dat we nog in het intro zitten en dat de drums in vallen. Nee, dat gaat niet meer gebeuren. Dan vind ik het best een magisch nummer: Barbara's stem met een stevige synth-ondergrond. Het is bijna hypnotiserend. Toch blij dat ik hem heb meegenomen!

* Trea Dobbs- Marmer, Staal En Steen Vergaan (NL, Decca, 1965)
Hoewel het geen rol zou moeten spelen, heb ik meteen 'The Vinyl Countdown' in het achterhoofd bij het zoeken naar singles. Hierdoor is Nederlandstalig werk flink op de achtergrond verdwenen want ja... het moet héél interessant zijn, wil ik het kunnen draaien op een Engels radiostation. Bij Trea sta ik enorm te dralen. Van de Nederlandse zangeressen uit de jaren zestig heb ik een enorm zwak voor Trea onder andere dankzij haar versie van 'You've Lost That Lovin' Feeling'. Duits ligt ook al moeilijk bij Wolfman Radio maar dat weerhoud me er niet van om 'Marmor Stein Und Eisen Bricht' van Drafi Deutscher zo nu en dan tussendoor te knallen. Het smetteloze fotohoesje en dito single halen me over de streep. Wat zijn de alternatieven? Genoemde Ray Charles met fotohoes of voor een euro meer 'Black Veils Of Melancholy' van Status Quo met Nederlands fotohoesje. Het wordt dus Trea. 'Slight edge warp' blijkt nu. Het rockt niet zoals het origineel maar Trea's stem brengt een grote glimlach tevoorschijn. Deze gaan we een keer ongegeneerd draaien op de Engelse radio, dat is zeker!

* Lonnie Donegan- EP Lonnie Sings (Denemarken, Metronome, 1959)
Deze staat vreemd genoeg tussen de 'gewone' singles en is dus vijftig cent. Een fraaie Deense EP in het fotohoesje van de Engelse skiffle-koning. Het ding is als een schaaltje en er zit een scheurtje in de 'tri-centre' welke dit euvel zou kunnen veroorzaken. Ik laat het zitten want ik zal de plaat zelf wel niet grijs draaien. Het is meer voor de heb. Euh nee... het is niet dat kleine euvel. De plaat golft in zijn geheel. Voor vijftig cent koop je tegenwoordig niet veel anders meer en voor deze prijs kan deze het archief in.